Το είχα αφήσει ξεχασμένο στην αποθήκη να μαζεύει σκόνη, μα νοσταλγούσε τις ημέρες που το κράδαιναν τα χέρια μου. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου πίστευα να μην το ξαναχρειαστώ όμως οι Dodecahedron δεν μου άφησαν και άλλη επιλογή. Ζήτησαν επίμονα ή καλύτερα απαίτησαν με κάθε τρόπο να πιάσω το φτυαράκι μου και να σκάψω στα έγκατα της γης για πάρτη τους.
Οι Dodecahedron με την ομότιτλη κυκλοφορία τους έθεσαν γερά τις βάσεις για να θαφτούν όσο πιο βαθιά γίνεται. Η πένα μου έτοιμη να στάξει χολή για το πιο άθλιο “συγκρότημα” που έχω ακούσει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου. Συστήνονται σαν μαύρο χάος και δεν έχουν άδικο γιατί μόνο μαύρο χάος είναι αυτό που βασάνισε αλύπητα τα αφτιά μου κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Να μιλήσω για ποιότητα; Ποιο ποιοτικό μου ακούγεται το “Smoke On The Water” σε “ερμηνεία” Έφη Θώδη, άσε που η λέξη δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιό τους. Μήπως να αναφερθώ στη φωνή; Ένα χαλασμένο τρακτέρ με παραμόρφωση είναι πιο εύηχο. Να γράψω για μουσική και τραγούδια; Απορώ αν γνωρίζουν τι σημαίνουν. Για έμπνευση δεν τολμάω ούτε να το σκεφτώ στο ελάχιστο. Αν βάλω τον Μάματ (ο σκύλος μου) να κυνηγάει γάτες σε ένα χώρο με άφθονα κατσαρόλια η φασαρία που θα κάνουν σίγουρα θα έχει σαν αποτέλεσμα όλα τα παραπάνω. Όσον αφορά τη παραγωγή, καλύτερα ο τύπος που το ανέλαβε να τα παρατήσει και να κάνει καμιά επίκληση στον θεό του να συγχωρεθεί για το μαρτύριο που προσφέρει στον ανυποψίαστο ακροατή μέσα από το Dodecahedron. Η μουσική είναι τρόπος έκφρασης και δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπαθεί αυτή η “μπάντα’’ να εκφράσει και τι στόχους έχει, πέρα από το να ασελγεί στα μουσικά όργανα και σε όποιον έχει την ατυχία να τους ακούσει. Αν ο διάολος αποφεύγει το λιβάνι όπως λένε, το ίδιο κάνετε και εσείς με αυτούς.
448 
