Οι Nomen Illi Mors, ήταν για πολύ καιρό μία “One Man Band” του Χρήστου Σιατήρη, με τρία demos στο ενεργητικό της. Το “The Curse” είναι και πάλι demo, αλλά πλέον full length album με ολοκληρωμένο line up.
Μουσικά, η μπάντα κινείται σε ξεκάθαρα heavy metal μονοπάτια συνθετικά (κυρίως προς την U.S. τεχνοτροπία), με πολύ ισχυρές δόσεις από doom και διάσπαρτες ακόμη επιρροές που εμφανίζονται σαν ολοκληρωμένες, αυτοτελείς οντότητες. Οι Nomen Illi Mors, δείχνουν καλά στοιχεία και στα ατού του “The Curse”, ανήκουν τόσο η καλή κιθαριστική δουλειά, με άμεσο, όχι πολύ τεχνικό riffing και πολύ καλά solos, η ρυθμική απόδοση (πυκνές μπασογραμμές και στιβαρό drumming) και τα εξαιρετικά φωνητικά του Σιατήρη, μία φωνητική διασταύρωση του Glenn Danzig και του Tom Araya, μία ερμηνεία που είναι αυτή που ουσιαστικά στιγματίζει το κάθε κομμάτι.
Από την άλλη, και έχοντας ακούσει πολύ χειρότερα πράγματα από φερόμενες ως “επαγγελματικές” δουλειές, ο ήχος είναι όντως demo επιπέδου και αυτό που θέλει ειδικότερα βελτίωση (ή και επανηχογράφηση), είναι πρώτιστα ο ήχος στα drums που μάλλον αδικεί αυτόν που κάθεται πίσω από το drum kit.
Συνθετικά, δεν έχω κανένα παράπονο (είμαι και “βρώμικος” ακροατής, που εστιάζει κυρίως στο “ποιόν” του υλικού και όχι τόσο στην ηχητική μεταφορά του), τα δέκα κομμάτια του “The Curse” είναι αξιόλογα και ενδιαφέροντα και μου άρεσαν στο σύνολο, αν και δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. Το άκουσμα είναι οικειότατο, για κάποιον που έχει ακούσει αρκετό 80’s metal.
Βασική επιρροή οι Candlemass, στα “The Curse” (σίγουρα στην εισαγωγή του), “The Sorcerer” (επίσης πολύ ωραίο intro αλλά και βασικό επιχείρημα εναντίον του ήχου στα drums που ανέφερα παραπάνω), “Of Blood and Stone” και “Death Is Calling”, με τα πολύ καλά μελωδικά solos, και το πλήρως Sabbath-ικό “The Turn Of The Screw”, ενώ η μπάντα εμφανίζει και άλλα πρόσωπα όπως στο “Impossible to Cure” (σαν τιθασευμένοι Slayer), στα “The Dark Age” και “Economic Slavery”, που “αισθάνεσαι” τους Jag Panzer / Metal Church, στο “The Caravan of Lost Souls”, που θα έλεγα ότι είναι μια Paradise Lost-ική απόπειρα, αλλά και στο “Impact Of Doom”, την πιο προσεγγιστική προς το thrash στιγμή του album.
Τελικώς, το “The Curse” είναι μία αξιόλογη δουλειά και παρά τις τεχνικές ατέλειες (που, επαναλαμβάνω, αφορούν τον ήχο και όχι τη συνθετική οπτική), έχει να δώσει πράγματα στον ακροατή. Λογικά θα επανακάμψουν με νέο υλικό και εκεί θα ξεκαθαρίσει η δυναμική τους ως μπάντα. Πρόσημο θετικό πάντως επί του παρόντος.
https://www.facebook.com/nomenillimorsband/
591 
