ALESSANDRO SPARACIA: “Endless”



Ο Ρωμαίος κιθαρίστας Alessandro Sparacia είναι στην πραγματικότητα ένας πολυμουσικός και συνθέτης, με πρώτη αγάπη του το πιάνο, σε πολύ μικρή ηλικία. Μετά, δοσμένος ολοκληρωτικά στη μουσική πέρασε διαδοχικά από την κιθάρα, το μπάσο και τελικά τα ντραμς.

Διανύοντας μια περίοδο με αρκετές περιστασιακές συνεργασίες και γκρουπ σε ερασιτεχνικό επίπεδο, βρήκε κάποια στιγμή τον εαυτό του στους τελικούς του διαγωνισμού “Un disco per l’estate”, του πασίγνωστου Ιταλικού καναλιού RAI. Τελικά, το 2006, κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο “Finally Free”, για να ακολουθήσει το 2014 το “Memories”.

O Sparacia επιστρέφει φέτος με το “Endless”, ένα θεματικό ουσιαστικά άλμπουμ, που αφηγείται μια ιστορία αγάπης και τις διαθέσεις της μέσα από το αισθητήριο του δημιουργού του. Οι μονολεκτικοί-πλην μιας εξαίρεσης- τίτλοι δηλώνουν εμφατικά την στοχευόμενη απόπειρα κάθε τραγουδιού.

Με το πιάνο να οδηγεί ευγενικά και διερευνητικά μαζί  τον ακροατή, πάνω από ένα ήρεμο ambient χαλί, βηματίζει σταδιακά προς μια πιο περιπετειώδη και ανήσυχη διάθεση  να ανοίξει έναν κύκλο που θα κλείσει με παρόμοια διάθεση και ήχους στο τρυφερό φινάλε του “Tender Embrace”. Στο “Passion”, έχοντας πια μπει για τα καλά στην αφηγηματική διαδρομή του άλμπουμ, μεταφερόμαστε από μια σύνθεση απόλυτα αντιπροσωπευτική των λεγόμενων κιθαριστικών άλμπουμ, με μέρη που τα ρυθμικά κάποιες στιγμές αναλαμβάνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ανάμεσα στα ρέοντα lead θέματα.

Στο “Madness”, ο Sparacia θα δώσει χώρο τόσο στα πλήκτρα, όσο και στο μπάσο να τραβήξουν τη διαδρομή μέχρι την εξέλιξη της συνάντησης ξανά με την κιθάρα του, σε μια σύνθεση πολύ ενδιαφέρουσα, με δυνατά ηχοχρώματα να διαγράφονται στη σειρά.

Το “Rage”, όπως άλλωστε προδίδει ο τίτλος του έχει μια επιθετική προσέγγιση, στηρίζεται στα γεμάτα και κοφτά ριφ, ενώ για πρώτη φορά στο άλμπουμ συναντούμε τη φωνή του δημιουργού του: όπως και στο ομότιτλο, λίγο παρακάτω, θα μπορούσε να προσεγγίσει πιο απαιτητικά αποτελέσματα με τη χρήση ενός κανονικού τραγουδιστή. Βέβαια, το “Rage” είναι συνολικά ένα δύστροπο στη σύλληψη και εκτέλεση τραγούδι, με κάποιες απροσδόκητες διαδοχές που σε αφήνουν τελικά με μια περίεργη αίσθηση.

Το χάδι του σύντομου “Awareness” θα μας σπρώξει στο “Courage”, που αρπάζει ακριβώς την ίδια μελωδία για να απλώσει μια κυκλοθυμική instrumental συμπεριφορά που σε κρατά σε εγρήγορση και σε στέλνει στο ενωμένο, ομότιτλο “Endless”. Ξεκινώντας σαν μια μοιραία συναισθηματική υπόσχεση και δέσμευση, εκτρέπεται σταδιακά και οδηγείται σε ένα νεοκλασικό, κινηματογραφικό φινάλε.

Αυτό που με έκανε εύκολα να προσπεράσω κάποιες αδυναμίες στην παραγωγή ή την περιορισμένη φωνή του στα δυο τραγούδια με φωνητικά, είναι η προφανής αίσθηση πως ο Sparacia στοχεύει έξυπνα στην καρδιά των τραγουδιών χωρίς φλυαρίες και επιδείξεις, και μπορεί να αναπλάσει με προσιτό τρόπο τις διαφορετικές και απρόσμενες διαθέσεις μιας ιστορίας ανθρώπων που συγκρούονται.

Ένας εξαιρετικός πολυμουσικός με εκτελεστικές ισορροπίες και τολμηρός συνθέτης, που μπορεί, με πιο γεμάτη φαρέτρα στο άμεσο μέλλον, να κάνει θαύματα.

Endless

593
Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*