Χαλαρωμένος από την προηγούμενη, σε ότι αφορά τις προσδοκίες μου για την προσέλευση του κόσμου, φτάνω λίγο πριν τις 4 το μεσημέρι στην έξοδο της Μαλακάσας για να βρεθώ έκπληκτος μπροστά σε μια μεγάλη ουρά (η πρώτη της ημέρας) παρκαρισμένων αυτοκινήτων και πεζών μεταλλάδων που συνέρρεαν από όλες τις κατευθύνσεις με ένα κοινό προορισμό που δεν ήταν άλλος από την μαγική πύλη του Terra Vibe.
Κάτι η καθυστέρηση να φτάσω λόγω της απόστασης, κάτι η αργοπορία στην είσοδο πρόλαβα τους Lucky Funeral (Gre) μόλις στο τελευταίο τους (και ομώνυμο) κομμάτι, ενώ τα προηγούμενα δύο τα άκουσα κατά την αναμονή στην είσοδο. Μισή ώρα έπαιξαν συνολικά, μέσα στο λιοπύρι και μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο που είχε ήδη συγκεντρωθεί. Με ιδιαίτερα μπουκωμένο ήχο αλλά με περίσσιο τσαμπουκά άνοιξαν τη δεύτερη ημέρα με το “δεξί”, αφού το κοινό είχε αρχίσει κιόλας να γουστάρει με το “βρώμικο” stoner των LF.
Σχεδόν στο καπάκι (16:30) οι Planet of Zeus (Gre) αδειάζουν τα “εξάσφαιρα” τους επάνω μας σε μια καθόλα απολαυστική παρουσία. Ενθουσιώδης συμμετοχή του κοινού που τους αγκάλιασε αμέσως, σε συνδυασμό με την άρτια εκτέλεση των κομματιών από την μπάντα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παρανοήσεις… Οι POZ υπήρξαν από τις καλύτερες παρουσίες στο φετινό Rockwave. Με καλό ήχο (σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με την πρώτη μπάντα), με πολύ δυνατά κομμάτια που ενδείκνυνται για φεστιβαλικά event, μετέτρεψαν την αρένα σε σκηνικό άγριας Δύσης!
Ανατρίχιασα στην εκτέλεση του “Dawn of the Dead”, κόντεψα να χύσω την μπύρα μου από το headbanging στο “Vanity Suit” και έσπασα τα χέρια μου να χειροκροτάω κατά την αποχώρηση με το “W.H.Bonney/Woke up Dead”… από τις πιο μεγάλες ελπίδες (κι όχι μόνο για το εγχώριο) Stoner metal! Η μικρή διάρκεια του set (35 λεπτά) δεν μου επέτρεψε να απολαύσω όσο θα ήθελα αυτή την μπάντα, τόσο εγώ όσο και οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους που δεν έκρυψαν αντίστοιχα τον ενθουσιασμό τους.
Στις 17:25 είχε έρθει η στιγμή για τους Unisonic (Ger), την μπάντα των Kiske/Hansen, τον πυρήνα των παλαιών καλών Helloween. H αναμονή για το εν λόγο live θύμιζε κάτι από σκοτσέζικο ντους. Αδιαμφισβήτητης αξίας και οι δύο μουσικοί, με ένα μέτριο όμως άλμπουμ στην βαλίτσα τους. Μέχρι και την στιγμή που ξεκίνησε η εμφάνισή τους δεν ήμουν σίγουρος για το τι θα έβλεπα.
Με τον ήλιο να ψήνει τα πάντα ξεκίνησαν με το ομώνυμο, όλοι εκτός της φωνής που καθυστέρησε να ανοίξει το μικρόφωνο (και ένιωσε τόσο άσχημα που απολογήθηκε 2-3 φορές σχετικά). Ένας Kiske που με συγκίνησε με αυτό το μοναδικό ηχόχρωμα της φωνής που όλοι αγαπήσαμε, αν και με προβλημάτισε ως προς το πόσο μπορεί να αντεπεξέλθει σήμερα. Ίσως αυτός να είναι και βασικός λόγος που τα κομμάτια των Unisonic δεν “πετάνε” τόσο ψηλά. Όχι ότι ο Kiske δε μπορούσε, αλλά έδειξε να κουράζεται γρήγορα.
Ο κόσμος δε μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό του όταν ο Kiske κατεβαίνει από την σκηνή στο “Renegade” και πηγαίνει ως την κονσόλα του ηχολήπτη. Ο πρώτος χαμός έγινε όταν έπαιξαν το “March of Time” (Helloween) λίγο αργότερα και όλο το Terra Vibe τραγουδούσε μαζί με τους Unisonic στίχους με τους οποίους πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε, αναγκάζοντας τον τεράστιο Kai Hansen να προσκυνήσει (κυριολεκτικά) το ελληνικό κοινό! Μεγάλες στιγμές και όλοι δείχνουν να περνάνε όμορφα. Πολύ καλή στιγμή η εκτέλεση του “My Sanctuary” (προσωπικά είναι και το αγαπημένο μου των ‘Sonic), ενώ στο “We Rise” o Kiske δήλωσε ότι είναι από τα δικά του αγαπημένα και πως του θυμίζει Judas Priest και αυτοστιγμής πήρε πόζα που παρέπεμπε σαφώς στον Halford.
Αφού έπαιξαν και άλλα κομμάτια από το παρόν τους και λίγο πριν συμπληρωθεί η ώρα, είχε φτάσει η στιγμή που σχεδόν όλοι περίμεναν κι όσο ο Kiske φλυαρούσε περί ήλιου (χαρακτηριστικά είπε “best spotlight ever”) το σύνθημα “είναι τρελός ο φαλακρός” τραγουδήθηκε από όλους με τον Hansen να θέλει να κατέβει κάτω και να ανέβουμε εμείς στη σκηνή, πράγμα που φυσικά δεν έγινε. Αυτό που συνέβη όμως είναι το απόλυτο ντελίριο όταν ξεκίνησαν να παίζουν το “I want Out” (Helloween). Τραγουδούσαν ακόμη και τα δέντρα της Μαλακάσας (Έντμουντ?)!
Ο Φαλακρός ανεβοκατέβαινε στη σκηνή, όλα τα χέρια στον αέρα και ο κόσμος που είχε κατακλύσει το συναυλιακό χώρο έδωσε το θερμότερο χειροκρότημα κατά την αποχώρηση. Ο ήχος τους αδίκησε αρκετά (ίσως περισσότερο από όλους), ειδικά σε θέμα έντασης (την επομένη ο Iggy Pop παίζει να έβγαλε τα διπλάσια -λέμε τώρα- ντεσιμπέλ!). Θα κλείσω σχολιάζοντας ότι ακόμη κι αν υπάρχουν κάποια παράπονα για το setlist ή για τη φωνή του Kiske τα θεωρώ παράλογα, εκτός κι αν δεν ξέρεις τι πας να παρακολουθήσεις. Η μπάντα λέγεται Unisonic και δε μπορεί να παίζει σαν κάποιο tribute band στους Helloween (ή ο Kiske να τραγουδάει όπως πριν 22 χρόνια). Κι εγώ θα ήθελα βέβαια και άλλα παλιά κομμάτια, αλλά είχαν μόλις μια ώρα στην διάθεσή τους. Άλλωστε το μόνο σίγουρο είναι πως θα μας ξανάρθουν. Και θα τους περιμένουμε (γράψε ρε Hansen και κανένα καινούργιο κομμάτι!)…
Με τον ήλιο να μας σαρώνει σα να μην θέλει να πέσει για να μην χάσει τα τεκταινόμενα, οι Paradise Lost (Gbr), Άγγλοι σε όλα τους, βγαίνουν στις 18:45, ούτε λεπτό αργότερα. Οι Βρετανοί επισκέπτονται την χώρα μας με τέτοια συχνότητα που τείνουν να θεωρηθούν δίκαια διάδοχοι των Scorpions στο θέμα αυτό.
Για 50 λεπτά έπαιξαν για το πολυπληθές κοινό που τους παρακολούθησε, με τον Holmes να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τον ήλιο. Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος που τα πιο πρόσφατα κομμάτια τους ταίριαζαν καλύτερα στην περίσταση. Όχι ότι δεν ευχαριστηθήκαμε τα υπόλοιπα, κάθε άλλο. Ήχος απογοητευτικός, με αρκετές διακυμάνσεις, έφτασε μέχρι και στο μέτριο. Ειδικά η φωνή δεν ακουγόταν καθόλου ικανοποιητικά. Ξεκίνησαν με “Widow” (ναι ναι) και η πώρωση βάρεσε κόκκινα. Συνέχισαν με το “Honesty in Death” από το τελευταίο τους άλμπουμ, “Tragic Idol” (ευτυχώς δεν έπεσαν στο ατόπημα να παίξουν πολλά από το ίδιο, κάτι που θα κούραζε τον κόσμο, αλλά έκαναν ένα επιτυχημένο -για εμένα -all around). “Erased” (Symbol of Life) για την συνέχεια και ο Holmes να κρύβεται με την παραμικρή ευκαιρία πίσω από την σκιά των monitor. “As I Die” (Shades of God) και ο Aedy σε τρελά κέφια λουσμένος στον ιδρώτα δε σταματούσε στιγμή να κοπανιέται, ενώ ο Mackintosh επιβλητικός, στυλοβάτης για ακόμη μια φορά!
Ακολουθούν το ομώνυμο από το τελευταίο τους και το “Forever Failure” (Draconian Times) το οποίο θα μου επιτρέψετε να θεωρήσω και failure ως επιλογή για το συγκεκριμένο set. “One Second” από το ομώνυμο και όλοι ενώνουμε τις φωνές μας με τον Holmes, ενώ στο “Ember’s Fire” (Icon) επιτέλους η σκηνή μπήκε υπό σκιά και προλάβαμε και λίγο light show. Οι Gothic metallers από την Γηραιά Αλβιών μας αποχαιρέτησαν με τα “The Enemy” (In Requiem) και “Say Just Words” (One Second) μέσα σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα από το κοινό που έδειξε να μην πρόλαβε να καταλάβει (όπως κι εγώ άλλωστε) πώς πέρασε το 50λεπτο. Να μην παραλείψω να αναφέρω και την σημαντική συμβολή στο rhythm section του θρυλικού πλέον S. Endmodson (bass) αλλά και του Α. Erlandsson (drums) -έχει περάσει από τις μισές death/thrash/black μπάντες του πλανήτη ο άνθρωπος. Και του χρόνου με υγεία!
Τους κυρίους που ακολουθούσαν και σε αντίθεση με τους Paradise Lost, κάναμε μαύρα μάτια να τους ξαναδούμε (προσωπικά ήταν η πρώτη φορά). Συνεπέστατοι λοιπόν και οι Αμερικανοί Machine Head (Usa) βγήκαν επί σκηνής στις 20:15 σύμφωνα με το πρόγραμμα. Με τον ήχο να βελτιώνεται αισθητά σε σχέση με τις προηγούμενες μπάντες, αλλά με κάποια θεματάκια να εξακολουθούν να υπάρχουν κυρίως σε ότι αφορούσε μπαζάρισμα στις κιθάρες σε σημεία και στις μπότες των drums (ειδικά προς το τέλος), αλλά από εκεί και πέρα η μπάντα έσπερνε! Και μάλιστα κατά γενική ομολογία, κι αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει και τόσο συχνά.
“I am Hell” και απλά έσβησαν όσα είχαμε παρακολουθήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, έστησαν ένα ξέφρενο πάρτι μαζί με ένα τρελαμένο ελληνικό κοινό που παραληρούσε, το ίδιο όμως παραληρούσε και η μπάντα με έναν Rob Flynn που δε σταματούσε να μας εκθειάζει και να λέει πως είναι από τα μέρη που παίζεις και μετά δεν θες να επιστρέψεις σπίτι σου. “Old”, “Imperium” και τα πράγματα έχουν πάρει ξεκάθαρα το δρόμο τους. Όλοι με τα χέρια υψωμένα υποδεχόμαστε το “Beautiful Mourning” και κάποια προβλήματα με μικροφωνισμούς ευτυχώς ξεπεράστηκαν γρήγορα για να περάσουν στο “Locust” από την τελευταία τους δουλειά, με λίγο παραπάνω echo στο μικρόφωνο στην εισαγωγή τα έσπασαν όλα, από τις καλύτερες στιγμές του set. Και δεν τελειώσαμε ακόμη, “Aesthetics of Hate” το κομμάτι που παραδοσιακά αφιερώνουν στην μνήμη του D. Darell και στο ήδη φορτισμένο κλίμα ρίχνουν μεταλλικό λάδι στην φωτιά που ακούει στο όνομα “Έλληνες metallheads” .
Πριν ξεκινήσουν με το “Darkness Within” που ακολουθούσε ο Flynn άδραξε την ευκαιρία να μιλήσει για την ιδιαίτερη σχέση που νιώθει ότι έχουν με το ελληνικό κοινό, εξηγώντας πως αυτό είναι που κάνει την διαφορά από τα άλλα μέρη που βγαίνουν, παίζουν και αυτό ήταν, είπε ότι εδώ ένιωσαν έτσι όπως πρέπει να νιώθει μια metal μπάντα (ευχαριστούμε κύριοι, αμοιβαία τα αισθήματα).
Το τέλος στο (διάρκειας μιας ώρας και δέκα λεπτών) set των Machine Head ήρθε με την εκτέλεση των “Halo” και “Davidian” όπου έγινε πραγματική κόλαση. Και μιας και περί κολάσεως ο λόγος, πλησίαζε η ώρα που θα έβγαινε στην σκηνή το Ιερό τέρας του Rock, ο αειθαλής Madman του Heavy Metal: o Ozzy, που είχε μάλιστα φέρει μαζί και κάτι φίλους από τα παλιά…
Λίγα μόλις λεπτά πριν τις 10 είχε ξεκινήσει η προβολή ενός αριστοτεχνικά (αυτό έλειπε) μονταρισμένου βίντεο με τις πιο σημαντικές μουσικές στιγμές του Ozzy Osbourne από ολόκληρη την καριέρα του ως και σήμερα. Το πλήθος είχε κατακλύσει την αρένα και τους γύρω χώρους. Όσο λοιπόν περίμενα να βγει στην σκηνή ο “Αρχιερέας” παρατηρούσα γύρω μου τον κόσμο να προσπαθεί να πάρει ανάσες από το ντελίριο με τους Machine Head, αλλά και να ετοιμάζετε για νέο γύρο με το μεγάλο αφεντικό Ozzy, το οποίο εμφανίστηκε μέσα σε αποθέωση που κορυφώθηκε όταν όλοι μαζί, κι εμείς ξεστομίσαμε “Let the madness begin”, κι έτσι κι έγινε!
Με συνεργούς στο έγκλημα τον πάρα πολύ καλό ήχο και φυσικά τον δικό μας Gus G (guitars -σε μεγάλα κέφια), τον απίστευτο T. Cluffetos (drums), τον μέγιστο ποζερά R. Nicholson (bass) και τον A. Wakeman (Keyboards- backing vocals) ξεκίνησαν παίζοντας το “Bark at the Moon” (Ozzy) με τα ουρλιαχτά να ακούγονται ως το Σχηματάρι. Συνέχισαν με “Mr Crowley” (Ozzy) και έναν Ozzy να πιάνει νωρίς δουλειά με την μάνικα και να καταπιάνεται με το κατάβρεγμα των μπροστά σειρών. Ρίγος στο άκουσμα αυτής της τόσο ιδιαίτερης φωνής, που όμως ήδη είχε ξεκινήσει να σπάει εμφανώς.
Τρίτο κομμάτι “Suicide Solution”, και ο τρελάρας συνεχίζει ακάθεκτος να μας ξεσηκώνει χωρίς φυσικά να μένει ακίνητος ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου. “I don’t Know” (Ozzy) και μια θάλασσα από χέρια δεξιά και αριστερά (θυμίσαμε λίγο γιαπωνεζάκια εδώ οφείλω να πω). “Shot in the Dark” στη συνέχεια και η ζωντανή απόδειξη πως όταν το έχεις το έχεις, δεν πάει να σου κλείνει η φωνή, ο Ozzy τραγουδούσε κάθε στοίχο και ποιο δυνατά από τον προηγούμενο.
Βέβαια, κάπου εδώ αποχώρησε backstage και για το επόμενο 10λεπτο παρακολουθήσαμε (βαθιά ανάσα): τον Gus G να σολάρει, εισαγωγή “Rat Salad” (Black Sabbath), τον Cluffetos να σολάρει, συνέχεια στο “Rat Salad” κι όταν ο Ozzy αποφάσισε να ξαναβγεί στην σκηνή τον ακολούθησαν ο τεράστιος Geezer Butler (bass) και ο Slash (guitar). Θερμή υποδοχή σε αμφότερους και “Iron Man” (Black Sabbath) σε μια πραγματικά απολαυστική εκτέλεση, ενώ η δεκάλεπτη ανάπαυλα για τον Ozzy αποδείχθηκε εντυπωσιακά ευεργετική.
Με την ίδια σύνθεση έπαιξαν και το “War Pigs” (Black Sabbath) ενώ από τις οθόνες παρέλασαν βομβαρδιστικά του β’ παγκοσμίου πολέμου. Ο Geezer επιβλητικός σε όλη την παρουσία του, ενώ ο Slash σε ένα μοναδικό δίδυμο με τον Gus, είχε καταφέρει να εναρμονίσει άψογα το παίξιμό του στις ανάγκες του σχήματος και των κομματιών χωρίς να χάνει ταυτόχρονα το στίγμα του, όσοι τον ακούσατε με καταλαβαίνετε. Πολύ κατάβρεγμα και τραγούδι ειδικά κατά το τέλος του κομματιού από το κοινό. O Butler αυτή τη φορά βγαίνει μπροστά για να ξεκινήσει το επόμενο κομμάτι που δεν είναι άλλο από το “N.I.B.” (Black Sabbath) και το κοινό καταπιάνεται άμεσα σε χορωδιακά φωνητικά πάνω στην εισαγωγική μελωδία και ο Ozzy δίνει οδηγίες στους τεχνικούς του για κάτι που τον ενοχλούσε.
Φτάσαμε αισίως στην δεύτερη αλλαγή σύνθεσης. Αυτή τη φορά ανέβηκε στην σκηνή ο Zakk Wylde (αφού κατέβηκαν οι άλλοι δύο κιθαρίστες) και με την χαρακτηριστική του σιλουέτα απόσπασε κι αυτός με την σειρά του το χειροκρότημα μας. Λίγες μόλις στιγμές μετά ξεκίνησε να παίζει τις πρώτες νότες από το “Fairies Wear Boots” (Black Sabbath) στην ασπρόμαυρη κιθάρα του με ένα “ζεστό” sustain – σήμα κατατεθέν του Zakk. Να με συμπαθάτε αλλά θα το γράψω (προσωπική γνώμη εκφράζω πάντα), ο Zakk ήταν με άνεση ο νικητής στην άτυπη μάχη των εντυπώσεων μεταξύ των τριών, ήταν ο άνθρωπος που πραγματικά ταίριαζε γάντι στα κομμάτια και ο ήχος του όσο και το παίξιμό του ερχόταν και έδενε απόλυτα με τον Ozzy.
Ακολούθησε το “I don’t want to Change the World” (Ozzy), η μοναδική μου ένσταση σε ένα καταπληκτικό (αλλά σύντομο) setlist. Χωρίς Geezer και με έναν Nicholson στο μπάσο που έδωσε ρεσιτάλ πόζας. “Crazy Train” και το πλήθος παίρνει και πάλι φωτιά για να φτάσουμε στο προτελευταίο κομμάτι της βραδιάς “Mamma I’m Coming Home” (Ozzy). Μεγάλες στιγμές σε αυτό το mid tempo κομμάτι όπου ο Ozzy έβγαλε με όση δύναμη του είχε απομείνει στην φωνή όλο το συναίσθημα που απαιτούσε η σύνθεση και τον κόσμο να τον συνοδεύει στο ρεφρέν. Άξια αντεπεξήλθε και ο Zakk με την διπλή κιθάρα του στο χρώμα του χρυσού που καταχειροκροτήθηκε από τους Έλληνες μεταλλάδες.
Λουκουμάκι για το τέλος; “Paranoid” (Black Sabbath) και όλοι βρίσκονται επάνω στην σκηνή, και όταν λέμε όλοι εννοούμε ΟΛΟΙ: Ozzy (αλίμονο), Geezer, Gus, Slash, Zakk, Nicholson, Wakeman και βέβαια ο Cluffetos, μια στιγμή να κάνω τους υπολογισμούς μου… 4 κιθάρες και 2 μπάσα ταυτόχρονα on stage, απορώ που βυσμάτωσαν όλοι μαζί τα όργανά τους. Όπως και να έχει απολαύσαμε διαδοχικά σόλο από Gus G, Slash και Zakk Wylde και πολλά πυροτεχνήματα μετά το τέλος.
Να σημειώσω κάτι που αρκετοί θα προσέξατε και αυτό δεν είναι άλλο από το πηγαδάκι που είχαν στήσει προς το τελείωμα του τραγουδιού ο Zakk με τον Gus και τα σχόλια με τα γελάκια που αντάλλαξαν ενώ ο Slash έδειξε να απέχει κάπως από όσα διαδραματίζονταν. Να πω ότι δεν ένιωσα και μια υπερηφάνεια για τον Gus που στάθηκε επάξια δίπλα στα θεριά; Δεν θα το πω γιατί θα είμαι ψεύτης. Όσοι είχατε δει τον Ozzy σε προηγούμενα live έχετε και μέτρο σύγκρισης, κάτι που στερείται ο υποφαινόμενος και υπογράφων το κείμενο. Σε συζητήσεις με άλλους παρευρισκομένους πληροφορήθηκα ότι στην προηγούμενη επίσκεψή του είχε παίξει κοντά στις 2μιση ώρες. Θεωρώ μικρό πάντως το set που έπαιξαν μέχρι τις 23:30 που πήραμε το δρόμο της επιστροφής (με το ζόρι βγαίνει 90 λεπτά), αλλά ήταν ηλίου φαεινότερο ότι ο Osbourne δεν το είχε με τίποτα για παραπάνω. Αυτό βέβαια δεν μειώνει σε τίποτα το αίσθημα ικανοποίησης για τα όσα παρακολουθήσαμε, αντίθετα μας ωθεί να δηλώσουμε από τώρα παρών και στην επόμενο ραντεβού.
Ozzy & Friends setlist
Bark At The Moon
Mr Crowley
Suicide Solution
I Don’t Know
Shot In The Dark
Rat Salad
Iron Man
War Pigs
N.I.B.
Fairies Wear Boots
I Don’t Want To Change The World
Crazy Train
Mamma, I ‘m coming Home
Paranoid
Day 2 Synopsis
Ότι η δεύτερη και αμιγώς metal ημέρα του φεστιβάλ θα ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα ήταν αναμενόμενο, πάντα είναι. Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε από την μεγάλη προσέλευση του κόσμου (ειδικά μετά το “φιάσκο” της πρεμιέρας). Αυτό όμως είχε και κάποια δυσάρεστα επακόλουθα που η διοργάνωση θα έπρεπε να είχε επιμεληθεί. Κυριότερο θεωρώ το θέμα με τις ουρές και την υγιεινή στις τουαλέτες. Και τα δύο συνέπεια του μικρού αριθμού σε συνάρτηση με το πλήθος που είχαν να εξυπηρετήσουν. Επίσης δεν υπήρχε έλεγχος και προσωπικό να καθαρίζει. Δεν γράφω άλλα, ο νοών νοεί τω.
Στον πάγκο του merchandise υπήρχε και κάποιο υλικό από την πρώτη ημέρα και φυσικά οι μπλούζες από τις μπάντες της δεύτερης με ακριβότερες αυτές του Ozzy στα 25ε. Θετικό η χαμηλή τιμή στα αναμνηστικά t-shirt του Rockwave, μόλις 9ε. Επίσης, κάτι που δεν υπήρχε την πρώτη μέρα (ούτε και την τρίτη), ήταν το περίπτερο με το παζάρι δίσκων, cd και t-shirt.
Μουσικά την παράσταση έκλεψαν οι Machine Head που τα έσπασαν όλα και ήταν αυτοί που έφυγαν με λάφυρο την εκτίμηση του μεγαλύτερου μέρους του κοινού. Πήρα πολλά αλλά περίμενα ακόμη περισσότερα από τους Unisonic (που όλοι μαζί παρακολούθησαν, με πλήθος άλλων συντελεστών, το show του madman δίπλα από την σκηνή φωτογραφίζοντας και σχολιάζοντας μουσικούς και κοινό), ενώ από τον Ozzy και την παρέα του πήρα αυτό ακριβώς που αναζητούσα, την πεμπτουσία του heavy metal που μόνο θρύλοι όπως ο Ozzy μπορούν να δώσουν επάνω στην σκηνή. Αν, λέω αν, είχε έρθει και ο Iommi…
Μπάντα έκπληξη για εμένα (αποκάλυψη ίσως ταιριάζει καλύτερα) υπήρξαν οι Planet of Zeus ενώ απογοητευτική στιγμή δεν υπήρξε, όλες οι μπάντες είχαν να δώσουν πράγματα.
Ταλαιπωρηθήκαμε λιγάκι κατά την αποχώρηση και ανανεώσαμε το ραντεβού για την επομένη και τελευταία ημέρα του φετινού Rockwave (Iggy- Iggy- Iggy)…
477 
