STEELHEART: “Through Worlds Of Stardust”

Με καταγωγή το Norwalk του Connecticut και με χρονική αφετηρία το 1990, οι μελωδικοί hard rockers Steelheart ήταν πάντα το “μωρό” του επιβλητικού frontman και σπουδαίου τραγουδιστή Miljenko Matijevic.

Το επισφραγίζουν άλλωστε οι πολλές αλλαγές μελών στη διάρκεια της διαδρομής, με χαρακτηριστικότερη την αποχώρηση του πρώτου, ιδρυτικού κιθαρίστα Chris Risola το 2014.

Η καριέρα των Steelheart θα μπορούσε να είχε σημαδευτεί από ένα τραγούδι από το πολυσυζητημένο, ομότιτλο ντεμπούτο τους, σαν το “She ‘s gone” για παράδειγμα που σύστησε στο ευρύ hard rock κοινό την ευρύτητα της φωνής του Mili με εντυπωσιακό τρόπο. Η ίδια η ζωή όμως επέλεξε να κατατάξει το γκρουπ σ’ εκείνη την κατηγορία των καλλιτεχνών που μια (σχεδόν) τραγωδία κλέβει την παράσταση από τη μουσική.

Σαν σε στοιχειωμένο παραμύθι, λοιπόν, όταν οι Steelheart άνοιξαν για τους Slaughter το βράδυ του Halloween στο Denver του Colorado, σιδερένια στηρίγματα με τα φώτα της σκηνής έπεσαν πάνω στον Matijevic , τραυματίζοντας σοβαρά τη σπονδυλική του στήλη και σπάζοντας τη μύτη και τη γνάθο του. Μια μεγάλη προσωπική περιπέτεια με θεραπείες και επεμβάσεις ξεκίνησε, όμως ο πολεμιστής Mili στάθηκε ξανά στα πόδια του και πίσω από το μικρόφωνο.

Οι Steelheart της δεύτερης περιόδου επιστρέφουν φέτος, εννιά χρόνια μετά το “Good 2B Alive” του 2008. Με σταθερό rhythm section τους Rev Jones (bass) και Mike Humbert (drums) και κιθαρίστα τον Uros Raskovski, o Matijevic οδηγεί το σχήμα με αέρα ανανέωσης σε ένα ζωντανό, φρέσκο μέλλον.
Όλες οι τακτικές στο “Through Worlds Of Stardust” μαρτυρούν πως το άλμπουμ αυτό δεν φτιάχτηκε για παρελθοντολάγνους. Οι μέρες της πρώτης φάσης των Steelheart είναι πια τόσο μακρινές και ο Mili προτιμά την τίμια επιλογή να ακούσει την καρδιά του και να ταξιδέψει με ειλικρίνεια στο μουσικό μέλλον του.

Το άλμπουμ ξεκινά με δυναμισμό και ένταση. Στην πραγματικότητα, η εντύπωση που κυριαρχεί στα τέσσερα πρώτα τραγούδια του άλμπουμ, με ισχυρή αφετηρία το “Stream line savings”, είναι πως ένα βαρύ, λάγνο φάντασμα των Zeppelin από το μέλλον ποτίζει τα ριφ και τα φωνητικά με έναν αλήτικο ερωτισμό. Και στα “My dirty girl”, “Come inside” και “My word” η συγκεκριμένη επίδραση καθορίζει το ρυθμό και τη φύση των σημερινών Steelheart που με την αρμονική στήριξη μιας μοντέρνας αλλά ζωντανής και ογκώδους παραγωγής, ακούγονται ήδη συναρπαστικοί.

Η εξέλιξη του άλμπουμ επιφυλάσσει ένα παρατεταμένο, ευαίσθητο ξέφωτο μελωδίας που ανοίγει με το εμφανέστερα ραδιοφωνικό “You got me twisted”(το παλιότερο χρονικά τραγούδι που όμως δουλεύτηκε ξανά), για να παραδώσει τη συνέχεια στην εξαιρετική μπαλάντα “Lips of rain” (οι στίχοι της έδωσαν και τον τίτλο στο άλμπουμ), που ακούγεται κλασική από την πρώτη εντύπωση.  Η τριλογία ολοκληρώνεται με το υπέροχο, απολογητικό και σχεδόν λυτρωτικό “With love we live again”, με διακριτική ενορχήστρωση μαζί με τον ακουστικό του χαρακτήρα που παραπέμπει σε ανάλογες εντυπώσεις των Zeppelin, και μια από τις καλύτερες ερμηνείες του Mili.

Η ένταση επιστρέφει με δύο ακόμα εξαιρετικά τραγούδια, το άμεσο και εκρηκτικό “Got me runnin’”, με ακόμα μια κατάθεση πολύ ενδιαφέρουσας κιθαριστικής δουλειάς στα πλαίσια της σύνθεσης, και το mid tempo, με πολλά χρώματα και σχεδόν επικό “My freedom”, από τα χαρακτηριστικότερα του δίσκου.

To φινάλε του άλμπουμ επιλέχτηκε να είναι απογυμνωμένο και άμεσο, με το πιάνο και τη φωνή του Mili, στην ειλικρινή ομολογία του “I’ m so in love with you”.

Η συνολική εντύπωση μετά τη διαδρομή του “Through Worlds Of Stardust” είναι αυτή της ευχάριστης έκπληξης. Με μια φρέσκια, μοντέρνα και δυναμική προσέγγιση που δεν αρνείται όμως τις επιδράσεις της, μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη στην ηχητική διαδρομή του άλμπουμ, ένα συνθετικό επίπεδο εύστοχο και με διαφορετικές εκφράσεις, και μια φωνή που συνεχίζει να ξεχωρίζει και να εκφράζεται μοναδικά, δύσκολα μπορεί κανείς να ζητήσει περισσότερα.

670
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…