V (Visitors) – 2009

Θέλω να κλάψω, και θα σας πω το γιατί. Τεράστια διαστημόπλοια παρκάρουν ξαφνικά πάνω από κάθε μεγαλούπολη της Γης. Οι εξωγήινοι (που μοιάζουν με ανθρώπους) ανακοινώνουν στην ανθρωπότητα ότι ήρθαν για να μας βοηθήσουν τεχνολογικά, πο­λι­τι­σμι­κά και γενικώς –με δικά μου λόγια- να μας ανυψώσουν από το γαλαξιακό ε­πί­πε­δο 1 (αυτοκτονικοί σκατόφλωροι που παίζουν με ατομικά όπλα) στο επίπεδο 1.000.000.000 (χνουδωτά αρκουδάκια της αγάπης με διαστημόπλοια).

Αλλά ΟΜΩΣ! Οι! Εξωγήινοι! ΔΕΝ! Είναι! Αυτό! Που! Φαίνονται! Τα θαυμαστικά υποδηλώνουν την έκπληξή σας γιατί δεν το περιμένατε αυτό! Κάτω από το ελκυστικό ανθρώπινο π

visitors

ερίβλημα –όλοι οι εξωγήινοι μοιάζουν με μοντέλα- κρύβονται αηδιαστικές αν­θρω­πό­μορ­φες σαύρες, που στην πρα­γμα­τι­κό­τη­τα θέλουν να σκο­τώ­σουν ή να φάνε τα πάντα, η σειρά δεν εντρυφά πολύ σε αυτό το ζήτημα, τέλος πάντων θέλουν να τους αδειάσουμε τη γωνιά για να α­ποι­κή­σουν τον πλανήτη με την η­συ­χία τους. Την αλήθεια την υ­πο­ψιά­ζο­νται/γνωρίζουν μοναχά μια χούφτα ανθρώπων και εξωγήινων “μυστικών πρακτόρων” που είδαν το φως το αληθινό, μεταξύ των οποίων ένας υπερβολικά macho παπάς και μια πράκτορας του FBI. Το σενάριο περιγράφει τις –ειλικρινά βαρετές- προσπάθειές τους να αντισταθούν στους εξωγήινους και διανθίζεται από διάφορες σεναριακές παράπλευρες ηλιθιότητες, όπως το γεγονός ότι ο αντιπαθητικός γιος της πράκτορος του FBI ερωτεύεται μια εξωγήινη, ή ότι ένας εξωγήινος αποστάτης έχει αφήσει έγκυο (γιατί

visitors

προφανώς οι εξωγήινες σαύρες έχουν τα ίδια όργανα αναπαραγωγής με εμάς) την θλιβερά ανυποψίαστη γήινη αρ­ρα­βω­νια­στι­κιά του και γι’ αυτό ο­δη­γεί­ται σε έντονες υπαρξιακές α­νη­συ­χίες και καφκικές αναζητήσεις (βασικά απλά ο ηθοποιός παίρνει ανά διαστήματα το ύφος “είμαι ένα γλυκό κουταβάκι υιοθετήστε με”, αγαπητά ΕΜΜΥ, κοιτάξτε αλλού).

Η σειρά είναι βασισμένη σε μια κλασσική μίνι σειρά του 1983, την οποία φυσικά οι λοβοτομημένοι σεναριογράφοι έχουν πάρει, έχουν ξεκοιλιάσει, της έχουν αφαιρέσει οποιαδήποτε διάθεση για αλληγορία ή κάποιο βαθύτερο νόημα και μας έχουν σερβίρει σαν ένα παντελώς ανεγκέφαλο ανοσιούργημα “Επιστημονικής” Φαντασίας με μια γελοιότητα που προσεγγίζει τα επίπεδα της “Ανδρομέδας” (ναι, αυτό με τον Hercules), με την βασική διαφορά ότι το “V” παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Και αυτό, αγαπητοί μου φίλοι, είναι που με κάνει να θέλω να κλάψω.

visitors

Ετυμηγορία (για όσους βαριούνται τα πολλά γράμματα και scrollάρουν κα­τευ­θεί­αν στο τέλος του κειμένου):
Μην το δείτε ούτε καν για να σκοτώσετε την ώρα σας. Μετά από δυο τρία ε­πει­σό­δια, η σειρά χάνει ακόμα και τη λί­γη συνοχή της και γίνεται ένα α­διά­φο­ρο αργόσυρτο πράγμα, που ακόμη και οι καλύτερες παραισθησιογόνες ουσίες δεν θα σας κάνουν να το βρείτε ενδιαφέρον. Αν ήθελα να δω ε­ξω­γήι­νους, ίντριγκα, σεξ και κακή η­θο­ποιία, είμαι σίγουρος ότι το “Days of Our Lives” κάπου στα 800 χρόνια που προβάλλεται το έχει κάνει, και μάλιστα καλύτερα.


325