I LIKE TO SLEEP: “Bedmonster”

Ένα τρίο νεαρών μουσικών από το Trondheim της Νορβηγίας που έχει αφοσιωθεί μουσικά σε ένα επιτακτικό free jazz ύφος, είναι οι “I Like To Sleep”. Tους ένωσε το κοινό ενδιαφέρον για τη σύγχρονη jazz, τον μουσικό αυτοσχεδιασμό και στοιχεία από κάθε ύφος που θα μπορούσε να υπηρετήσει μία ευρύτερη έκφραση.

Ο ήχος τους οικοδομείται από το βιμπράφωνο του Amund Storløkken Åse, την βαρύτονη κιθάρα του Nicolas Leirtrø, και τα τύμπανα του Øyvind Leite. Οι ίδιοι αποκαλούν το ύφος τους “power jazz”.

To “Bedmonster” είναι ένα άλμπουμ εννέα τραγουδιών, με πρωταγωνιστή στους μελωδικούς υπαινιγμούς που κατευθύνουν τα τραγούδια, το βιμπράφωνο. Τα περισσότερα από τα τραγούδια διατρέχονται από τη διάθεση του “ελεγχόμενου αυτοσχεδιασμού”, επιζητώντας μια περιφερειακή περιγραφή των διαθέσεων, χωρίς φυσικά εμφανείς μουσικές φράσεις που θα χαρακτηρίσουν την πρώτη επαφή και θα διεγείρουν άμεσα τη μνήμη του ακροατή. Το άλμπουμ απευθύνεται αποκλειστικά σχεδόν σε φίλους της jazz, ή ίσως γι’ αυτούς που εκτιμούν επίσης τη jazz πλευρά του Frank Zappa.

H αδιαπραγμάτευτη, δύσβατη διαδρομή τους καθορίζεται από το επίμονο εναρκτήριο “11” με τους τρεις μουσικούς να διατηρούν μία αυτοσχεδιαστική ένταση, αλλάζοντας σε ανύποπτο χρόνο πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το “Bedstories” φέρνει μια πιο διακριτική, ευγενική συμμετοχή με το επίμονο θέμα του σαν βάση να κοντρολάρει τις επιμέρους φράσεις, κρατώντας μια συνολική, πιο συμβατική ροή.

Το “Gentle torm”, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, είναι μάλλον η πιο τρυφερή διαδρομή στο άλμπουμ, περιγραφικό και με μια ένταση που ανατέλλει, αλλά χάνεται πριν γίνει αληθινά επικίνδυνη.

Συνολικά, το “Bedmonster”, μπορεί να αποτελέσει χαλί για κάποιον που θέλει ένα διευρυμένο, μη προφανές άκουσμα που θα προκαλέσει απόπειρες προσωπικής αποκρυπτογράφησης σε μοναχικές συγκυρίες.

Όπως και να έχει βέβαια, αυστηρά για φίλους αυτής της μουσικής.

955
Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*