Ένα αρκετά ενδιαφέρον γκρουπ, οι Βέλγοι Paragon Impure ξεχωρίζουν από τον “σατανάς φάση” μαυρομεταλλικο βάλτο χάρη στις θεματολογικές concept επιλογές τους, και όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο, μετά την ιστορία του Gaius Julius “Caligula” και της τσαχπίνας μητέρας του που απασχόλησε τον προηγούμενο δίσκο τους ήρθε η ώρα να ασχοληθούν με τον πιο γνωστό Μαρκήσιο (μετά τον de Carabas, έστω).
Εδώ θα πρέπει να χωρίσω τον δίσκο στα δύο, και αρχικά θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με το μουσικό κομμάτι. Μαύρο μέταλλο του σκότους, βγαλμένο από τα λαγόνια των Darkthrone και Dark Funeral, ελαφρώς εκσυγχρονισμένο αλλά οριακά, μην μας πούνε και orthodox, χωρίς εκπλήξεις αλλά με όρεξη και χαρά σαν μαθητούδια που πάνε εκδρομή. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο, και γενικά θα μου ήταν αρκετό ΑΛΛΑ…
Εδώ έρχεται στο δεύτερο σκέλος, και αν στην μουσική συνυπολογίσουμε το στιχουργικό concept τότε είναι που το σύνολο χάνει. Γιατί; Γιατί όσο καλή και να είναι η ηχητική συνοδεία, δεν μου βγάζει και πολύ de Sade. Με τέτοια θεματολογία περίμενα κάτι πιο διεστραμμένο, πιο kinky ρε παιδί μου, πώς να το πούμε, κάτι που να το ακούς και να βγάζει έστω και λίγο έκφυλο sleaze, όπως έχουν καταφέρει άλλες μπάντες από διάφορες εκφάνσεις, όπως οι Ordo Rosarius Equilibrio ή οι Pungent Stench.
Δυστυχώς το “Sade” δεν μου βγάζει κάτι τέτοιο, εξ ου και το μοίρασμα του δίσκου στα δύο. Αν λοιπόν σας ενδιαφέρει μόνο να ακούσετε παλιό καλό black metal, οι Paragon Impure θα σας φτιάξουνε καλά, αν πάλι είδατε το concept και ψηθήκατε για soundtrack να παίζει όσο στάζετε καυτό κερί στις ρώγες σας και παίζετε με την πίσω είσοδο σας (για να μείνουμε στα unisex), τότε μάλλον η φάση θα σας φανεί χλιαρή. Ανάλογα με τις προσδοκίες σας λοιπόν, διαλέγετε και παίρνετε.
511 
