Βλέποντας τον αστυνόμο στο εξώφυλλο περιμένω full καταμέτωπο επίθεση. Και αυτό λαμβάνω.
Μετά από σύντομο intro κομμάτι με μαθηματικά παιγμένο hardcore ξεκινάει το beatdown, που μου φέρνει στο μυαλό τους Terror.
Roadtrip με παλιό Ford Taunus, με κασέτα κολλημένη στο stereo με best of επιλογές Hatebreed, που σταματάει για να ανεφοδιαστεί στη Σουηδία, όπου ακούει Meshuggah και κάποια τραγούδια των Disfear.
Το beatdown των Γάλλων είναι εμπλουτισμένο με διάφορα στοιχεία από mathcore και crustcore και κάποιες στιγμές δείχνουν και μια συμπάθεια, ειδικά στα φωνητικά στους Bullet for my Valentine.
Ο δίσκος είναι καλός με higlights κομμάτια, όπως τα “The Family”, με τα ήπια φωνητικά να δίνουν μία καινούργια διάσταση και “Black Walls”, που μοιάζει εμπνευσμένο σε σημεία από σουηδικό D-beat και που ξάφνου σταματάει και μας χαλαρώνει με έναν μονότονο ήχο από ξεκούρδιστο μπάντζο.
Ακούω με χαρά όμορφες συνθέσεις που καταλήγουν στο ίσως καλύτερο του δίσκου, “American Psycho”, και εύχομαι να καταλήξουν σύντομα σε έναν ήχο πιο σταθερό και αναγνωρίσιμο, που θα τους τοποθετήσει ανάμεσα σε μεγάλα ονόματα του χώρου. Έχουν τα εφόδια να κάνουν καλύτερες δουλειές.
Χωρίς να είναι κάτι το συνταρακτικό, οι Vera Cruz έχουν δουλέψει πολύ τη μουσική τους και την γεμίζουν με διάφορες επιρροές και δημιουργούν 39 λεπτά που απευθύνονται σε ανοικτόμυαλους ακόλουθους της ευρύτερης metalcore σκηνής. Όπως λένε και οι ίδιοι, “Open Your Eyes”.
487 
