BLACK RAIN: “Dying Breed”

Συνεπείς ως προς τη δισκογραφική τους παρουσία οι Black Rain, κυκλοφορούν το έκτο studio album της καριέρας τους, έχοντας βάλει ως σκοπό να γυρίσουν το χρόνο πίσω, τότε που οι μπάντες από τη σκηνή του Sunset Strip κυριαρχούσαν στον κόσμο και είχαν εκατομμύρια οπαδούς να τους ακολουθούν.

Το “Dying Breed” που περιλαμβάνει 10 τραγούδια και έχει διάρκεια περίπου 40 λεπτά, βρίσκει τους Γάλλους στην καλύτερη περίοδο της καριέρας τους. Ο δίσκος είναι γεμάτος από ενέργεια, πάθος, “κολλητικά” ρεφραίν, φαντεζί solos και φανταστικές μελωδίες, με όλα τα τραγούδια να είναι γραμμένα για να παίζονται live. Τα φωνητικά του τραγουδιστή θυμίζουν αρκετά Blackie Lawless και οι επιρροές του κυμαίνονται από Mötley Crüe μέχρι Kix. Τα τραγούδια είναι “πιασάρικα” όσο δεν πάει και μιλάνε φυσικά για sex,drugs and rock roll. Στον δίσκο υπάρχουν τραγούδια “δυναμίτες”, όπως τα “Dying Breed” και “Hellfire”,  αλλά και συνθέσεις σαν το “Rock Radio”, που είναι μία μίξη Meatloaf και Ramones και μπορεί το αποτέλεσμα να είναι αρκετά pop, αλλά το τραγούδι “τα σπάει”. Θα βρεις την κλασσική μπαλάντα “Αll Angels Have Gone”, αλλά υπάρχει και το “We Are The Mayhem”, που είναι το πιο “σκληρό” κομμάτι του δίσκου και θυμίζει νεότερες μπάντες όπως Crashdiet and Crazy Lixx. Γενικά υπάρχει ποικιλία στις συνθέσεις, ο ήχος είναι άψογος και οι Black Rain είναι φοβεροί “παίκτες”.

Για τους φίλους της sleaze σκηνής, ο δίσκος είναι από τα highlights της χρονιάς και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Κάποιοι πιθανώς να προσπεράσετε, όμως το “Dying Breed” αν του δοθεί έστω μία ακρόαση, σίγουρα θα κερδίσει καινούριους οπαδούς για τους Black Rain.

https://www.facebook.com/BlackRainRock/

BLACKRAIN “Dying Breed”

529

Avatar photo
About Πελοπίδας Χελάς 285 Articles
Γεννημένος τη δεκαετία του 80 έφαγε την πετριά με την σκληρή μουσική όταν στη τρυφερή ηλικία των 10, ένας συμμαθητής του από το σχολείο του έγραψε δυο κασέτες που του άλλαξαν όλη τη ζωή. Στη μια κασέτα ήταν γραμμένο το “The Number of the Beast ” και στην άλλη το “Master of Reality ”. Έκτοτε, η μουσική μπήκε για τα καλά στη ζωή του και μπορεί να έχουν περάσει 30 χρόνια, αλλά η καψούρα του για το metal παραμένει αμείωτη. Επίσης λατρεύει το διάβασμα, παίζει μανιωδώς video games και δεν λέει ποτέ όχι για κανα μονάκι σε κάποιο γήπεδο μπάσκετ.