Οι Queensryche με την σύνθεση του 2019 πέρασαν από Θεσσαλονίκη (διαβάστε ΕΔΩ την ανταπόκρισή μας) και Αθήνα και μοίρασαν τεράστια χαμόγελα σε όσους τους εμπιστεύθηκαν και έδωσαν το παρών στις εμφανίσεις τους. Όχι μεγάλο χρονικό διάστημα πριν, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε επί σκηνής και τον Geoff Tate (μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ το σχετικό άρθρο) με το project του, Operation Mindcrime. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τα προβλήματα μεταξύ των μελών της μπάντας έχουν πλέον σιτέψει από το πέρασμα του χρόνου, αλλά όταν με τόσο μικρή χρονική διαφορά παρακολουθείς τα δυο αποσχισθέντα κομμάτια επί σκηνής, συνειδητοποιείς το τραγικό της υπόθεσης.
Ας ξεκινήσουμε όμως με το σχολιασμό της συγκεκριμένης βραδιάς. Να βγάλουμε νωρίς νωρίς στην άκρη την άρτια διοργάνωση και δεν το γράφω για να γεμίζω σειρές στο κείμενο ούτε για να καλλιεργήσω “φρούδες” δημόσιες σχέσεις. Παρά το ότι το Fuzz γέμισε, η προσέλευση και η αποχώρηση έγιναν χωρίς προβλήματα, οι ώρες εμφάνισης των 2 σχημάτων τηρήθηκαν στο δευτερόλεπτο, ο ήχος αντάξιος των προσδοκουμένων (με κάποια διαφοροποίηση στην αρχή, τουλάχιστον, του σετ των Meden Agan).
Δεν είδαμε merch από καμιά μπάντα, μάλιστα το συγκεκριμένο θέμα κυριαρχούσε στις κουβέντες πολλών, καθώς περιμέναμε να ξεκινήσει το opening act. Στις 20:45 με ικανοποιητική προσέλευση κοινού (ακόμη και από τις 20:00 που άνοιξαν οι πόρτες), εμφανίστηκαν επί σκηνής οι Meden Agan. Εκτός και αν είσαι άνθρωπος που δεν παρακολουθεί live και βγήκες από το καβούκι σου μόνο για την συγκεκριμένη περίπτωση, δεν υπάρχουν μεγάλα ποσοστά να μην πέτυχες κάπου αυτό το σχήμα να παίζει. Υπερδραστήριοι λοιπόν οι Αθηναίοι μουσικοί που επιδίδονται να παίζουν συμφωνικό metal με gothic στοιχεία και την φωνή της Δήμητρας Παναρίτη να κάνει την διαφορά.
Το ότι δίνουν πολλά και συχνά live αντικατοπτρίζεται και στην σκηνική τους παρουσία. Χαρακτηριστική άνεση και επικοινωνία με το κοινό, το οποίο και τις 4 φορές που τους έχω δει προσωπικά, έχει δείξει να τους λατρεύει. Η συγκεκριμένη δε, εμφάνιση θεωρώ πως ήταν και η πιο πλήρης. Σε αυτό συνετέλεσε και το φοβερό stage του Fuzz αλλά και το κλίμα που διαμορφωνόταν όσο περνούσε η ώρα από το κοινό που κατέκλυζε σταδιακά τον συναυλιακό χώρο. Το υλικό προερχόταν από τα τελευταία 2 album τους και έκαναν κάτι παραπάνω από φανερό πως κοιτούν μόνο “μπροστά”.
Μπορεί ο μέσος όρος των σχημάτων του genre να μην με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια, οι Meden Agan έχουν καταφέρει με σκληρή δουλειά να έχουν πλέον ξεφύγει κατά πολύ από το μέσο αυτό όρο και να μπορούν να απευθυνθούν και σε κοινό που ξεφεύγει από τα στενά όρια, όπως το κοινό που βρισκόταν στο Fuzz το συγκεκριμένο βράδυ για τους ‘Ryche. Οι μουσικές τους δυνατότητες και ειδικά του mastermind Diman Koutsogiannopoulou, το δέσιμό τους, φυσικά το trademark της Παναρίτη αλλά εν τέλει και οι ίδιες οι συνθέσεις τους που τραβούν το δικό τους ξεχωριστό δρόμο χωρίς να κοπιάρουν χιλιοδοκιμασμένες συνταγές, έχουν δώσει στους MA όλα τα φόντα να μπορέσουν να ξεκολήσουν από την εγχώρια σκηνή στην οποία ότι είχαν να δείξουν το έδειξαν και μπράβο τους.
MEDEN AGAN “Everlasting Pain” live in Athens [4K] (video link)
Meden Agan setlist:
Catharsis (intro)
The Purge
Veil Of Faith
Cleanse Their Sins
Whispers In The Dark
Everlasting Pain
Embrace The Sorrow
Lustful Desires
Weaver Of Destiny
Στις 23:00 είχε πλέον φτάσει η ώρα να απολαύσουμε τα 2/5 της μπάντας θρύλου η οποία στην ομάδα της περιελάμβανε έναν σπουδαίο session ντράμερ που βγάζει με κάτι παραπάνω από αξιοπρέπεια εις πέρας τα καθήκοντά του στις περιοδείες (μετά την αποστροφή και του Scott Rockenfield από τα μουσικά δρώμενα). Σχεδόν ντρέπομαι να αποκαλώ έτσι τον Casey Grillo, ειδικά με τον τρόπο που παίζει το συγκεκριμένο υλικό, στο καρεκλάκι του Scott κάθισε και σχεδόν μας έκανε να το ξεχάσουμε. Στην ομάδα ανήκει κι ένας φιλότιμος και διακριτικός κιθαρίστας που ακούει στο όνομα Parker Lundgren, o οποίος από το 2012 κι έπειτα στέκεται στην θέση δίπλα στον μεγάλο Michael Wilton. Τέλος, την σύνθεση συμπληρώνει αυτή η μορφή που εμφανίστηκε στο μεταλλικό στερέωμα από το πουθενά, όταν οι Crimson Glory τον πήραν το 2012 ως τραγουδιστή τους κι όπου εμφανίστηκε μαζί τους τάραξε τα νερά. Ένας ντράμερ που γράφει ιστορία ως ένας από τους πιο ταλαντούχους τραγουδιστές και αυτή την επιτυχία την κέρδισε μέχρι κεραίας με την αξία του.
Η υπόλοιπη ιστορία είναι γνωστή σε όλους (μπορείτε ΕΔΩ να διαβάσετε και την συνέντευξη που παραχώρησε στο Rockway ο Todd La Torre και στην οποία κάνει σχετική αναφορά). Μέσα από τα συντρίμια των Queensryche λοιπόν ξεπήδησε μια εκδοχή τους που καταφέρνει ως και σήμερα να βαδίζει με αξιοπρέπεια στο μέλλον. Φυσικά ένα μέρος των οπαδών τους δεν τους έχει αποδεχτεί, εδώ σήμερα θα μιλήσουμε για τους υπόλοιπους και δεν έχουμε απολύτως κανένα πρόβλημα να πάρουν μάτι και οι προαναφερθέντες (αντιθέτως).
Το setlist ήταν ρεαλιστικά ισορροπημένο ανάμεσα σε αυτό που οι ‘ryche κουβαλούν ως κληρονομιά μαζί τους, αλλά και στις πρόσφατες δουλειές τους, δείγμα αποφασιστικότητας να προχωρήσουν εμπρός αλλά με σεβασμό στο παρελθόν. Και τι σεβασμό, ξεπονέσαμε δισκάρες και κομματάρες εκείνο το βράδυ. Το “Blood Of The Levant” – video link βέβαια με το οποίο άνοιξε η αυλαία έρχεται μέσα από το πρόσφατο “The Verdict” (μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ την παρουσίαση του), έναν δίσκο που αποτυπώνει τον ουσιαστικό λόγο για τον οποίο αυτή η μπάντα συνεχίζει να είναι ενεργή, γιατί μπορεί να βγάζει ακόμη καλές δουλειές. Με την live απόδοση του υλικού, ο πολλαπλασιαστής ισχύος αυξήθηκε κατά πολύ κι όσοι γίναμε μάρτυρες αυτής της εμφάνισης δεν χρειαζόμαστε και πολλά λόγια για να το εμπεδώσουμε.
Αλάνθαστοι, με την στόφα της μπάντας που έρχεται από τα βάθη του χεβυμεταλικού στερεώματος, με τις μορφές των Wilton και Jackson να μαγνητίζουν το βλέμα μου ανάμεσα στις ανατριχιαστικές ερμηνείες του La Torre, πέρασαν στο “I Am I” – video link (Promised Land). O Casey Grillo απλωνόταν στο σετ των τυμπάνων του σαν ανθρώπινο χταπόδι, δίνοντας το ρυθμό στο ιδιαίτερο αυτό κομμάτι με το έντονο ανατολίτικο άρωμα. Ο La Torre έκανε ακόμη χαμηλές πτήσεις, ενώ και το κοινό ήταν ζεστό στο καλωσόρισμα, αλλά κρατούσε μια στάση αναμονής, η οποία με την είσοδο του “NM 156” – video link (The Warning) έληξε.
Οι συνθέσεις αυτές έχουν μέσα τους τόση δύναμη που στα κατάλληλα εκτελεστικά χέρια γίνονται “όπλα”. Ο La Torre ενσαρκώνει την ψηφιακή εκδοχή του στα φωνητικά, έτσι όπως απαιτεί το κομμάτι, ενώ οι Jackson και Lundgren στηρίζουν τον Todd στις βοηθητικές φωνές. Στο κλείσιμο ακούμε το ευχαριστώ από τον frontman σε άπταιστη Ελληνική προφορά, το κέρδος του να έχεις Ελληνίδα σύζυγο. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που μίλησε στην γλώσσα μας για να εμψυχώσει το κοινό, στα κενά αλλά και μέσα στα κομμάτια.
Ακόμη ένα τραγούδι από το νέο δίσκο για την συνέχεια και η εκτέλεση του “Man The Machine” – video link είναι γεγονός. Αν και από τη νέα εποχή του γκρουπ, αρκετός κόσμος έδειξε να γνωρίζει το υλικό και να το απολαμβάνει. Οι διαφορές στις αντιδράσεις βέβαια όταν έπαιζαν κάποιο παλιό κομμάτι ήταν χαοτικές. Όπως όταν ξεκίνησαν να παίζουν το “Walk In The Shadows” – video link (Rage For Order) που ακολούθησε. Η χορωδία του Fuzz έβαλε μπροστά τις μηχανές.
Κράτησαν το ρυθμό αυτό παίζοντας το “Operation : Mindcrime” – video link και ντελίριο παντού. Νομίζω πως εδώ ήταν το σημείο καμπής για το οποίο με βεβαιότητα μπορώ να πω πως το Fuzz είχε παραδωθεί στα χέρια των Queensryche. Οι άμυνες έπεσαν και από τους πιο δύσπιστους και αν κάποιοι κρατούσαν μικρά καλάθια, αυτά είχαν ήδη ξεχειλίσει. Αν έπαιζαν ακόμη ένα “παλιό” στην σειρά, θα αυξανόταν επικίνδυνα η πιθανότητα για εγκεφαλικά. Έκοψαν όμως τον παλμό με την επιλογή του “Condition Human” – video link από το ομότιτλο album, στο οποίο πήραμε ανάσα και παρατηρήσαμε τον περφεξιονισμό των μουσικών κατά την εκτέλεσή του. Πριν την εισαγωγή του, ο La Torre μίλησε για λίγο στους θεατές, μας ευχαρίστησε για την στήριξη, ορκίστηκε ότι οι Έλληνες είναι οι καλύτεροι σε όλο τον κόσμο ως κοινό, φυσικά καταχειροκροτήθηκε και για τα επόμενα σχεδόν 8 λεπτά έπαιξαν το κομμάτι που προανέφερα. Η πρώτη κοιλιά στον ρυθμό του live, αν και η ερμηνεία υπήρξε άψογη.
Η “αποζημίωση” ήρθε με το παραπάνω αμέσως μετά. Ο La Torre μας ρώτησε ποιοι δεν είχαν ξαναδεί τους Queensryche μέχρι εκείνη την βραδιά, ευχαρίστησε όσους ακολουθούν την μπάντα όλα αυτά τα χρόνια, μας μίλησε για την Ελληνίδα γυναίκα του (το καλύτερο μισό τους όπως είπε χαρακτηριστικά), μας κοινοποίησε πως στο κοινό βρισκόταν η 10χρονη ανηψιά του που θα έβλεπε το πρώτο της metal show και αυτό που ακολούθησε ήταν σκέτη ανατριχίλα. Ακόμη και τώρα βάζω το video να το ξαναδώ και κάθε φορά το δέος είναι εκεί. Ο χαμός που έγινε δεν περιγράφεται με λέξεις. Η θερμοκρασία στο venue ανέβηκε απότομα. Το κοινό αφιονισμένο δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που εξελισσόταν εμπρός τους. Το φαινόμενο La Torre σάρωσε σε ένα κομμάτι – σήμα κατατεθέν για το σχήμα, στο οποίο είναι τόσο λυπηρό ο αυθεντικός τραγουδιστής να έχει γυρίσει την πλάτη, χρόνια τώρα και το οποίο δεν ήταν άλλο από το “Queen Of The Reich” – video link (Queensryche EP).
Και μιας και μίλησα για τον Tate (δεν θα κάνω το λάθος να μπω σε συγκρίσεις, ο σεβασμός για ότι έχει δώσει αυτός ο άνθρωπος δεν μου το επιτρέπει), ήταν μαγικό το πόσο κοντά έφτασε η φωνή του Todd στην εκτέλεση του “Silent Lucidity” – video link (Empire) που ακολούθησε (με τους ρυθμούς να πέφτουν ξανά). Στην εισαγωγή αν έκλεινες τα μάτια νόμιζες πως άκουγες τον Geoff, πραγματικά μαγική εμπειρία. Χωρίς να φύγουν από την περίοδο του “Empire”, εκτέλεσαν το “Jet City Woman” – video link με τον La Torre να παρακινεί τον κόσμο να χειροκροτήσει τον Eddie Jackson. Δεν χρειάστηκε να τελειώσει την φράση του κι έγινε χαμός. Ο ίδιος έδειχνε πάντως σε όλη την βραδιά κάπως πιο “διεκπεραιωτικός”, αν και το παίξιμό του ήταν για χάζεμα.
Στα μέσα του κομματιού ο Todd φόρεσε εκείνα τα χαρακτηριστικά γυαλιά που μας παρέπεμψαν άμεσα στην εποχή που η μπάντα μεσουρανούσε και ο Tate με το σχήμα του έδειχνε να απέχει έτη φωτός από την “αποκαθήλωση” στην οποία οι ίδιοι οδηγήθηκαν λίγα χρόνια μετά.
Ακόμη ένα κομμάτι (και προσωπική μου ένσταση, ή ίσως όχι μόνο) από το πρόσφατο album, το “Propaganda Fashion” – video link για την συνέχεια. Η απόδοση του σχήματος ανέβαινε συνεχώς, η φωνή του απίστευτου frontman ακλόνητη. Όταν δε, πέρασαν να παίζουν το “The Mission” – video link (Operation Mindrime) άρχισα να αναρωτιέμαι πραγματικά πως αντέχει αυτός ο άνθρωπος να πιέζει τόσο τον εαυτό του σε κάθε παράσταση, προκειμένου να πιάσει την μέγιστη απόδοσή του. Στο απίστευτο σερί που ακολούθησε είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τις απογειωτικές εκτελέσεις των “Screaming in Digital” – video link (Rage For Order) και “Take Hold of the Flame” – video link (The Warning).
Καταλαβαίνω πως έχω εστιάσει απόλυτα στην απίστευτη ερμηνεία του La Torre. Το υπόλοιπο σχήμα ήταν απλά τέλειοι, αλάνθαστοι. Εκείνος το ξεπέρασε αυτό το σημείο. Έδειχνε ότι έκανε υπερβάσεις, ήταν ξεσηκωτικός, υπεύθυνος κατά κύριο λόγο για την απίστευτη ατμόσφαιρα που έιχε δημιουργηθεί. Δεν ξέρω πόσοι καλλλιτέχνες θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό, όχι κάποτε, στο σήμερα, τον Νοέμβρη του 2019. Ειδικά στο “Take Hold Of The Flame”, που από ότι φάνηκε ήταν απωθημένο πάααρα πολλών φίλων που βρέθηκαν το συγκεκριμένο βράδυ στο Fuzz, η όλη φάση άγγιξε τα όρια της απόλυτης και καθολικής συγκίνησης. Με βεβαιότητα το highlight της βραδιάς.
Ευτυχώς έπαιξαν τα τελευταία κομμάτια συνεχώμενα χωρίς τους θεατρινισμούς του encore break. Επιστροφή στο παρόν με το “Light Years” – video link σε μια πραγματικά δυνατή εκτέλεση η οποία απλά είχε την ατυχία να λάβει χώρα μετά το απόλυτο που προηγήθηκε. Το κλείσιμο έγινε με τα “Empire” – video link από το ομότιτλο και “Eyes of a Stranger” – video link (Operation Mindcrime). Τα γυαλιά ηλίου και το sing along επέστρεψαν. Ειδικά στο τελευταίο βγάλαμε τα εσώψυχά μας έξω. Μιάμιση ώρα μετά κι ο Torre έστυβε τον εαυτό του και την φωνή του, απίστευτη αντοχή, απίστευτο συναίσθημα και δύναμη ταυτόχρονα.
Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει έστω ένας που παρακολούθησε αυτή την εμφάνιση των Queensryche και δεν θα είναι πάλι εκεί όταν οι Αμερικανοί ξαναπεράσουν από τα μέρη μας, ακόμη και αν αυτό συμβεί… την επόμενη εβδομάδα.
Queensryche setlist:
Blood of the Levant
I Am I
NM 156
Man the Machine
Walk in the Shadows
Operation: Mindcrime
Condition Hüman
Queen of the Reich
Silent Lucidity
Jet City Woman
Propaganda Fashion
The Mission
Screaming in Digital
Take Hold of the Flame
(Encore):
Light-years
Empire
Eyes of a Stranger
ΥΓ. Οι ιαχές “we want more” που ακούστηκαν μετά την αποχώρηση του σχήματος από την σκηνή του Fuzz, ήταν από τις πιο αληθινές που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια…
Φωτογραφίες : Δέσποινα Σταματάκη
Videos : Γιάννης Φράγκος
586 
