Από τη γειτονική Ιταλία μας έρχεται αυτό το album το οποίο αποτελεί τη solo κιθαριστική δουλειά ενός ανθρώπου που ως τώρα γνωρίζαμε ως πληκτρά στους (βαθιά ανάσα) Twinspirits, Genius Rock Opera, Cosmics, Khymera κ.α.
Όταν πρόκειται για μουσικούς με πολύπλευρο ταλέντο στην σύνθεση αλλά και στο παίξιμο των οργάνων, τότε οι ετικέτες είναι περιττές. Και παρότι ο Liverani θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μια μπάντα μόνος του, δεν το κάνει, αντίθετα πλαισιώνεται από νέους αλλά ταλαντούχους μουσικούς στους οποίους μάλιστα δίνει και χώρο για δημιουργία μακριά από πρότυπα γνωστών ναρκίσσων της σκηνής (όπως πχ στο “Giving” το οποίο ανήκει στον Marco Zago -Keyboards).
Το “Eleven Mysteries” λοιπόν είναι μια instrumental δουλειά που εκτός από τους Liverani και Zago συμμετέχουν και οι μουσικοί Tony Dickinson (bass) και Paco Barilla (drums) ειδικά με τον τελευταίο να αποδεικνύει και το πόσο καλός “κυνηγός” ταλέντων είναι, πλην των όσων άλλων, ο Liverani. Τα 11 κομμάτια που θα βρείτε στο album δεν θα σας ρίξουν τα σαγόνια με το ταχύτατο shredding (αν και δεν τα πάει καθόλου άσχημα στα σημεία που γκαζώνει) αλλά σίγουρα θα σας αγγίξουν με την ποιότητα των συνθέσεων στην οποία εκτιμώ πως βρίσκεται και η πεμπτουσία της μουσικής.
Προσωπικά πλήττω όταν ακούω ατελέσφορα ανεβοκατεβάσματα στην ταστιέρα μόνο και μόνο για επίδειξη. Σε αυτή τη δουλειά των Ιταλών όμως υπάρχει μεστότητα. Οι συνθέσεις στέκονται αξιοπρεπέστατα, πλήρεις με όμορφες μελωδίες οι οποίες σε πολλές των περιπτώσεων στέκονται ως η φωνή που δεν υπάρχει στα κομμάτια λόγο της δομής με την οποία είναι δοσμένες. Επίσης σε κάποια κομμάτια και εισαγωγές (χαρακτηριστικό το “Humiliation”) υπάρχει διάχυτη η κινηματογραφική αίσθηση. Στο “Mysterious Impulse” θυμίζει αρκετά την τεχνοτροπία του Jason Becker, ενώ στο “Giving” αρκετοί πιθανόν να διακρίνετε επιρροές από Steve Morse πλαισιωμένες από πολύ καλή δουλειά στα πλήκτρα.
Άλλα highlights από το “Eleven Mysteries”“Nervous Forces”, η progressive αισθητική στο “Inspiration”, η όμορφη και μελωδική μπαλάντα “Supreme Gladness” και η κατάλληλη επιλογή για το κλείσιμο με το “Eternal”.
Εν κατακλείδι, ο Daniele δείχνει πως είναι ένας μουσικός που σέβεται απόλυτα την τέχνη του, συνεπώς και εμάς τους ακροατές οι οποίοι γινόμαστε κοινωνοί της. Τηρεί τη νεοκλασσική κιθαριστική παράδοση περιλαμβάνοντας και αρκετό shredding μα πάνω από όλα συνθέτει όμορφη μουσική την οποία ντύνει και με μια πολύ προσεγμένη παραγωγή. Τι άλλο θέλετε ακόμη να σας γράψω; Εγώ στην θέση σας ήδη θα το έψαχνα για ακρόαση…
480 
