Αν κάποιος με ρωτούσε ποιόν θα επέλεγα εκτός από τα ονόματα των Ozzy και Dio έτσι ώστε να τους κάνει παρέα σαν σόλο καλλιτέχνης, αυτός σίγουρα θα ήταν ο κύριος Udo.
Από μικρό παιδί το μυαλό μου πήγαινε σε αυτά τα τρία ονόματα, όσον αφορούσε πάντα τις προσωπικές καριέρες τους, που τις θεωρώ από τις πιο επιτυχημένες στον κλασικό heavy ήχο. Θα έλεγα λίγο υποτιμημένος όσον αφορά την σόλο πορεία του σε σχέση με τους δύο προαναφερθέντες, όμως αυτό που μου άρεσε πάντα στον Udo ήταν το στακάτο και αμιγώς μεταλλικό παίξιμό του, με τις μελωδικές στιγμές σε αργόσυρτα κομμάτια και τις μπαλάντες που σε άφηναν άφωνο με την συναισθηματική τους απόχρωση.
Δεν θα αναλωθώ σε ανάλυση περί του ποιος είναι ο Udo και τι έχει προσφέρει με τους Accept αλλά και με την σόλο καριέρα του, στον σκληρό ήχο, διότι το θεωρώ φαιδρό για κάποιον να μην έχει πάρει έστω μια γεύση από τα τραγούδια του και να αυτοαποκαλείται μεταλλάς. Η πορεία του δεν είχε πάτο, κατά την γνώμη μου ποτέ, αν και μερικές μέτριες στιγμές στην δισκογραφική του δουλειά, ίσως τις επεσήμανε το έμπειρο αυτί κάποιου.
Εν έτει 2012 μας δίνει ένα live, το οποίο θεωρώ ένα καλό δείγμα προς ακρόαση, για κάποιον νεώτερο, που δεν έχει εντρυφήσει στην πορεία του Udo. Από την εισαγωγή και το πρώτο κομμάτι, καταλαβαίνεις ότι τον κυρίαρχο ρόλο στο live αυτό, έχει η μουσική και όχι ατυχείς διάλογοι και πολύ μπλα μπλα. Τα “Independence Day”, “Dominator”, “Two Faced Woman” και “Thunderball”, είναι κάποια από τα πολλά κλασικά και δυναμικά κομμάτια του γερμανού, τα οποία δίνουν και παίρνουν στις συναυλίες του και τα τραγουδούν μυριάδες οπαδών ανά τον κόσμο. Θεωρώ θετικό στοιχείο ότι στο setlist περιλαμβάνονται και αρκετά κομμάτια της πρώην μπάντας του, των Accept, πλαισιώνοντας έτσι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό το live, που ναι μεν δεν έχει κάτι το παραπάνω να προσφέρει σε έναν παλιό οπαδό, που έχει μεγαλώσει με αυτά τα κομμάτια, αλλά αποτελεί σίγουρα ένα δυναμικό στοιχείο για να δείξει στον καθένα, ότι το πάθος για την μουσική είναι αέναο, δίνοντας στον οπαδό την ευκαιρία να τραγουδήσει μαζί με το πλήθος, κομμάτια όπως τα “Balls To The Wall” και “Princess Of The Dawn”.
Κλείνοντας θέλω εκ νέου να επισημάνω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί ένα πολύ καλό ξεκίνημα για κάποιον που δεν έτυχε να ασχοληθεί στο παρελθόν με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Βάλτε το δυνατά να παίζει και φωνάξτε και σεις: “Balls To The Wall… You’ ll Get Your Balls To The Wall…”
542 
