Ήταν μέσα Δεκέμβρη, μπορεί και νωρίτερα αν δεν κάνω λάθος , όταν ανακοινώθηκε και επίσημα η πρώτη εμφάνιση των The Twilight Sad στην χώρα μας. Όπως αποδείχτηκε ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα και όχι εύχαριστα πάντα, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης
Επι της παρούσης λοιπόν ας ξεκινήσουμε με ένα μεγάλο “μπράβο” στους διοργανωτές που χωρίς αυτούς θα αρκούμασταν στα βιντέο του youtube .
Ώρα 21.38 και στην σκηνή εμφανίζεται η Nalyssa Green και μένω άφωνη. Εμφανισιακά μου θυμίζει λίγο απο Florence and The Machine, ενώ μουσικά σε κάποια σημεία μου θύμισε Carissas Wierd και σε κάποια άλλα Bee and Flower στο πιο αιθέριο τους όμως. Οι επιρροές πολλές και εμφανείς. Indie – Folk – Post Rock, όμορφα κατανεμημένες και άρτια εκτελεσμένες τόσο απο την ίδια την Nalyssa, όσο και απο τους μουσικούς που την πλαισίωναν επι σκηνής.
Έπαιξαν περίπου 40 λεπτά και θέλω να πιστεύω πως άφησαν άπαντες με τις καλύτερες εντυπώσεις , αν και σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι “καλοθελητές” να βρουν ψεγάδια. Παρόλα αυτά δεν πτοούμαστε. Είναι ευτύχημα για αυτή την χώρα να υπάρχουν καλλιτέχνες όπως η Nalyssa Green που ξεχωρίζει απο την σωρό της αντιγραφής και της “φτήνιας”.
Γύρω στις 22.20 μας αποχαιρετίσαν αφήνωντας στην σκηνή τα απολύτως απαραίτητα, και 25 λεπτά αργότερα εμφανίζονται οι πολυανεμενόμενοι και πολυαγαπημένοι μας, The Twilight Sad.
Πιθανολογώ πως αν ήμουν σε μικρότερη ηλικία να την βίωνα αλλίως την συναυλία, σίγουρα όχι με τόσο συγκρατημένο ενθουσιασμό. Πιθανολογώ επίσης πως αν δεν ήμουν και σε μια συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση να μην ήταν τόσο καλή εν τέλη (λέμε τώρα). Και όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν όταν αγαπάς κάτι δημιουργούνται απαιτήσεις, και ενώ στην αρχή ο ήχος με ξένισε όσο περνούσαν τα λεπτά κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν ήταν ο ήχος αλλά ο κόσμος, γιατί όταν πρόκειται καθαρά για βιωματική μουσική δεν μπορείς να ασχολείσαι με το αν θα κάψεις τον άλλον με το τσιγάρο σου, ούτε με το ζευγαράκι που αποφάσισε να βγάλει τα μάτια του δίπλα σου. Ήθελα χώρο και έτσι απομακρύνθηκα απο το πλήθος και έπιασα μια γωνία στα αριστέρα της σκηνής. Το θέμα ήταν καθαρά προσωπικό. Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα μοιράζεσαι με άλλους και όσο και να ψάχνεις τις κατάλληλες λέξεις δεν μπορείς να τα μεταδώσεις στους άλλους.
Το συγκρότημα λοιπόν που είδα επι σκηνής , δεν ήταν αυτό που με συντροφεύει στην καθημερινοτήτα μου εδώ και περίπου ένα χρόνο. Ήταν πολλά παραπάνω. Ήταν κάτι πολύ δυνατό, κάτι που ακόμα και τώρα μια βδομάδα μετά δεν βρίσκω τις καταλλήλες λέξεις να το περιγράψω. Ήταν μια σωρεία συναισθημάτων, ένα ηχητικό και ψυχικό ξέσπασμα άνευ προηγουμένου. Δεν μπορούσες να το αγνοήσεις. Το ένιωθες απο την κορφή του κεφαλιού σου μέχρι τις ακρες των δαχτύλων σου, γιατί ήταν ειλικρινές και αυτή την μια ώρα ήταν δικό σου, κομμάτι σου, που δεν μπορούσε κανένας να στο αποσπάσει. Ήταν ένας οδοστρωτήρας που σάρωνε τα πάντα στο περασμά του.
Κάπου λίγο πριν το τέλος και με το άκουσμα του “And She Would Darken The Memory”, κατάλαβα πλέον πως δεν είχα άλλα ψυχικά αποθέματα. Είχα αδειάσει. Ενώ προσωπική πικρία παραμένει το ότι δεν έπαιξαν το “Don’t Look At Me”.
Το τέλος της συναυλίας που διήρκησε συνολικά μια ώρα με βρήκε να μαζεύω κομμάτια του εαυτού μου απο το πάτωμα, ευγνωμονωντας τους The Twilight Sad για αυτό που με έκαναν να νίωσω, γιατί πάνω απ όλα η μουσική είναι συναίσθημα , αρκεί να ξέρεις τον τρόπο να το μεταδώσεις σωστά και αν κρίνω από το πως νιωθω αυτή την στιγμή που ολοκληρώνω την κριτική, οι The Twilight Sad ξέρουν….
And Head Up Dear…
The Twilight Sad tracklist
That Summer , at Home I Become The Invisible Boy
Don’t Move
Dead City
I Became a Prostitute
Alphabet
Cold Days From The Birdhouse
Reflection Of The Television
Nil
And She Would Darken The Memory
At The Burnside
407 
