Η πρώτη επαφή μου, όχι ακριβώς με τους Sacral Rage, αλλά με τα … φωνητικά τους, έγινε σε κάποιο Up The Hammers, όταν κατά την εξέλιξη κάποιου live λίγο δίπλα μου άκουσα κάποιον νεαρό από το κοινό να βγάζει μια άψογη “τσιρίδα” τόσο σε ένταση, όσο και σε διάρκεια. Δεν μπορούσα παρά να τον πλησιάσω και να του σφίξω το χέρι.
Και να’μαι, λίγα χρόνια μετά στο γραφείο μου να πληκτρολογώ εντυπώσεις από το δεύτερο full length άλμπουμ της μπάντας του… νεαρού των αναγνωρισμένων, πλέον, Sacral Rage. Και αν το 2015 με το ντεπούτο τους “Illusions in Infinite Void”, αλλά και λίγο νωρίτερα (το 2013) με το ep “Deadly Bits of Iron Fragments” κατάφεραν να ταρακουνήσουν τον underground κύκλο του heavy metal, με αυτήν εδώ την κυκλοφορία απλά θα εδραιώσουν τα ήδη κεκτημένα τους.
Οι Sacral Rage αποτελούν την απτή απόδειξη πως η μετάγγιση του γνήσιου metal στην νέα γενιά μουσικών πέτυχε. Χωρίς πολυεθνικά εταιρικά χέρια να ανοίγουν πόρτες για πάρτι τους, χωρίς ακριβές στουντιακές παραγωγές, πορεύονται αφομοιώνοντας εποικοδομητικά τις επιρροές τους από Watchtower, Mercyful Fate, Coroner, Annihilator κα, ανεβαίνουν στις σκηνές και κερδίζουν live με το live το κοινό τους.
Η μπάντα δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα τον τρόπο που γράφει τα κομμάτια της ούτε σε αυτό το άλμπουμ της. Sci Fi θεματολογία στους στίχους, εμμονή σε μια κιθάρα η οποία όμως εξαντλεί κάθε όριο στο δυναμικό riffing, ενώ τα lead σημεία καταφέρνουν μια μαγική αντίθεση καθώς πέρα από το ότι έχουν γραφτεί τεχνικά και με έμπνευση, έχουν επίσης αποδωθεί με ένα ιδιαίτερα μελωδικό ηχόχρωμα. Αλλά και τα ρυθμικά μέρη δεν μένουν καθόλου στο παρασκήνιο, καθώς χτίζουν τα επιβλητικά σκηνικά στα οποία μας ταξιδεύει νοητά η μουσική των Sacral Rage.
Κάθε μουσικός σε αυτό το σχήμα αφήνει το δικό του trademark στον ήχο τους, αλλά δεν μπορώ να μην δώσω ξεχωριστή βαρύτητα στα φωνητικά του Δημήτρη Καρτάλογλου, στο άκουσμα του οποίου η μπάντα γίνεται άμεσα αναγνωρίσιμη. Δεν θα κάνω το λάθος να ξεχωρίσω κομμάτια. Το “Beyond Celestial Echoes” είναι γραμμένο να ακούγεται διαδοχικά, έχει την συνοχή ενός concept άλμπουμ, δεν λείπουν τα ατμοσφαιρικά intros, οι λεπτομέρειες στην τρομερή παραγωγή που αντιλαμβάνεται σιγά σιγά το αυτί ακρόαση με την ακρόαση. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην αναφέρω το σχεδόν 15λεπτο “The Glass” που κλείνει τον δίσκο με τέτοιο τρόπο που από την πρώτη κιόλας ακρόαση ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι που έχει έρθει για να μείνει.
Αν σου αρέσει ο κλασικός ήχος απαλλαγμένος από ότι παρωχημένο και νοσηρό φέρουν μαζί τους κάποιοι έρποντες, πάλαι ποτέ γίγαντες του χώρου, αν θες να στηρίξεις το επόμενο δυναμικό βήμα του heavy metal προς το μέλλον κι όχι να ψεκάσεις φορμόλη στο αποσυντεθειμένο κορμί του “κακώς εννοούμενου true metal”, τότε ίσως πρέπει να σκεφτείς να δώσεις χώρο στην χωρίς συμβιβασμούς φρέσκια αντίληψη των Sacral Rage για το πως πρέπει να παίζεται το heavy metal σήμερα. Με άνεση στα καλύτερα ηχογραφήματα της χρονιάς. Οι ίδιοι όμως μας χρωστούν ακόμη τον καλύτερό τους δίσκο…
559 
