Αρχίζουμε ως εξής… όσοι για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους δεν παρευρεθήκατε στο live της Πέμπτης στο Six D.O.G.S δεν φαντάζεστε τι χάσατε. Και βέβαια αναφέρομαι στην συναυλία των Thisquietarmy και Absent Without Leave.
Και συνεχίζουμε… μεγάλη απώλεια ο κόσμος, γεγονός αποκαρδιωτικό, τουλάχιστον για εμένα, αν δε, αναλογιστεί κανείς το αντίτιμο, δεν χωράνε δικαιολογίες.
Άλλωστε η CTS έχει αποδείξει άπειρες φορές πως σέβεται τον ακροατή. Για να μιλάμε με αριθμούς κάποιοι εκεί έξω έχουν εξισώσει την ποιότητα με το κόστος, για αυτό φάτε στην μάπα τώρα τους Warlord και σκάστε. Μυαλό δεν θα βάλετε ποτέ για αυτό είμαστε εκεί που είμαστε .
Στα της συναυλίας τώρα…
Ο χώρος του Six D.O.G.S ήταν πολύ όμορφα διακοσμημένος με αιωρούμενα origami –κύκνους, προσδίδοντας μια “παιχνιδιάρικη” και νοσταλγική διάθεση στο όλο event. Aπορία πάντως παραμένει ακόμα αν ήταν επιλογή κάποιων εκ των συμμετεχόντων ή απλώς είχαν ξεμείνει εκεί απο κάποιο προηγούμενο event.
Ώρα 22.10 και στην σκηνή εμφανίζεται ο δικός μας Γιώργος Μαστροκώστας aka Absent Without Leave, ένα/ένας εκ των μακροβιοτέρων post- rock σχημάτων αυτής της χώρας.
Καλύτερο support για να ανοίξει η βραδιά δεν μπορώ να σκεφτώ.
Με συντροφιά μια κιθάρα, με τα πολύχρωμα κουδουνάκια του τοποθετημένα επί σκηνής και με την χρήση μιας μελόντικας, ενός δοξαριού και samples, μας ταξίδεψε με το minimal post rock του, από το οποίο δεν έλειπαν οι shoegaze αναφορές, καθώς και η χρήση των ηλεκτρονικών στοιχείων.
Πολλά μπράβο στο παλικάρι γιατί εισέπραττες σαν ακροατης πως αυτό που κάνει το αγαπάει πραγματικά και το υποστηρίζει χωρίς να γίνεται γραφικός και γελοίος.
Και έφτασε η ώρα του Eric Quach, κοινώς των ThisQuietArmy.
Και εδώ πραγματικά είναι απο τις περιπτώσεις που τα λόγια είναι φτωχά και οι λέξεις αποδεικνύονται φτηνές.
Καθισμένος στα αριστερά της σκηνής σε μια καρέκλα, με μοναδική του συντροφιά και αυτός μια κιθαρά και άπειρα πεταλάκια, μας ταξίδεψε σε χαώδη, δύσβατα μονοπάτια που κάποιες φορές καλύτερα να μένουν απρόσιτα. Ambient/ drone, doom που φλέρταρε σε σημεία με το post και το shoegaze, μας συνεπήρε καθόλη την διάρκεια της εμφάνισής του, ενώ η χρήση των εικόνων που προβάλλονταν πίσω στο videowall, παρέτεινε περισσότερο εκείνο το κλειστοφοβικό και αγωνιώδες συναίσθημα.
Εν κατακλείδι είναι μεγάλο θέμα η μουσική που “μεταμορφώνεται” μπροστά στα μάτια σου να σε βάζει σε μια διαδικασία σκέψεων και να σου υποδεικνύει τα αυτονόητα. Περάσαμε όμορφα και ίσως γλυκόπικρα, ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους.
Μετά το τέλος της συναυλίας, στο μακρύ δρόμο για το σπίτι, σε μια Αθήνα τόσο φιλόξενη, όσο και αφιλόξενη, είμαι σχεδόν σίγουρη πως οι λιγοστοί παρευρισκόμενοι άφησαν εκείνο το κομμάτι του εαυτού τους που ταυτίστηκε και βρήκε “φωνή” με την μουσική του Eric Quach.
Τα πάντα ήταν εκεί μπροστά σου, αποδομένα με νότες, φτάνει να ήθελες να τα αγγίξεις, και δεν μπορούσες να παραβλέψεις το γεγονός πως ο σιωπηλός στρατός των συναισθήματων παρήλαυνε.
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
457 
