Γνωστοί και μη εξαιρετέοι στον heavy rock κύκλο, οι Atomic Bitchwax, εκ των οποίων τα δυο τρίτα είναι μέλη των Monster Magnet (Chris Kosnik στο μπάσο και στα τύμπανα ο Bob Pantella), ενώ στο ξεκίνημα τους είχαν και τρίτο (τον κιθαρίστα Ed Mundell).
Με αυτή τη συνοπτική εισαγωγή καταλαβαίνουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τον heavy rock ήχο, εκείνου του κινήματος στις αρχές των 90s που αναγέννησε το hard rock της δεκαετίας του 70, και το οποίο ακόμα ξεγεννάει μουσικά μωρά.
Έβδομο album για τους Αμερικανούς, οι οποίοι συνεχίζουν το χαβά τους παίζοντας φασαριόζικο rock ‘n’ roll που γεννάει χιτάκια και πιασάρικες μελωδίες, ενώ παράλληλα γκρουβάρει ανελέητα. Αυτή τη φορά δεν έχουν μεγάλα σημεία ορχηστρικού ξεσπάσματος και η ψυχεδέλεια έχει κατέβει σε ένταση σε σχέση με τα πρώτα τους albums. Με το “High Times” πάτησαν το γκάζι, τώρα αρνούνται να ξεκολλήσουν το πόδι από το πετάλι.
Οι ταχύτητες είναι αυξημένες και σε ορισμένα σημεία φέρνουν περισσότερο σε Fu Manchu, έχοντας επίσης ένα αλήτικο garage rock ύφος, πιο αυξημένο παρά ποτέ και το “Force Field” θα μπορούσε να περιγραφεί σαν συνεργασία των Kyuss με τους Hellacopters. Οι ίδιοι το αποκαλουν thunder-boogie, οπότε γιατί να τους χαλάσουμε χατήρι. H παραγωγή είναι αντάξια των προσδοκιών για τέτοιου είδους μουσική και φέρει mastering σφραγίδα του Alan Douches (Chelsea Wolfe, The Obsessed).
Κομματάρες κόλλημα σαν τα “Crazy”, “Shocker”, “Houndstooth” και “Humble Brag” είναι ικανά να ξεσηκώσουν χορό και κατάποση αλκοολούχων και παραισθησιογόνων υλικών (δώσε μου, ρε μάνα το ασετόν να γίνω, λέμε!) μέχρι λιποθυμίας.
Ακόμα θυμάμαι το live στο An Club και θέλω να τους ξαναδώ! Ίσως αυτός ο δίσκος σταθεί η αφορμή…μάθετε μπαλίτσα στους άρχοντες!!! Προσοχή στις στροφές όσοι οδηγάτε ακούγοντας…
472 
