Καλή η κουλτούρα, αλλά η ζωή μας θέλει και λίγο punk!
Αυτό το ξέρουν καλά οι διοργανωτές του Vive Le Punk Rock Festival που εδώ και αρκετά χρόνια μας σερβίρουν ένδοξες punk rock στιγμές από το παρελθόν, αλλά και το παρόν, είτε της παγκόσμιας, είτε της εγχώριας σκηνής.
Είχε παλιόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα, Tres, αφού ήμουν απών από την περσινή γιορτή στο ίδιο μέρος και περίμενα πως και πως να δω τι παίζει με αυτό το μέρος. Μετά από μισάωρη αναμονή περάσαμε στον χώρο και λίγο μετά οι Γερμανοί Missbrauch βγήκαν μπροστά στο ολιγάριθμο, και σκορπισμένο ακόμη, κοινό.
Φέρνοντας μου στο μυαλό παλιές περιόδους των Bad Religion και των Dropkick Murphys και αρκετές ska επιρροές, έχοντας στο πλάνο τους ένα σαξόφωνο και μια φυσαρμόνικα, τραγούδησαν στη γλώσσα τους και παρόλο που δεν καταλάβαμε γρι, θεωρώ πως είναι πολύ κρίμα που ο πολύς κόσμος αποφάσισε να μην τους παρακολουθήσει. Τελειώνοντας οι Missbrauch έπαιξαν μια πολύ καλή διασκευή του “Holiday In Cambodia” των εμβληματικών Dead Kennedys που με τη βοήθεια του σαξόφωνο έδωσε μια νέα γεύση στο κομμάτι.
Δεύτεροι στη σειρά, οι συμπολίτες μας Injustice Squad που ήρθαν να φέρουν τους πρώτους χορούς στην πίστα, με το παλαιό hc/punk ύφος τους που λοξοκοιτούσε από τη μία την ΝΥ σκηνή και από την άλλη μπάντες, όπως οι GBH. Ο Κωνσταντίνος στα φωνητικά βρισκόταν σε συνεχή κίνηση και η επιλογή να διασκευάσουν Warzone, έγινε αποδεκτή από το ευρύ σύνολο του κοινού. Ο ήχος ευτυχώς, υπήρξε από την αρχή καλός και φαινόταν πως και η μουσική ευχαριστιόντουσαν την κάθε στιγμή.
Οι Vagabonds 77 ήρθαν με το street punk τους να μας ξυπνήσουν για τα καλά και με τον Άρη πλέον στα φωνητικά, είχαν την αλητεία και το γρέζι που τόσο ταιριάζει στο στυλ τους αυτό. Με τραγούδια είτε στα αγγλικά, είτε στη μητρική μας γλώσσα δυναμίτισαν και άλλο την ατμόσφαιρα και για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ, το punk κοινό παρουσίαζε αυτό που στην πολιτική ονομάζουν μαζική συσπείρωση. Loyal to Noone, ρε κουφάλες!
Η συνέχεια δόθηκε με τους Ολλανδούς Disturbance, με τον τραγουδιστή τους να έχει ένα άψογα σηκωμένο λοφίο και με τη μουσική τους να ξυπνάει μνήμες από GBH, Casualties και άλλα θηρία του σκληρού punk. Η σκηνική παρουσία του Rubbere είχε όλη αυτή την ποζεριά που θα περίμενε κανείς από ένα καλό street punk συγκρότημα και το δέσιμο μεταξύ των τεσσάρων μουσικών ήταν τόσο δυνατό που η ενέργεια που ανάβλυζε παρέσυρε τους πάντες στο πέρασμα της. Στηριγμένοι αρκετά στο επερχόμενο νέο τους album “Tox Populi” έβγαλαν ένα 40-λεπτο γεμάτο εξαιρετικές μελωδίες και γρήγορους ρυθμούς, κάνοντας μας να τους χειροκροτούμε με όλη μας την ψυχή.
Είχε έρθει η ώρα να ξεφυλλιστεί το βιβλίο της punk ιστορίας, με πρώτη στάση στο κεφάλαιο τον Νοτιολονδρέζων hardcore punks Conflict που για χρόνια ήταν το Ευρωπαϊκό αντίβαρο του ήχου που κυρίως ευδοκίμησε στην πέρα μεριά του Ατλαντικού. Ένας τρελαμένος Colin Jerwood, που έμοιαζε να νευριάζει με κάτι (μόνο τους συχνούς μικροφωνισμούς μπόρεσα να διακρίνω προσωπικά) και τα έβαζε είτε με τα μικροφωνικά stands, είτε με το κεφάλι του το οποίο κοπανούσε με το μικρόφωνο. Το ιδιότυπο μουσικό τους στυλ, με συνεχείς εναλλαγές ρυθμού και έξυπνα breakdowns (πιο κοντά στη σκηνή της Βοστώνης θα τους κατέτασσες) κράτησα αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού και έβαλαν και αυτοί τη δική τους φωτιά στην πελώρια πυρκαγιά του Tres.
To τέλος έκρυβα για τα αυτία μου όμως μια φοβερή έκπληξη, αφού ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Peter and the Test Tube Babies και το αποτέλεσμα της φοβερής τους εμφάνισης ήταν η ενίσχυση του σεβασμού που τους είχα.
Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει για τους Peter Bywaters (φωνή) Derek Greening (κιθάρα), αλλά η μουσική τους είναι διαχρονικά ανατριχιαστική και πορωτική που ο χρόνος δεν την ακουμπάει. Ο Peter ορεξάτος να αστειεύεται συνεχώς και ο μεγάλος Strangefish να πετάει τις ριφάρες του με μεγάλη ευστοχία και να κάνει το pit, τοποθεσία μακελειού.
Εκτός από την μεγάλύτερη για μένα στιγμή με την κομματάρα “The Jinx”, ο κόσμος που είχε γεμίσει σε ικανοποιητικό βαθμό το Tres, είχε την τύχη να ακούσει “Blown Out Again”, “Never Made It”, “Moped Lads”, “Banned From the Pubs” (άλλος ύμνος αυτός), “Run Like Hell”, “Maniac” και άλλα πολλά, τελειώνοντας με encore που περιείχε τα “Elvis Is Dead” και “September”.
Όταν οι Άγγλοι θρύλοι του punk rock έριξαν την αυλαία της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ, είχα την εντύπωση πως η PATTB είχαν σβήσει ήδη από τη μνήμη μου όλους τους άλλους που είδα εκείνη την ημέρα.
Μια πολύ δυνατή διοργάνωση που αν και punk, κρατάει σε γενικές γραμμές τις ώρες εμφάνισης και δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να γκρινιάζει και για αυτόν τον λόγο, κόσμος εκτός των δικών μας συνόρων (αυτή η μουσική τα καταργεί λίγο λίγο) επιλέγει να ταξιδεύει στην Αθήνα για να παρευρεθεί σε ένα Vive Le Punk Rock!
Πάμε δυνατά, ρε μάγκες! Έχουμε ακόμα ψωμιά!
Φωτογραφίες: Γιώργος Αργυρόπουλος
515 
