Οι Χιλιανοί doomsters Procession, τόσο με το “Destroyers Of The Faith” (2010) που μας συστήθηκαν (και το οποίο αποτέλεσε το εισιτήριό τους για την ευρωπαϊκή αγορά), αλλά κυρίως με το εξαιρετικό “To Reap Heavens Apart” (2013) που τους απογείωσε, άφησαν μεγάλες προσδοκίες για την εξελικτική τους πορεία, αποκτώντας παράλληλα ένα σκληροπυρηνικό κοινό, ενώ με τις live εμφανίσεις τους, σφυρηλάτησαν περισσότερο αυτή τη σχέση με τους φίλους της εν λόγω σκηνής και όχι μόνο.
Στο άκουσμα ότι τέλη Οκτώβρη θα κυκλοφορήσουν νέα full length δουλειά, αναμέναμε με τα σαγόνια κρεμάμενα το “Doom Decimation”, για να δούμε αν τελικά οι τύποι έφτασαν το ταβάνι τους ή έχουν ακόμα να δώσουν.
Από τα σκοτεινά τοπία της Βόρειας Ευρώπης που δραστηριοποιούνται την τελευταία δεκαετία, αποφάσισαν να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη (Χιλή), προκειμένου να αντλήσουν ερεθίσματα από τις κοινωνικές ανισότητες και την αβέβαιη μιζέρια της καθημερινότητας (όπως δήλωσε ο front man τους Felipe Plaza), αλλά και την επιπλέον αίσθηση ελευθερίας που σου προσφέρει αυτός ο μακρινός (για πολλούς) τόπος, ηχογραφώντας μια πεντακάθαρη παραγωγή, ίσως εφάμιλλη της προηγούμενης.
Χρησιμοποίησαν ακριβώς, μα ακριβώς τα ίδια , υλικά με τις προηγούμενες δουλειές τους, με το αποτέλεσμα να είναι εξίσου απολαυστικό. Παλιοί καλοί Candlemass και κλασικό Doom είναι η βάση κι από εκεί και πέρα το πράγμα παίρνει το δρόμο του. Dark ατμόσφαιρα στο απόγειό της, instrumental στιγμές που είναι χάδι για το αυτί του παραδοσιακού heavy metal ακροατή και επικός λυρισμός που δένει αρμονικά με όλο το σκηνικό και καθηλώνει, ενώ τα riff επί ματαίω πασχίζουν να λάβουν τον πρώτο λόγο.
Αν θα μπορούσα να βρω ένα ψεγάδι αυτό αναμφισβήτητα αφορά την ισορροπία των φωνητικών στα κομμάτια τους, αλλά έχω την υποψία ότι η συγκεκριμένη ατέλεια γίνεται εσκεμμένα, αν όχι, τότε η χρησιμοποίηση ενός άλλου τραγουδιστή ίσως και να τους απογείωνε.
Η θεματολογία καταπιάνεται με την τάση του ανθρώπου για αποδεκατισμό του είδους του, με μια σκοτεινή και υποχθόνια λυρικότητα στη στιχουργική τους. Ο «άνθρωπος» (από καταβολής της ανθρωπότητας έως τις μέρες μας) προβάλλεται ταυτόχρονα ώς δημιουργός (creator) και καταστροφέας (destructor) με τη διαδικασία αυτή να προσημειώνει και το μέλλον του, με άγνωστη βέβαια κατάληξη. Οι Procession δίνουν τη δική τους πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή και προοπτική στο ζήτημα και ίσως αφήνουν και μια προοπτική ελπίδας στο όλο σκηνικό της αποδόμησης των πάντων.
Εν κατακλείδι, το album με κέρδισε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, αν και δεν ήμουν τόσο αισιόδοξος για το τελικό αποτέλεσμα έπειτα από την προηγούμενη εξαιρετική δουλειά τους (“To Reap Heavens Apart”), εντούτοις, οι Χιλιανοί απέδειξαν ότι έχουν τα εχέγγυα να πρωταγωνιστήσουν στην συγκεκριμένη σκηνή, έβαλαν τον πήχη ακόμα ψηλότερα κι ίσως να είχαμε τη χαρά να τους απολαύσουμε και πάλι στη χώρα μας, με αφορμή την κυκλοφορία του “Doom Decimation”, που αξίζει την προσοχή μας στο έπακρο.
559 
