Εχουμε την τιμή να φιλοξενούμε έναν ειδικό καλεσμένο, τον Michael T. Ross, στον ιστότοπο και σταθμό μας. Μπήκε στους Angel το 2003, όταν ήταν στην «Casablanca Records» με τους Kiss. Επίσης, εμφανίστηκε με αυτό το σπουδαίο θρυλικό συγκρότημα στο Χόλυγουντ, στο Σαν Φρανσίσκο, στο Σακραμέντο, στο Χιούστον, Ντάλλας, Νιου Τζέρσεϋ, Λουιζιάνα, Ελβετία, Γερμανία, Ολλανδία.
Άλλες σπουδαίες μπάντες με τις οποίες συνεργάζεται είναι οι Hardline, Lizzy Borden, Lillian Axe, Missing Persons. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τους Hardline, Angel και Accomplice. Τα πολυποίκιλα projects του περιλαμβάνουν συνεργασία του με τους Frank DiMino και Barry Brandt, με τους οποίους γράφουν μαζί υλικό για το νέο CD των Angel και επίσης παίζει πλήκτρα στο νέο CD των Lizzy Borden, για το τραγούδι «Appointment with Death».
Συνεργασία έχει επίσης με τον Ιταλό κιθαρίστα Alex De Rosso (από τους Dokken) για ένα νέο CD, που τιτλοφορείται «King of Balance» στο κομμάτι «Angel Don’t Cry», από τους Toto. Επίσης, έπαιξε πλήκτρα με τον Κροάτη κιθαρίστα Alen Brentini στο νέο του CD, «Treca Dimenzija» με το κομμάτι «Transexpress».Η επιθυμία του είναι να κυκλοφορήσει σύντομα το ντεμπούτο άλμπουμ του βασισμένο στα πλήκτρα και το βίντεό του με οδηγίες. Σπουδαία gigs περιλαμβάνουν την εμφάνισή του με τους Angel, στο «Bang Your Head Festival» στη Γερμανία, μπροστά σε 22.000 κόσμο καθώς και με τον Sebastian Bach στην Ελβετία, το καλοκαίρι του 2004.
Έχει ήδη εκτιμηθεί από πολλούς κριτικούς και δημοσιογράφους και έχει λάβει μέρος σε πολλά φεστιβάλ. Ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης, που ξεκίνησε να ζει το όνειρό του εξαιτίας της δυναμικής του προσωπικότητας και θέλησής του. Πάντα ενδιαφέρεται να ακούει ποικιλία από ήχους και παίρνει την ευκαιρία της πρόκλησης αμέσως! Το πάθος του για τη μουσική ξεκινά από τη μικρή του ηλικία. Ξεκίνησε να παίζει μουσική δουλεύοντας λίγες ώρες και αργότερα ανέλαβε δράση ασχολούμενος αποκλειστικά με αυτήν, αφού τη λαχταρά τόσο πολύ. Στο παρελθόν ήταν δημοσιογράφος και τώρα ένας περιζήτητος καλλιτέχνης που όλοι του ζητούν συνέντευξη.
Το νέο AOR Rock άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τους Accomplice, τιτλοφορείται “She’s on Fire”. Θα έλεγα πως πάντα εκείνος είναι μες στη Φωτιά, αφού ποτέ δε χάνει την Αγάπη του για τη Μουσική και την ηχογράφηση νέων ιδεών από διαφορετικούς καλλιτέχνες, μα και δικές του ιδέες, επίσης. Τώρα συνεργάζεται με την Lita Ford στην περιοδεία της. Ας απολαύσουμε τη συνέντευξή του και ας δούμε εκτενέστερα μέσα σε αυτόν τον καλλιτέχνη το αίμα του μουσικού!
Καλωσόρισες στον Rockway, Michael! Ξεκίνησες να ενδιαφέρεσαι για τη μουσική, επηρεασμένος από τον μεγαλύτερο αδερφό σου. Πιστεύεις πως το οικογενειακό μας περιβάλλον πάντα μας επηρεάζει; Κατά τη γνώμη μου, οι αληθινοί καλλιτέχνες είναι πολυτάλαντα πρόσωπα. Ξεκίνησες να ακούς κιθαρίστες και έπειτα έστρεψες την προσοχή σου σε πιανίστες. Σε επηρέασε ο κος Mike Varney τόσο πολύ και πώς έγινε αυτό;
Πρώτα απ’ όλα να σας ευχαριστήσω που είμαι εδώ και να σας πω πως είμαι πολύ ενθουσιασμένος γι’ αυτό. Πιστεύω πως η οικογένεια είναι μια μεγάλη επιρροή σε κάθε μέλος. Αν δεν ήταν η Μητέρα μου που αγόρασε ένα πιάνο στον αδερφό μου, τίποτε από όλα αυτά δε θα με έκαναν να παίζω μουσική. Κατάλαβα σε μικρή ηλικία πως θα κατέληγα να εμφανίζομαι ως μουσικός, όταν ο αδερφός μου βρισκόταν πίσω από τη σκηνή της μουσικής επιχείρησης, όπου πήρα μέρος κι εγώ. Τότε, το 1989, είχα το προνόμιο να πάρω συνέντευξη από τον MikeVarney, ιδιοκτήτη της «SharpnelRecords», ο οποίος ήταν υπεύθυνος να λανσάρει τη νεοκλασική εποχή φέρνοντας τον Yngwie J. Malmsteen στην Αμερική και υπέγραψε με άλλους σπουδαίους κιθαρίστες, όπως τον Marty Friedman, Jason Becker, Paul Gilbert και τον Tony Mac Alpine, τους οποίους και βοήθησε να αναπτυχθούν. Δεν μπορούσα παρά να αγαπήσω αυτούς τους ανθρώπους, που είχαν μεγάλη επιρροή πάνω μου, όχι μόνο στα να παίζω AOR και μελωδική ροκ μουσική, μα και να έχω τη δυνατότητα να παίξω πιο εξειδικευμένη μουσική κάτι που με προκαλεί να δοκιμάζω τις ικανότητές μου.
Θα μπορούσες να μας δώσεις κάποιους λόγους γιατί οι αγαπημένες σου μπάντες είναι οι: Thin Lizzy, Deep Purple, Iron Maiden και οι Dream Theater; Τι είναι εκείνο που σου αρέσει περισσότερο στις συγκεκριμένες μπάντες; Το πολυποίκιλο σε μουσικό ύφος περιοδικό του αδερφού σου, “Mean Street Magazine”, σε βοήθησε πολύ να αποκτήσεις κάποιες σχέσεις. Πιστεύεις πως ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης μπορεί να πάει μπροστά χωρίς σημαντικές επαφές; Έχω την εντύπωση πως περιμένεις πολύ για την 20η επέτειο του περιοδικού αυτού. Πιστεύεις πως ο αδερφός σου είναι επίσης και ο καλύτερός σου φίλος που σε βοήθησε να χτίσεις την καριέρα σου;
Ο μπασίστας των ThinLizzy, Phil Lynott, ήταν πάντα η μεγάλη μου επιρροή. Είναι απίθανο που έγραψε μία από τις μεγαλύτερες μελωδίες της εποχής μας. Το «BoysareBackinTown» είναι ένα κομμάτι αυτού του είδους που ακόμη για τους λάτρεις της μουσικής, δεν είναι γνωστό πως το έγραψε εκείνος. Πέθανε νωρίς, όπως πολλοί σπουδαίοι. Ο PhilLynott είχε μερικούς από τους καλύτερους κιθαρίστες στην μπάντα του, από τον GaryMoore μέχρι τον JohnSykes. Η αγαπημένη μου μελωδία είναι στην πραγματικότητα μία μπαλάντα που ονομάζεται «Sarah».
Παρόλο που μεγάλωσα παίζοντας κλασικό πιάνο, είχα μια μεγάλη λαχτάρα για τη HeavyMetal μουσική και μόλις πρωτοάκουσα τους IronMaiden, τους αγάπησα παρόλο που δεν είχαν πλήκτρα. Έπειτα, ανακάλυψα τους DeepPurple, που είχαν φανταστικά πλήκτρα και αυτό άλλαξε τα πάντα για μένα. Συνήθιζα να αγκιστρώνομαι σε διαστρεβλωμένα πράγματα που έλεγαν οι φίλοι μου όσον αφορά τα πλήκτρα μου και προσπαθούσα να μιμηθώ τον JohnLords. Αργότερα, όταν εμφανίστηκαν οι DreamTheater, ένιωθα πως αυτοί είναι οι Rush, οι Kansas, οι Yes και οι DeepPurple, όλοι μαζί σε μία μπάντα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν άκουσα το «ImagesandWords» και τη δουλειά του KevinMoore, που έπαιζε πλήκτρα. Ήταν θλιβερό που παραιτήθηκε όταν η μπάντα ήταν ακριβώς στο αποκορύφωμά της. Ναι, το 1989, ο αδερφός μου παρουσίασε το περιοδικό «MeanStreamMagazine», το οποίο σίγουρα μου έδωσε ένα επιπλέον πλεονέκτημα στο να αποκτήσω σημαντικές επαφές.
Όπως αναφέρθηκε, έπρεπε να πάρω συνέντευξη από τον MikeVarney και αυτό άνοιξε τις πόρτες για μένα αμέσως. Παρόλο που ο αδερφός μου είναι επιτυχημένος με το περιοδικό, είναι επίσης εξαιρετικός στα πλήκτρα, μα επέλεξε να επιδιώξει την επαγγελματική πλευρά των πραγμάτων ως καριέρα του. Ασχολούμαι αποκλειστικά, πλέον με τα πλήκτρα (full – time), μα χρησιμοποιώ επίσης τις ικανότητες που μου δίδαξε ο αδερφός μου μέσω του περιοδικού και να κρατώ ισορροπία ανάμεσα στην επιχειρηματικότητα και την εκτέλεση ενός μουσικού κομματιού. Πάντα ένιωθα πως ήταν σημαντικό να διαβάζω τα συμβόλαια και να ξέρω τι κάνουν τα labels, το management, το πρακτορείο που κλείνει τις συναυλίες με το όνομά μου. Πάντοτε ήταν σημαντικό για μένα να ξέρω τι μου γίνεται. Πριν λίγα χρόνια, δημιούργησα την «MTREntertainment», η οποία είναι label δισκογραφικής, επωνυμία management, καθώς και εταιρεία που κλείνει συναυλίες. Τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου, έκλεισα την μπάντα MissingPersons στην ανατολική ακτή της Νέας Υόρκης, Νιού Τζέρσεϋ, Κοννέκτικατ κτλ. Εκείνο που ήταν ευχάριστο, ήταν πως έπαιξα πλήκτρα με την μπάντα αυτή, οπότε όταν κατεβήκαμε από τη σκηνή, ήμουν εκείνος μου πληρωνόταν και σιγουρευόμουν πως φρόντιζα την μπάντα. Ήταν και η δουλειά, μα και η έννοια πως όλα είχαν δίκαιο χειρισμό. Είναι ένα τρομερό συναίσθημα να ξέρει κανείς πως όλα τα εισιτήρια της συναυλίας έχουν πωληθεί (sold –out) στο πλήθος και να πως μετά την παράσταση, εκείνος που έχει κάνει την προώθηση της μπάντας θα μας έλεγε κάποια ιστορία πως δε θα υπήρχαν αρκετά χρήματα να πληρώσει όλη την μπάντα ολοκληρωτικά. Είμαι λίγο μικρότερος από τον αδερφό μου και ζω τη δική μου ζωή, άρα δεν υπάρχει η αλληλεπίδραση, όπως θα νόμιζε κανείς πως υπάρχει ανάμεσα στα αδέρφια, μα μου έδωσε τα εργαλεία πριν πολλά χρόνια που με βοήθησαν να προωθήσω την καριέρα μου, οπότε πράγματι του χρωστάω τα πάντα.
Ο κος Marten σου έκανε την πρόταση να ηχογραφήσετε τα πλήκτρα για το τραγούδι “Appointment with Death”. Τι σημαίνει αυτό το τραγούδι για σένα; Ίσως η αρχή μιας καλής συνεργασίας και η γέννηση του δικού σου άστρου; Σίγουρα, πάντως, δε σήμαινε ραντεβού με τον Θάνατο (όπως λέει και το τραγούδι)…
Έπαιζα πλήκτρα σε όλα τα τραγούδια του νέου CD των LizzyBorden και, ναι, χάρη στον φίλο μου MartenAndersson, που με πήρε μαζί του, είχα αυτήν την ευκαιρία. Μα, πρέπει να σας πω πως δεν ήμουν εκεί για τη διαδικασία εγγραφής. Δεν ξέρω τις ιστορίες και τα νοήματα πίσω από κάθε μελωδία. Ελπίζω πως παίζοντας στο CD δε σήμαινε ένα πραγματικό ραντεβού με τον θάνατο! Μη με παρεξηγείς, αγαπώ την μπάντα, μα είμαι πολύ νέος για να πεθάνω. (Γέλια). Η αγαπημένη μου μελωδία είναι το τελευταίο κομμάτι, που ονομάζεται «DarkerSide» και το οποίο έχει περισσότερο πιάνο και πλήκτρα μέσα.
Μερικοί άνθρωποι αρέσκονται στο να γράφουν για τα εμπόδια που συνάντησαν στη ζωή τους ή για τις όμορφες στιγμές τους. Πιστεύεις σε τέτοιου είδους τραγούδια και γιατί; Η αληθινή ζωή και οι εμπειρίες μας, μας κάνουν αυτό που είμαστε, δε νομίζεις; Ενοχλείσαι όταν σου κάνουν ερωτήσεις που αναδύουν την προσωπικότητα και το χαρακτήρα σου γενικότερα;
Ως μουσικός, που γράφει μουσική από μόνος του, πιστεύω πως όλα προέρχονται από την καρδιά και μπορεί να είναι πολύ προσωπικά. Οι συνθέτες δίνουν τα συναισθήματά τους όλη την ώρα στα τραγούδια, μα υπάρχουν στιγμές που θέλουν να προστατεύσουν τα προσωπικά τους συναισθήματα, γι’ αυτό και αλλάζουν ονόματα και μέρη των τραγουδιών γίνονται πιο μυθοπλαστικά, κάτι που δεν πειράζει. Ένα καλό παράδειγμα είναι το hit των Toto, το «Rossana». Άκουσα πως γράφτηκε για την RosannaArchette, την ηθοποιό. Είναι ενδιαφέρον να μαθαίνεις τη γενική ιδέα πίσω από κάθε τραγούδι και για ποιον προοριζόταν αυτό. Το τραγούδι των ThinLizzy , «Sarah», γράφτηκε για την κόρη του PhilLynott. Είναι τραγούδια σαν κι αυτά, που χαρακτηρίζονται σαν τραγούδια που τα νιώθει κανείς από καρδιάς στους τόνους και σε κάνουν να νιώθεις όπως ένιωθε ο συνθέτης εκείνη την ώρα που τα έγραφε. Είναι μια ισορροπία ανάμεσα στην πραγματική ζωή και στο να μην αποκαλύπτεις πολλά την ίδια στιγμή. Κατά τη γνώμη μου, αυτό κάνει έναν στιχουργό σπουδαίο. Με το να είσαι στον επιχειρηματικό τομέα, αναμένεται να ανοίξει κανείς τους ορίζοντές του όσο περισσότερο γίνεται με κάποιους καλλιτέχνες, που δίνουν στους θαυμαστές τους το 100% από τον εαυτό τους. Παρόλα αυτά, ο AxelRose έδωσε την πρώτη του συνέντευξη μετά από εννέα χρόνια!
Οι άνθρωποι συνήθως προσπαθούν να αποκτήσουν χρήματα. Φυσικά, αυτό είναι σημαντικό ώστε να βγάλουν τα ως προ το ζην. Παρόλα αυτά, πάντα προσπαθείς να είσαι ο εαυτός σου και να κάνεις αυτό που πραγματικά σου αρέσει, όπως το να παίζεις πιο μελωδική ροκ μουσική. Αυτό που όντως σε εκφράζει! Πιστεύεις πως στις μέρες μας μπορεί κάποιος να κάνει αυτό που ακριβώς νιώθει Είναι δύσκολο να ζήσεις από τη μουσική. Αυτό το ξέρω σίγουρα, γιατί αν δεν παίξω μουσική, δεν έχω φαγητό στο τραπέζι! Έχω προσκολληθεί στα «όπλα» μου και παίζω μόνο τη μουσική που απολαμβάνω. Δόξα τον Θεό, υπάρχουν πολλά projects εκεί έξω που μπορώ να είμαι μέρος τους, οπότε δε χρειάστηκε ποτέ να συμβιβαστώ. Είναι ευλογία να παίζεις πλήκτρα και να μη χρειάζεται να παίζεις σε γάμους ή να παραδίδεις μαθήματα, κάτι που δεν έκανα στη ζωή μου ούτε μία φορά. Αγαπώ τη μελωδική ροκ μουσική και υπάρχει πληθώρα από μπάντες που χρειάζονται κάποιον στα πλήκτρα, ο οποίος παίζει αυτό το είδος μουσικής, γι’ αυτό και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Ακόμη και με τις κλασικές ρίζες που έχω, πολλά είδη μουσικής είναι επηρεασμένα από αυτό το στυλ. Έτσι, πετυχαίνω το ύφος των σπουδαίων όπως ο Μπαχ ή ο Μότσαρτ παίζοντας, μα στο πιο χαμηλό κλειδί της τονικής σκάλας. Είναι ευχάριστο να βλέπει κανείς κάποιον σαν τον Yngwie, που αγαπά την κλασική μουσική, ακόμη να πετυχαίνει να παίζει αυτό το είδος πάνω στη σκηνή.
Έχεις εκτιμηθεί από πολλούς ανθρώπους, δημοσιογράφους, μουσικούς και σου αρέσουν οι προκλήσεις. Πιστεύεις πως χρειάζεται να ριψοκινδυνεύουμε στη ζωή μας; Πώς καταλήγει αυτό; Επίσης, πάντα ακολουθείς τις επιρροές σου, όπως είναι οι Dream Theater. Κι όμως, πέρασες στη μελωδική ροκ μουσική! Κάποιες φορές, τα τραγούδια έχουν τη σκοτεινή τους πλευρά. Θα μπορούσες να μας πεις τι σημαίνει αυτό για εσένα και αν έχεις τη δική σου σκοτεινή πλευρά;
Αν δεν έπαιρνα το ρίσκο να γινόμουν επαγγελματίας στα πλήκτρα, δε θα ήμουν εδώ μαζί σου αυτή τη στιγμή και δε θα ταξίδευα σε όλο τον κόσμο επί πληρωμής. Μένω στο Χόλυγουντ, στην Καλιφόρνια και υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός εκεί με τους περισσότερους ταλαντούχους μουσικούς φίλους μου που δεν τα κατάφεραν ποτέ. Λυπάμαι πραγματικά πολύ για τους περισσότερους από αυτούς, μα αργότερα αναλύοντας το ζήτημα, κατάλαβα πως ριψοκινδύνεψα τρομακτικά, κάτι που εκείνοι δεν έκαναν, όπως το να παραιτηθούν από μια σπουδαία δουλειά ή να μην πηγαίνουν σε πάρτυ τα Σαββατοκύριακα. Αντί γι’αυτά, εγώ καθόμουν σπίτι και διάβαζα τα εγχειρίδια για τα πλήκτρα, ώστε να μάθω πώς να αποκτήσω καλύτερους ήχους. Υπάρχουν μουσικοί που όντως θυσίασαν τα πάντα στη ζωή τους και ποτέ δεν πέτυχαν την άλλη πλευρά της επιτυχίας, κάτι που είναι τόσο θλιβερό! Είναι θέμα το να είσαι στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή, έχοντας την κατάλληλη συμπεριφορά και να το ενισχύσεις με μια πολύ καλή εκτέλεση μουσικής. Πιστεύω πως ο καθένας έχει μια «πιο σκοτεινή πλευρά», μα κάποιοι το δείχνουν και κάποιοι όχι. Είμαι αρκετά τυχερός και πολύ χαρούμενος τύπος, άρα η περισσότερη σκοτεινή πλευρά μου έχει μείνει χρόνια πριν. Πραγματικά, ποτέ δεν πιάστηκα κορόιδο δημοσίως, πρόσεχα πάντα τι έλεγα και έκανα φιλίες με καλούς ανθρώπους. Έτσι, όσο τα χρόνια περνούσαν, ανέβηκα στη σκάλα της επιτυχίας, δεν υπήρχε τίποτε εκεί που θα μου έκανε κακό. Είχα σχέση με μια κοπέλα για 15 χρόνια, μετά το Γυμνάσιο, οπότε δεν είχα θέματα με κοπέλες μεγαλώνοντας και έμεινα πιστός στις μπάντες μου. Είμαι με τους Hardline, τους Angel και τους Accomplice για πάνω από 5 χρόνια. Όλοι έχουμε αυτήν την «άλλη πλευρά», μα είναι το πώς το αντιμετωπίζουμε και πώς το αντιλαμβανόμαστε.
Υπάρχει κανένας λόγος που το πρώτο τραγούδι που έμαθες να παίζεις με τους Angel ήταν το «The Tower»; Τι σημαίνουν για σένα τα ονόματα Randy Rhodes και Gary Moore και γιατί; Τι σε κάνει να είσαι τόσο μεγάλος οπαδός τους;
Έμαθα πρώτα το τραγούδι «The Tower», γιατί ήταν ένα τόσο εικονικό τραγούδι για μένα καθώς μεγάλωνα, με όλους αυτούς τους διαστημικούς ήχους, τα ισχυρά ντραμς και τα φωνητικά που σκοτώνουν! Παρόλο που ήταν λίγο μπροστά από την εποχή μου, μεγάλωσα ακούγοντας κλασική ροκ μουσική που έχει πολλούς τόνους στα πλήκτρα και αυτό το τραγούδι αποτελεί το σύνολο με λίγα λόγια. Οι κιθαρίστες είναι η μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου όταν παίζω πλήκτρα και προς έκπληξή μου και ο RandyRhodes ήταν τόσο ταλαντούχος! Ο τρόπος που έφερε τις κλασικές επιρροές στην ροκ μουσική ήταν πραγματικά μια καινοτομία. Δέχτηκα κάθε κιθαρίστα από τους ThinLizzy ως μεγάλη επιρροή για μένα όπως ο BrianRobertson, ο EricBell, μα όταν άκουσα τον GaryMoore και τον JohnSykes, επίσης, ένιωσα πως αυτοί οι τύποι ήταν οι καλύτεροι. Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής των blues, μα ο τρόπος που παίζει ο GaryMooreblues είναι κάτι που δεν αντιλαμβάνεσαι καν πως γίνεται.
Συμφωνώ μαζί σου πως παρέχεις ποικιλία από ήχους και μετά προσανατολίζεσαι σε εκείνο που νιώθεις και επιθυμείς περισσότερο. Απ’ την άλλη πλευρά, οι μουσικοί που παίζουν πλήκτρα συνήθως δε φαίνονται τόσο πολύ στον κόσμο. Τι πιστεύεις εσύ γι’ αυτό και πώς αντιμετωπίζεις αυτήν την κατάσταση;
Πρώτα παρατήρησα τη δύναμη που έχει το πιάνο όταν έπαιζα κάτι και έβλεπα τα συναισθήματα των ακροατών που επηρεάζονταν. Πρέπει να υπάρχει ο κατάλληλος ήχος και η προσέγγιση της κρούσης. Πράγματι, δούλεψα πάνω σε αυτό και δέχτηκα πολλά τηλεφωνήματα από ροκ μπάντες για μπαλάντες. Αυτό έγινε η ειδικότητά μου και απολαμβάνω να παίζω πιάνο με έναν σπουδαίο τραγουδιστή, όπως στο τραγούδι «LeavingTheEndOpen» στο νέο CD των Hardline. Τα πλήκτρα είναι ένα ισχυρό μουσικό όργανο με όλες τις δυνατότητές του για ήχους. Μπορεί, όντως, να τελειοποιήσει ένα ιδιαίτερο συναίσθημα μέσα σε ένα τραγούδι. Απλά το εκμεταλλεύτηκα και απολαμβάνω το να διαμορφώνω ένα συγκεκριμένο συναίσθημα για ένα τραγούδι, κάτι πολύ προκλητικό μα επιβραβεύσιμο όταν μπορείς να κάνεις ακόμη και κάποιον να κλάψει αφού ακούσει τη δουλειά σου.
Με τον EricRagno, με τον οποίο και οι δύο είχατε παίξει με τον JoshRamos, τριγυρνούσατε σε ένα διάσημο ιταλικό εστιατόριο. Είναι αυτός ένας άλλος τρόπος να γνωρίσεις ανθρώπους και φυσικά να δεις πώς όλο αυτό δουλεύει σε σχέση με τον κόσμο; Πιστεύεις πως όλοι οι καλλιτέχνες το δέχονται αυτό και γιατί;
Ο EricRagno είναι ένας πολύ καλός μου φίλος, ο οποίος επίσης ζει στο Λος Άντζελες. Παρόλο που αυτή η πόλη είναι πολύ ανταγωνιστική, δεν υπάρχουν σπουδαίοι μουσικοί που παίζουν πλήκτρα εκεί γύρω και άρα όταν δύο σαν κι εμάς συμφωνούν, δεν είναι σαν να προσπαθούμε να κλέψουμε το gig ο ένας από τον άλλον, ξέροντας πως υπάρχει δουλειά να κυκλοφορήσει κανείς Ο Eric είναι τόσο προσγειωμένος και ειλικρινής, ταλαντούχος μουσικός, που δεν ήταν καθόλου δύσκολο να γίνω φίλος του. Είναι ωραίο να έχεις δίπλα σου μουσικούς με κοινά ενδιαφέροντα και να δουλεύεις μαζί τους, αφού δεν μπορείς να κάνεις και τα πάντα μ’ αυτούς. Η μουσική του Josh είναι τόσο συναισθηματική (έγραψε τη μουσική για το νέο CD των Hardline), απαιτεί υπερβολικά πολλούς τόνους στα πλήκτρα και πολύ χρόνο. Ήμουν specialguest στη νέα σόλο κυκλοφορία του. Πραγματικά, δεν είχα χρόνο να αποτελέσω μέρος στο project, όπως στο νέο CD του HugoRamos, παρόλο που θα ήταν όμορφο επίσης να ήμουν specialguest και σε αυτό, μα ποτέ δεν ερωτήθηκα. Καθώς ο Eric παίζει, είναι καταπληκτικός και μάλλον δε χρειαζόταν τη βοήθειά μου καθόλου. Είναι απλά ένας σπουδαίος μελωδικός πληκτράς, επίσης.
Η μπάντα των Angel ήταν μια πραγματική πρόκληση για σένα και, όπως διαβάσαμε, προσπάθησες τόσο πολύ να φτάσεις στο σημείο που πράγματι ήθελες! Ο μπασίστας RandyGregg σε βοήθησε πολύ και πιστεύω πως αυτό είναι τιμή για σένα. Θα μπορούσες να μας αναφέρεις την καλύτερη εμπειρία που είχες μαζί του και με όλη την μπάντα; Ακόμη γράφεις τραγούδια με τον BarryBrandt για την μπάντα των Angel. Πιστεύω πως αυτή η μπάντα θα σου μείνει αξέχαστη. Παρακαλώ, πες μας την άποψή σου και πώς νιώθεις για αυτό; Τι είναι αυτό που σε συναρπάζει πιο πολύ στους συγκεκριμένους καλλιτέχνες;
Πήγα σε ένα show του JeffScottSoto στο Χόλυγουντ το 2003 και συνάντησα έναν τύπο που το όνομά του είναι DemiSolorio, ένας σπουδαίος ντράμερ που με συνέδεσε με τους κατάλληλους ανθρώπους για να γίνει η ζωντανή εμφάνιση. Όταν μου το είπαν, δεν είχα το χρόνο να γίνει η ακουστική ακρόαση και μετά να παρουσιαστούμε για πρόβες, κατόρθωσα να βρω τον Randy, γιατί δεν μπορούσα να βρω καθόλου τη μουσική η οποία και δεν ήταν προμηθεύσιμη. Πραγματικά, φρόντισε για μένα, μένοντας ξάγρυπνος αργά το βράδυ (είχαμε τρεις ώρες διαφορά, αφού εκείνος έμενε στη Νέα Υόρκη) και ήταν 5 π.μ. για μένα (ώρα του Λος Άντζελες) δουλεύοντας μαζί μου το υλικό. Τι υπέροχος άνθρωπος! Ο Randy με έχει διδάξει τόσα πολλά για τη δουλειά αυτή μέσα σε τόσο λίγη ώρα! Όταν συμμετείχε στους ThinLizzy, ήμουν τόσο ενθουσιασμένος για εκείνον! Με σύστησε στον ScottGorham, κάτι που ήταν η αγαπημένη μου εμπειρία. Για τα τελευταία δύο χρόνια, ο Barry κι εγώ κλειδωθήκαμε μέσα στο στούντιο και γράψαμε πολλά τραγούδια. Εγώ έγραψα το υλικό κι εκείνος το διασκεύασε. Θα ξεκινούσα να παίζω σ’ εκείνον ένα νέο τραγούδι και είπε: «Περίμενε, το εσωτερικό είναι η χορωδία ή κάτι σαν κι αυτό.». Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως ξεκίνησα να δουλεύω με αυτούς τους ανθρώπους. Είναι η μεγαλύτερή μου τιμή. Βρίσκονταν τόσο μπροστά από την εποχή τους και αντικαθιστώντας τα πλήκτρα με την εικόνα του GreggGiuffria ήταν ακόμη μεγαλύτερη τιμή.
Πώς ένιωσες όταν εμφανίστηκες στη σκηνή με τους «ProjectSteiger» στο Χόλυγουντ; Επίσης, βγάλατε ένα DVD με την εταιρεία «InsideOutRecords». Θα μπορούσες να μας πεις περισσότερα γι’ αυτό και πώς συνέβη; Είχες σκεφτεί κάτι παρόμοιο ή απλά προέκυψε; Κάνεις πρακτική με διάφορα γκρουπς. Αυτό σημαίνει πως θέλεις πάντα να δοκιμάζεις τον εαυτό σου;
Ο KeinSteiger είναι ο εκπαιδευτής του πιο μακροχρόνιου Ινστιτούτου Μουσικών στο Χόλυγουντ και ένας σπουδαίος μουσικός. Συναντηθήκαμε στο στούντιο του DerekSherinian, παλιά, το 1999 όταν ηχογραφούσε τον πρώτο του σόλο δίσκο και με άφησε να είμαι specialguest σ’ αυτόν με τον TonyFranklin στο μπάσο και τον VirgilDonati στα ντραμς. Αναπτύξαμε μια πολύ στενή φιλία και δουλεύοντας και ως συνάδελφοι, περιμένω με ανυπομονησία να παίξω όλους τους τόνους στα πλήκτρα στον νέο του σόλο δίσκο που θα βγει. Με καλεί να παίξω μαζί του στο σχολείο και μια φορά πήγα μαζί με τον RudySarzo να αυτοσχεδιάσουμε τζαζ κάτι που ήταν μια καταστροφή.
Ένα ανανεωμένο line – up των Hardline παρουσιάζει τους JohnnyGioely (vocals), JoshRamos (guitars), εσένα, MichaelT. Ross (Keyboards), τον JamieBrown (bass) και AtmaAnur (drums) με ένα άλμπουμ που σκοτώνει, όπως έχει ήδη αναφερθεί! Έχετε επίσης μία σπουδαία μπαλάντα που περιγράφεται ως η μπαλάντα που κάνει την καρδιά να νιώθει. Τι σημαίνει αυτό για σένα; Πράγματι, πιστεύω πως νιώθεις κάθε είδος μουσικής που παίζεις και προέρχεται από την καρδιά και την ψυχή σου. Πες μας τη γνώμη σου, παρακαλώ. Η ειλικρίνεια, ο συλλογισμός και η επικοινωνία είναι αυτά που σε ενδιαφέρουν όταν γνωρίζεις ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι τόσο σπάνιο στις μέρες μας! Θα μπορούσες να μας αναφέρεις τι σημαίνουν όλα αυτά για σένα;
Όπως περιέγραψα νωρίτερα, είναι θέμα συναισθήματος και του τρόπου που παρουσιάζονται τα εσωτερικά μας συναισθήματα και δεν υπάρχει καλύτερη μέθοδος να τα εκφράζεις παρά μέσω του να παίζεις μουσική. Είναι δουλειά για μένα να με καλούν στο στούντιο να ηχογραφήσω, μα είναι επίσης θεραπευτικό την ίδια στιγμή. Πάντα χρειάζομαι να καθαρίζω το μυαλό μου και να αφαιρώ κάθε αρνητική σκέψη πριν ηχογραφήσω γιατί υπάρχει δραστηριότητα. Ασχολούμενος με αυτό για πολλά χρόνια τώρα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξω δρόμο. Αν έχω μια άσχημη μέρα, ακόμη χρειάζεται να ηχογραφήσω με τον καλύτερο τρόπο, αφού αυτό συνεχίζει να υπάρχει στην ηχογράφηση για πάντα. Έτσι, δεν υπάρχει χώρος για να παρασύρω το συναίσθημα. Αν είναι να εκδηλώσω την καρδιά και την ψυχή μου σε ένα τραγούδι και στο πίσω μέρος του μυαλού μου, εκείνη τη στιγμή ανησυχώ για το ενοίκιο, πρέπει να συγκεντρωθώ ακόμη πιο έντονα και όχι να υπονομεύσω την αξία της μουσικής. Στο τέλος της ημέρας, πάντα φροντίζουμε για τη μουσική και οφείλουμε να δώσουμε όλες τις ικανότητές μας στο να παρενθέτουμε τι απαιτεί το συγκεκριμένο τραγούδι.
Θα έλεγες σε κάποιον «Don’tLeaveMeOnly», από το ομώνυμο τραγούδι των Angel, και γιατί; Πώς νιώθεις που είσαι specialguest στο νέο CD των LillianAxe και τι σου αρέσει περισσότερο στη συγκεκριμένη μπάντα; Είναι κατανοητό πως βρίσκεις διαφορετικό ενδιαφέρον σε κάθε συγκρότημα. Τι είναι αυτό που σε εντυπωσιάζει και σε εμπνέει περισσότερο; Ποιες οι εντυπώσεις σου για τη συνεργασία σου με την LitaFord και την περιοδεία σας Το τραγούδι «Don’tLeaveMeOnly» το θεωρούσαν ως την πιο ποπ πλευρά των Angel. Μου άρεσε πολύ η κατεύθυνση που πορευόταν η μπάντα, μα πάρα πολλοί φανατικοί οπαδοί των Angel θεώρησαν αυτήν την εκτέλεση μουσικά πολύ μακριά από τις αρχικές τους ρίζες. Ο κιθαρίστας των LillianAxe, ο SteveBlaze, είναι και ο κιθαρίστας των Angel. Έτσι ξεκίνησα να έχω σχέσεις με τους LillianAxe. Πάντα μου άρεσε όταν η μπάντα είχε δυνατές μελωδικές και hardrock επιρροές. Σκόπευα να παίξω στην τελευταία τους κυκλοφορία «Water’sRising», μα ήταν ένα line – up με συγκρούσεις. Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι σίγουρος να προχωρήσω σε αυτό. Εκτός από όλες μου τις μπάντες, είναι ειλικρινά τιμή μου να παίζω με την LitaFord, τη βασίλισσα της ροκ. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα ήμουν πιο τυχερός. Είναι αλήθεια πως αποκτώ κάτι από κάθε μπάντα και είμαι χαρούμενος που παίζω με πολλά γκρουπς, ώστε να πάρω τα καλύτερα από κάθε ένα. Βρίσκομαι στην Φλώριντα, αφού γράφουμε με την LitaFord σε πρόβες, που αποτελείται από τον ντράμερ των W.A.S.P., StetHowland και τον JC στο μπάσο. Είναι πραγματικά μια καλή παράταξη σε ομάδα και ετοιμαζόμαστε να παίξουμε στο «SwedenRockFestival» μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες. Είμαι τόσο ενθουσιασμένος γι’ αυτό!
Αγαπάς τα ζώα! Είναι φίλοι μας, έτσι δεν είναι; Θα ήθελες να γίνεις ακτιβιστής όσον αφορά τα ζώα; Έχεις ήδη αναφέρει πως έχεις μια γάτα, πέρα από τα Keyboards σου, βέβαια! Υπάρχει κανένας λόγος που σου αρέσει περισσότερο το συγκεκριμένο είδος ζώου και πώς θα περιέγραφες μία γάτα; Παρατηρήσαμε στο προφίλ σου ενδιαφέροντες εκφράσεις για τα ζώα και πιστεύω πως αυτές είναι που εκφράζουν κι εσένα.
Βασικά, έχω ένα πάθος για τα αιλουροειδή. Δεν είμαι παντρεμένος, ούτε έχω παιδιά, οπότε τα γατάκια μου είναι τα πάντα για μένα. Εκτός από το ότι μου λείπει η κοπέλα μου, μου λείπουν κι εκείνα τόσο πολύ και είναι δύσκολο να μετακινούμαι μακριά από το σπίτι χωρίς να τα βλέπω. Είμαι σε περιοδεία με τη LitaFord επί τέσσερις μήνες τώρα και πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει τις φωτογραφίες από τις γάτες μου κάθε μέρα. Λένε πως υπάρχει ευχαρίστηση για τους ανθρώπους και ευχαρίστηση για τα ζώα. Πρέπει να ομολογήσω πως ήταν αρκετά ενδιαφέρον να παίξω με την DaleBozzio από τους «MissingPersons» πρόσφατα, η οποία έχει ενοχοποιηθεί για βαρβαρότητα σε ζώα. Αυτό με έκανε σχεδόν να μη θέλω να παίξω μαζί της, μα απ‘ ό,τι έμαθα η αληθινή ιστορία πίσω από αυτές τις κατηγορίες, είναι πως είναι ολοκληρωτικά αθώα. Θα μου άρεσε να αναμειχθώ περισσότερο αφιερώνοντας το χρόνο μου για να βοηθήσω στη διάσωση των ζώων, μα με το να είμαι συνέχεια σε περιοδείες, είναι δύσκολο. Πρόσφατα αγόρασα έναν σιαμαίο γάτο και τον ονόμασα «Lynott» από το PhilLynott. Πραγματικά, ένιωσα πως μια γάτα ήταν αρκετή μα χρειαζόταν ένα σπίτι κι έτσι τον πήρα στο δικό μου. Η αλήθεια είναι πως αγαπώ όλα τα ζώα, μα οι γάτες είναι τα αγαπημένα μου.
Πιστεύεις πως η ζωή του μουσικού είναι σκληρή, όταν δεν έχει χρόνο για προσωπική ζωή; Έχεις το όνειρο να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια, παιδιά στο μέλλον; Πώς θα αντιμετώπιζες αυτήν την κατάσταση; Πιστεύεις πως θα μπορούσες να τα συνδυάσεις όλα αυτά με τη μουσική; Τι σχεδιάζεις για το μέλλον, σε ποιες χώρες και γιατί; Θα ήθελες να ξαναεμφανιστείς σε συναυλία σε κάποια χώρα που έχεις ήδη εμφανιστεί και πού πιστεύεις πως θα σε δεχτεί ο κόσμος περισσότερο; Γιατί σου αρέσει περισσότερο η Ιταλία;
Είναι δύσκολο να δουλεύεις ως μουσικός όλη την ημέρα. Έχω myspace και σκέφτηκα αρχικά πως θα ήταν ένα προσωπικό site για μένα, μα γρήγορα αντιλήφθηκα πως στο Ίντερνετ όλα είναι δημόσια. Δεν έχω πρόβλημα και μ’ αρέσει να αλληλεπιδρώ με τους οπαδούς ομοίως. Θα ήθελα να παντρευτώ μια μέρα, μα δεν είμαι σίγουρος για το αν θα κάνω παιδιά. Λένε πως τα 
296
