Ακόμη μια μεταλλική βραδιά περίμενε το Αθηναϊκό κοινό, μόνο που αυτή τη φορά είχε και κάποιες Gothic αποχρώσεις…
Το Gagarin άνοιξε την σκηνή του σε ένα από τα πιο δημοφιλή metal γκρουπ στην Ελλάδα, τους Moonspell των οποίων δεν είναι και λίγες οι εμφανίσεις που έχουν πραγματοποιήσει στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια. Το πακέτο περιελάμβανε και 3 ακόμη μπάντες από την εγχώρια σκηνή, τους Sorrowful Angels, SadDolls και Fallen Arise.
Αν και πρόλαβα το μισό από το, έτσι κι αλλιώς σύντομο, set των Fallen Arise και παρά το εμφανέστατο άγχος τους επί σκηνής, μπορώ να πω πως απόλαυσα την μουσική τους που κυμαίνεται στο ύφος του συμφωνικού metal. Ξεκίνησαν να παίζουν λίγο μετά τις 7.30 και μέχρι τις 8 έπαιξαν με πολύ κέφι και ζωντάνια. Αν και δεν μου έκανε τόσο εντύπωση ο μέτριος ήχος όσο το γεγονός ότι είχαν βάλει πολύ “μπροστά” την φωνή της τραγουδίστριας τους. Ακόμη και ο έτερος (ανήρ) τραγουδιστής ακουγόταν μια σκάλα κάτω σε ένταση.
Λίγο πριν το τέλος (προτελευταίο κομμάτι αν θυμάμαι καλά) έμειναν στην σκηνή ο πληκτράς με την τραγουδίστρια οι οποίοι μας παρουσίασαν μια πολύ ιδιαίτερη σύνθεση που δεν άφησε ασυγκίνητο το λιγοστό, μέχρι εκείνη τη στιγμή, κοινό τους. Για το τέλος έπαιξαν ένα κομμάτι που σε σημεία μου θύμισε παλιούς On thorns I lay και Shadows Dance, χωρίς όμως το τόσο έντονα σκοτεινό ύφος που έχουν αυτές οι μπάντες. Έχω την πεποίθηση πως θα ακούσουμε ωραία πράγματα από τους Fallen Arise στο μέλλον.
Οι Έλληνες HIM (SadDolls) ξεκίνησαν να παίζουν στις 20:25 ενώ το κοινό μόλις που είχε αρχίσει να πυκνώνει. Μέχρι τις 9 έπαιξαν με αρκετά βελτιωμένο ήχο από τους Fallen Arise και πέρα από τα 7 δικά τους κομμάτια, διασκεύασαν με σχετική επιτυχία τα “Erased” (Paradise Lost) και “Pussy” (Rammstein) το οποίο ήταν και το σημείο που “έστρωσε” η σκηνική τους παρουσία. Από εκεί και έπειτα μου φάνηκε ότι χαλάρωσαν και έγιναν περισσότερο ο εαυτός τους κερδίζοντας το χειροκρότημα του κόσμου που παρευρέθηκε.
Μου άρεσε η ποικιλομορφία που είχαν τόσο συνθετικά όσο και στα φωνητικά (με τη συμβολή και του ντράμερ τους) ενώ δεν έλειψαν πολλά προηχογραφημένα μέρη με πλήκτρα,samples και γυναικεία φωνητικά. Ακριβώς στις 9 μας αποχαιρέτησαν και ήταν η στιγμή που θα ακολουθούσαν οι Sorrowful Angels, μια μπάντα που συμπαθώ αρκετά και δεν είχα καταφέρει να δω live τόσο καιρό, παρά την μακρά τους ιστορία και παρουσία. Μετά από μια σύντομη τραγωδία στο soundcheck, όπου βύσματα καρφώνονταν και ξεκαρφώνονταν παράγοντας ανατριχιαστικούς έντονους θορύβους, η αναμονή είχε λάβει τέλος.
Στις 21.15 η πλάστιγγα ξεκίνησε να γέρνει επικίνδυνα στην πλευρά του heavy metal αφήνοντας μόλις κάποια Gothic ψήγματα να πλανώνται στην ατμόσφαιρα. Ναι, οι Sorrowful Angels ζωντανά έχουν έναν αδιαμφισβήτητα πιο heavy ήχο από ότι στα album τους κι αυτό σε καμιά περίπτωση δεν είναι κακό. Αντιθέτως είναι ότι καταλληλότερο για μια μπάντα που ανοίγει τους Moonspell.
Με 45λεπτο χορταστικό set (από το οποίο όμως απουσίαζε το δικό μου αγαπημένο “Deviant”) και με πολύ αξιόλογη σκηνική παρουσία κέρδισαν τον κόσμο που εκείνη την ώρα είχε σχεδόν κατακλύσει το Gagarin (δεν είναι κακό να υποστηρίζουμε και τα σχήματα που παίζουν νωρίς, μάλλον κακομάθαμε ως κοινό σε αυτό το θέμα). Δεν έλειψαν και λάθη, όπως παραφωνίες στα backing vocals, ή κάποια άλλα τεχνικής φύσεως (αφού η ποιότητα του ήχου μεταβαλλόταν καθόλη την διάρκεια του set). Τα εύσημα της εμφάνισης εκτιμώ πως πρέπει να αποδοθούν στον frontman της μπάντας Δ. Χριστοδουλάτο ο οποίος παρότι επιφορτισμένος με διπλό καθήκον (φωνητικά, κιθάρα) κατάφερε να κλέψει την παράσταση.
Από τις 20.00 και για 25 λεπτά επικράτησε ένας αναβρασμός στην σκηνή για να ετοιμαστεί ο εξοπλισμός των Πορτογάλων που θα ακολουθούσαν. Ο Fernando Ribeiro από την μία ηγείται μιας από τις πλέον κλασσικές μπάντες του metal και από την άλλη αποτελεί έναν από εμάς, έναν γνήσιο πωρωμένο μεταλλά. Και που είναι τα παράδοξο θα σκεφτεί κάποιος. Πουθενά απαντώ, έλα όμως που όλο και σπανίζει το φαινόμενο αυτό στο χώρο! Ο κύριος Ribeiro και η παρέα του έχουν συλλάβει την ουσία του heavy metal και το προσφέρουν απλόχερα στους οπαδούς τους αφήνοντας κατά μέρους σταριλίκια, ποζεριές και μεγαλοστομίες. Ο Fernando ειδικά είναι ένας αντιστάρ. Χαρακτηριστικά αναφέρω τον σαρκασμό του για τον θεατρινισμό των encore αλλά και τα σχόλια του για την Ελλάδα τα οποία σε αντίθεση με τους περισσότερους σε έπειθαν πως είναι γνήσια και πρόδιδαν πραγματικό ενδιαφέρον και ανησυχία.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά (2-3 λεπτά πριν τις 22.30) όπου ακούγεται ένα ατμοσφαιρικό εισαγωγικό θέμα και οι Moonspell βγαίνουν στην σκηνή, όλοι πλην του Fernando ο οποίος εμφανίζεται λίγες στιγμές μετά φορώντας ένα ασημένιο κράνος με προσωπείο το οποίο συνδύαζε φουτουριστικό σχέδιο και κλασσικά πολεμικά κράνη της αρχαιότητας και ήταν άκρως εντυπωσιακό με τα φώτα να αντανακλώνται επάνω του. Οι ιαχές του κόσμου στην εμφάνισή του frontman και το άκουσμα στις πρώτες νότες του “Axis Mundi” με βάζουν στην πρίζα για τα καλά. Συνέχεια με “Alpha Noir” επίσης από το τελευταίο ομώνυμο album (χωρίς το κράνος πλέον). Αφού καταλαγιάζει κάπως ο αρχικός ενθουσιασμός του κοινού έχω λίγο χρόνο να παρατηρήσω πόσο καλό ήχο ακούμε, με ιδανικό ζύγισμα διαύγειας και έντασης. Δεν φεύγουν ακόμη από την τελευταία δουλειά τους και παίζουν το “Love Is Blasphemy”.
Πριν το επόμενο “Finisterra” (“Memorial”) και τον χαμό που ακολούθησε, ο Fernando μίλησε για τα 20 έτη παρουσίας που συμπληρώνει φέτος η μπάντα του, ενώ στο “Night Eternal” (από το ομώνυμο) προσκυνήσανε ακόμη και τα μπουκάλια στο μπαρ, με την επιβλητικότητα και τη δύναμη της εκτέλεσης! Στην συνέχεια την τιμητική του είχε το “Irreligious”, με τα “Opium”, “Awake” και “Mephisto” να μη χρειάζονται συστάσεις. Ιδιαίτερα στο τελευταίο, αξιομνημόνευτα υπήρξαν η άκρως θεατρική σκηνική παρουσία του Fernando και το all horned up Gagarin. Επίσης σημαντικότατο ρόλο έπαιξε και ο εντυπωσιακός και άκρως κατάλληλος φωτισμός και εφέ. Πραγματική οπτικοακουστική πανδαισία καθόλη τη διάρκεια του live.
Με ζυγισμένο καλά το set τους ανάμεσα στο παρελθόν και παρόν της μπάντας, συνέχισαν με το τελευταίο τους album και το “Lickanthrope”, ενώ ακολούθησε το “Nocturna” (“Darkness and Hope”). Ο ήχος σταθερά σε υψηλά επίπεδα και ο κόσμος εκδηλωτικός όπως πάντα.
Προλογίζοντας το “Scorpion Flower” (“Night Eternal”) o Fernando αναφέρθηκε στην Μάχη Νηλ με την οποία είχαν συνεργαστεί σε προηγούμενη εμφάνισή τους στο συγκεκριμένο κομμάτι. Δεν ήταν όμως και η μοναδική αναφορά σε Έλληνες μουσικούς αφού δεν άφησε απ’ έξω χαιρετισμό σε Rotting Christ και Septic Flesh, μέλη των οποίων έδωσαν το παρόν στη βραδιά. Αν και κάποιοι έδειχναν βιαστικοί φωνάζοντας “Vampiria”, ο Ribeiro σχολίασε λέγοντας πως η νύχτα είναι μεγάλη και κάπου εκεί ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Abysmo” (“Sin/Pecado”), το οποίο αποτελεί ένα από τα αγαπημένα album του υποφαινόμενου κι έτσι οι στιγμές που ακολούθησαν είχαν έντονη συγκινησιακή φόρτιση. Επιστροφή στο “Alpha Noir” με “New Tears Eve” το οποίο και αφιέρωσαν στην μνήμη του P. Steele των Type O Negative και “Em Nome Do Medo”.
Και να που είχε έρθει η στιγμή να ικανοποιηθούν οι ανυπόμονοι και η εκτέλεση του “Vampiria” (“Wolfheart”) υπήρξε κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή, με τον Fernando να αφήνει στο τέλος του κομματιού ένα ανατριχιαστικό ουρλιαχτό. Στο “Alma Mater” (“Wolfheart”) έγινε της κολάσεως με το Gagarin να τραγουδάει και να κοπανιέται σύσσωμο. Ενώ κάπου εδώ έλαβαν χώρα και οι σαρκασμοί για το encore που προανέφερα. Συγκεκριμένα χρησιμοποίησε την λέξη “κωμωδία” στα Ελληνικά! Το encore λοιπόν περιελάμβανε μια άκρως ατμοσφαιρική εκτέλεση στα “Wolfshade” (“Wolfheart”), “The Grandstand” (“Alpha Noir”) και φυσικά δεν μπορούσε να λείπει το “Full Moon Madness” (“Irreligious”) στο οποίο τα έδωσαν όλοι όλα.
Εν κατακλείδι θεωρώ πως δεν υπήρξε ούτε ένας που να έφυγε απογοητευμένος εκείνο το βράδυ από το Gagarin. Οι Moonspell όχι μόνο δεν παραδίδουν τα όπλα, αλλά αποδεικνύουν πόσο δίκιο έχουμε όσοι περιμένουμε (και παίρνουμε) ακόμη πράγματα από αυτούς. Τόσο ο Fernando όσο και τα υπόλοιπα μέλη έδειξαν τον σεβασμό τους στο ελληνικό κοινό αφού επί αρκετή ώρα στάθηκαν στην σκηνή για τον αποχαιρετισμό και εμφανώς ευχαριστημένοι αποχώρησαν. Εις το επανιδείν, λοιπόν…
Moonspell setlist:
Axis Mundi
Alpha Noir
Love is Blasphemy
Finisterra
Night Eternal
Opium
Awake
Mephisto
Lickanthrope
Nocturna
Scorpion Flower
Abysmo
New Tears Eve
Em Nome Do Medo
Vampiria
Ataegina
Alma Mater
Wolfshade
The Grandstand
Fullmoon Madness
photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
441 
