Ο τύπος δεν γνωρίζει τους Ram. Κοιτάζει το CDάκι πριν το βάλει στο στερεοφωνικό του και σκέφτεται: «”Death” λέγεται, έχει κι ένα τραγί στο εξώφυλλο… αυτά είναι του διαβόλου, back metal στη καλύτερη θα ακούσω». Εμ, τι άλλο ήταν έτσι; Α, ναι, το ωμό κλασσικό heavy – ξεθωριασμένο – metal των 80s.
Αυτό, σε γενικές γραμμές, αποτελεί και το “Death”, ένα LP όλο ρίζες και old-school μουσικές, χωρίς εν τέλει να αποτελεί κάτι ξέχωρο απ’ τη συγκεκριμένη μάζα των καιρών μας. Πέρα από αυτό όμως – και φυσικά πέρα απ’ τα αρκετά καλά κομμάτια που το απαρτίζουν, τα κλασσικότατα riffs του και τα heavy φωνητικά – το “Death” χωλαίνει στη ποιότητα του αφού στη καλύτερη ακούγεται σαν τα φτωχά ηχεία κάποιου δισκάδικου στο Μοναστηράκι. Ναι, τόσο καλά.
Για κάποιους αυτό δεν είναι κακό. Οπότε, από ‘κει και πέρα, ο δίσκος δείχνει αρτιότατος με κάποια πολύ πολύ μικρή στασιμότητα και ίσως λιγότερη δυναμική στα φωνητικά απ’ ότι θα του έπρεπαν. Τα εννέα κανονικά κομμάτια του “Death” (πέρα απ’ το ομότιτλο intro) έχουν ικανοποιητική διάρκεια και αρκετές διαφορετικές διαθέσεις, εξαιρουμένων εννοείται των μπαλάντων, όχι όμως και ορισμένων περισσότερο μελαγχολικών και μελωδικών (;) στοιχείων. Ας πούμε και ορισμένων – σχεδόν – stoner.
432 
