RAINTIMES

Τα τελευταία χρόνια, τα λαγωνικά της Frontiers Records έχουν σηκώσει κάθε πέτρα στη χώρα του μελωδικού hard, ψάχνοντας για χρυσάφι. Πέρα από τη διατήρηση στην ενεργό δράση παλιών, καταξιωμένων ηρώων του χώρου και τα διάφορα projects που υποστηρίζονται σθεναρά από τον ιδρυτή της, Serafino Perugino, στη διάρκεια της περασμένης χρονιάς ήρθε η μεγάλη έκπληξη από ένα νέο όνομα: οι συμπατριώτες του Perugino, Raintimes, έκλεψαν τις εντυπώσεις, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές από παντού για το ομότιτλο ντεμπούτο τους. Ο συνθέτης, ντράμερ και παραγωγός τους, Pierpaolo “Zorro” Monti μας εξηγεί “πώς, τι και γιατί”.

Μπορείς να μας εξηγήσεις σύντομα την αφετηρία για τον σχηματισμό των Raintimes;
To “Raintimes” είναι το άλμπουμ που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω σαν ένα είδος αφιέρωσης στην αγάπη μου και το θαυμασμό μου για τους “The Storm”, την εκπληκτική μπάντα που είχε τον Kevin Chalfant στα φωνητικά και κυκλοφόρησε δύο σπουδαίους δίσκους  στα 90’s. Έχω ακούσει μέχρι τελικής πτώσης τα δύο άλμπουμ τους (ειδικά το “Eye Of The Storm”). Οι ρυθμοί τους, γεμάτοι με καθαρές μελωδίες, αποτελούν τον τέλειο συνδυασμό μεταξύ AOR και μελωδικού rock. Με τους Raintimes, εγώ και ο συνεργάτης μου Davide “Dave Rox” Barbieri, θελήσαμε να προσπαθήσουμε να αναγεννήσουμε αυτό τον ήχο με έναν περισσότερο ευρωπαϊκό τρόπο και με προσωπικό ύφος.



Πώς ήρθατε σε επαφή με τον τραγουδιστή Michael Shotton;
O Michael κι εγώ γίναμε φίλοι όταν είχε δεχτεί να συμμετάσχει σαν guest στο άλμπουμ μου “Shining Light”, το 2009. Μιλήσαμε αρκετά για την πιθανότητα να κάνουμε ολόκληρο άλμπουμ μαζί κάποια μέρα, και η ευκαιρία ήρθε τελικά με την ιδέα να συμπληρώσουμε το τέλειο line up για τους Raintimes. O Michael είναι, ακόμα, ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές στο αγαπημένο μας είδος, πραγματικά έκανε σπουδαία δουλειά στο δίσκο.

Με ποια διαδικασία συνθέσατε και ηχογραφήσατε το ντεμπούτο σας;
Δεν διαφέρει και πολύ από τη διαδικασία και στα προηγούμενα projects, ειδικά στο “Charming Grace” που ήταν η πρώτη δουλειά που έκανα μαζί με τον συνεργάτη μου Dave Rox σαν συμπαραγωγό. Συνήθως συναντιόμαστε στο στούντιο του Dave με κάποιες ιδέες, με σκοπό να γράψουμε όλο τον σκελετό και τις μελωδίες και δημιουργούμε την πρώτη demo εκδοχή του τραγουδιού. Μετά, ηχογραφώ αρχικά τα τύμπανα ώστε να μπορέσουμε να μεταφέρουμε το συνολικό του ρυθμό στους άλλους μουσικούς που θα συμπληρώσουν τα μέρη τους.

Ποιες είναι οι βασικές σου επιρροές;
Είμαι μεγάλος οπαδός και άπληστος συλλέκτης από οτιδήποτε συσχετίζεται με το AOR, το μελωδικό rock και το μελωδικό hard rock. Μου αρέσουν επίσης τα συγγενικά είδη, όπως το glam, το sleaze, το hard rock, και το μελωδικό metal.



Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από το άλμπουμ και γιατί;
Είναι πολύ σκληρό να επιλέξω αγαπημένο τραγούδι από το άλμπουμ, κάποιος συγκεκριμένα είπε πως τα τραγούδια είναι σαν τα παιδιά και πράγματι συμφωνώ σε αυτό. Αν όμως θα έπρεπε να αναφέρω κάποιο, είμαι πολύ κοντά στο “Missing peace”, ένα τραγούδι που έγραψα με τον Dave Rox και τον Dave Zublena στη μνήμη του Loris Abello, του αδερφού του πολύ κοντινού μας φίλου Denis Abello, που έφυγε πριν λίγα χρόνια.

Ποια είναι η γνώμη σου για τη σκηνή του μελωδικού hard rock σήμερα;
Υπάρχουν αρκετά θετικά αλλά και λιγότερο θετικά στη σκηνή σήμερα. Στα αρνητικά σημεία, μπορούμε να πούμε πως μέχρι τώρα είναι ουσιαστικά μια underground σκηνή, οι εποχές που αυτή η μουσική ήταν mainstream έχουν τελειώσει και είναι πια δύσκολο σήμερα να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου και να ζεις από αυτό (είμαι προγραμματιστής υπολογιστών στην “πραγματική” μου ζωή). Μπορώ όμως ταυτόχρονα να πω πως ακόμα κι αν η εμπορική μουσική υπέφερε από απώλειες πωλήσεων εξαιτίας της πειρατείας κι όλων αυτών, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αγοράζουν cd, κρατώντας τη φλόγα ζωντανή με το πάθος και την αγάπη τους για τη μουσική. Είμαι ο πρώτος που αφιερώνει ένα μέρος του μηνιαίου budget να επενδύσει σε νέες και παλιές κυκλοφορίες αυτής της μουσικής.

Έχετε σχέδια να προωθήσετε το άλμπουμ με ζωντανές εμφανίσεις, κι αν ναι, θα γίνει με την ίδια ομάδα μουσικών;
Θα έλεγα πως για τους Raintimesείναι σχεδόν αδύνατο να υποστηρίξουν μια ολόκληρη περιοδεία, η μουσική δεν είναι η πρωταρχική μας απασχόληση (πρώτα για μένα), έτσι μια πλήρης περιοδεία θα ήταν ασύμβατη με τις καθημερινές μας δεσμεύσεις. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά για συγκεκριμένες ημερομηνίες, με τον αναγκαίο χρόνο να οργανώσουμε τα πάντα γι’  αυτή την ειδική περίπτωση. Και αν βγούμε στη σκηνή και παίξουμε, το line up θα είναι απολύτως το ίδιο με αυτούς που ηχογράφησαν το άλμπουμ.


Ποια είναι τα αγαπημένα σου άλμπουμ για το 2017;
Το 2017 ήταν μια πολύ καλή χρονιά γι’  αυτό το είδος της μουσικής, μου άρεσαν πάρα πολύ τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Harem Scarem, One Desire, Eclipse, Jim Jidhed, Crazy Lixx, Kee Of Hearts, Code Red, Midnite City, Brother Firetribe, Tokyo Motor Fist, Don Barnes, Shakra, Tomi Malm, Aerodyne, Revolution Saints, Kryptonite, Scherer/Batten, Newman, Phantom 5, Pink Cream 69, και άλλα που σίγουρα ξεχνώ αυτή τη στιγμή. Μια ξεχωριστή αναφορά αξίζει η επιστροφή των καναδών βασιλιάδων του AOR, Boulevard, που έβγαλαν,σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη, το κορυφαίο άλμπουμ του 2017. Σε ό,τι αφορά στην ιταλική σκηνή, πάντα ρίχνω μια προσεκτική ματιά στους νέους και τους καθιερωμένους καλλιτέχνες που κυκλοφορούν νέα μουσική, και θα έλεγα πως οι Lionville, Airbound, Mindfeels & Danger Zone έκαναν εξαιρετική δουλειά στους δίσκους τους.

Ποιες είναι οι αντιδράσεις ως τώρα για το άλμπουμ σας; Υπήρξε κάτι που σας έκανε για κάποιο λόγο ξεχωριστή εντύπωση;
Μέχρι τώρα οι αντιδράσεις είναι εντυπωσιακές, φαίνεται πως οι ακροατές έχουν απολαύσει το άλμπουμ ενώ έχουμε επίσης συμπεριληφθεί σε πολλές Top 2017 λίστες από δημοσιογράφους, media και ακροατές. Βέβαια το καλύτερο είναι η άμεση επικοινωνία με φίλους και οπαδούς που τους άρεσε το άλμπουμ, αυτοί είναι πάντα ένας από τους σημαντικότερους λόγους που κάνουν το πάθος για μουσική να καίει μέσα μου σήμερα. Όσο για μια ξεχωριστή αντίδραση, θα έλεγα πως ένιωσα απίστευτη τιμή να βλέπω το είδωλό μου, τον David Forbes από τους Boulevard να του αρέσει το άλμπουμ μας… Είναι κάτι πραγματικά απίστευτο που με κάνει τόσο περήφανο και ευτυχισμένο.



Πιστεύεις πως υπάρχει ακόμα νέο έδαφος να εξερευνηθεί σε αυτό το μουσικό είδος; Νιώθεις να μπορείτε να κινηθείτε προς φρέσκιες κατευθύνσεις;
Το μυστικό για να κάνεις ένα σπουδαίο AOR δίσκο είναι πάντα να κάνεις κάτι φρέσκο, όμως κρατώντας την πίστη στα κλασικά χαρακτηριστικά αυτής της σπουδαίας μουσικής. Είναι πάντα δύσκολο γιατί πρέπει να γράφεις και να κανονίζεις κάτι νέο χωρίς να επαναλαμβάνεις τους κανόνες με έναν τρόπο αντιγραφής… όμως αν βρεις τον τρόπο να το κάνεις, μπορείς να είσαι σίγουρος πως είσαι στον σωστό δρόμο για ένα πολύ καλό άλμπουμ.

Κλείνοντας, ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο για τους “Raintimes”;
Λοιπόν, αν μιλάμε για κάτι που ονειρεύομαι, θα ήταν θαυμάσιο να έχουμε ένα από τα τραγούδια μας στο soundtrack μιας σπουδαίας ταινίας ή σε μια από τις αγαπημένες μου τηλεοπτικές σειρές… Ή ίσως στο FIFA, που είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι! Αυτό θα ήταν απίστευτα σπουδαίο!

518

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…