Είχε τύχει να δω live αυτούς τους τύπους το 2006 μόλις είχαν κυκλοφορήσει τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο τους με τίτλο “Bestial”. Είχα εντυπωσιαστεί και περίμενα κάτι πραγματικά καλό από αυτή την μπάντα στο μέλλον. Αλλά πραγματικά με την κυκλοφορία της καινούργια δισκογραφικής τους δουλείας έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Οι Black Cobra είναι και πάλι εδώ λοιπόν και κυκλοφορούν την πέμπτη δουλεία τους με τίτλο “Invernal”. Βεβαίως δεν μιλάμε για μια τυχαία μπάντα. Μία μπάντα με μέλη από κορυφαία ονόματα στο χώρο όπως οι Cavity και οι Acid King μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι. Αυτό που κάνει ξεχωριστούς όμως τους Black Cobra είναι οι συνεχόμενες αξιόλογες κυκλοφορίες, ο προσωπικός ήχος και η εξέλιξη τους αυτά τα χρόνια. Κάτι διόλου εύκολο και παράλληλα κάτι που χαρακτηρίζει μια καλή μπάντα και την κάνει να ξεχωρίζει από την μάζα.
Το “Invernal” είναι ακόμη ένα βήμα μπροστά για την μπάντα. Το επικό στοιχείο είναι πιο έντονο από ποτέ και αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς πριν καλά καλά ακούσει τον δίσκο, βλέποντας το εξώφυλλο και διαβάζοντας το θέμα που έχει δίσκος (ένα ταξίδι σε μια μολυσμένη πυρηνικά Ανταρκτική μετά την αποκάλυψη). Στο μουσικό κομμάτι βέβαια οι όποιο συνειρμοί έχουν γίνει επιβεβαιώνονται και σε αυτό παίζουν ρόλο οι αυξανόμενες επιρροές από τούς High On Fire με τους οποίους περιόδευαν την περασμένη άνοιξη. Οι Black Cobra όμως δεν μένουν εκεί αλλά κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Εξελίσσονται. Μετά το καταιγιστικό “Avalanche” με το οποίο ξεκινάει ο δίσκος, συνεχίζει με συνθέσεις που θα σου θυμίσουν από Isis/Neurosis/Knut στο “Corrision Fields” και στο ορχηστρικό “Abyss” μέχρι και τους πειραματικούς Yakuza στο υπερηχητικό Obliteration με το οποίο κλείνει ο δίσκος. Και όλα αυτά με τον ξεχωριστό ήχο και το ιδιαίτερο ύφος των Black Cobra.
Θα είναι άδικο να ξεχωρίσουμε κάποια συγκεκριμένα κομμάτια μια και δίσκος περιέχει οχτώ πραγματικά αξιόλογες συνθέσεις χωρίς καμία να υστερεί σε κάτι. Doom/Sludge/Metal στα καλύτερά του! Το “Invernal” είναι πραγματικά ένα θηρίο που περιηγείται στην παγωμένη Ανταρκτική. Τρέχει εκεί που χρειάζεται, πηγαίνει πιο αργά όταν τα μονοπάτια γίνονται δύσβατα, και κάπου κάπου σταματάει για να χαζέψει το τοπίο. Ογκώδες στον μέγιστο βαθμό, ακούραστο δεν σου αφήνει περιθώρια για να ξεφύγεις. Το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να το ακολουθήσεις.
474 
