Ξέρουμε όλοι ότι όταν βλέπουμε την κατάληξη “-ation” σε μπάντα η οποία προέρχεται από τις U.S., οι πιθανότητες αυτή να επιδίδεται σε βάρβαρο death metal είναι αυξημένες.
Στην περίπτωση βέβαια των Incantation αυτό είναι απολυτότητα. Μια μπάντα με αξιοπρεπές όνομα στο χώρο του brutal αντιχριστιανικού death metal και με μια πορεία χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα στην ποιοτική βαθμίδα των album που κυκλοφόρησε, με δηλωμένο ακροατήριο που εκτιμά τις δουλειές τους.
Και μια που κι οι έτεροι ομοιοκατάληκτοι αλλά και σχετικά ομογάλακτοι συμπολεμιστές Immolation και Suffocation κυκλοφόρησαν φέτος τα νέα τους album, το ίδιο αποφάσισαν να πράξουν και τούτοι εδώ οι αναποδοσταυροφόροι από την Pennsylvania. Οι Incantation, επανέρχονται ως trio (μετά την quartet περίοδο της σύμπραξής τους με τον lead κιθαρίστα Alex Bouks στα καλούτσικα “Vanquish in Vengeance” και “Dirges of Elysium”) και δεν δείχνουν καμία τάση μετάλλαξης, ωστόσο το αποτέλεσμα δεν είναι και το καλύτερο δυνατό.
Το μοτίβο που δρουν είναι το γνωστό, σύνηθες ξυλοφορτωτικό death metal με τον αμερικανικό τρόπο. Πολύ τεχνικά riffs, με πολλές δόσεις από Morbid Angel που παραπέμπουν σε back to the roots ηχοτόπια των απαρχών του είδους (έτσι ακριβώς γραφόταν το death metal γύρω στο ’90 – ’92), εξοντωτικό drumming από τον Kyle Severn (αναμενόμενα highlight τουλάχιστον η δική του απόδοση) και απύθμενοι growl λαρυγγισμοί από τον John McEntee (από τα πιο χαρακτηριστικά λαρύγγια της σχολής του Chris Barnes).
Εκτελεστικά και με βάση αυτά που θέλουν να μεταδώσουν οι Incantation, τα πράγματα είναι σε καλό επίπεδο. Το ίδιο και η ηχητική παρουσίαση, παρά τη χαώδη φύση της μουσικής, όλα ακούγονται πεντακάθαρα. Μέχρι εδώ καλά. Η μεγάλη μου ένσταση εστιάζεται στις συνθετικές αρετές του “Profane Nexus”. Τα κυρίαρχα στοιχεία του είναι η μονοδιάστατη δύναμη, η απουσία οποιασδήποτε μελωδικότητας και ο αντιθρησκευτικός μηδενισμός. Από την άλλη, στερείται εκπλήξεως και διαγράφει ομοιότροπη τροχιά με τα albums των Six Feet Under και Immolation, μην μπορώντας να ξεφύγει από την μετριότητα.
Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές που αντιδρούν οι νευρώνες στο άκουσμα κάποιων riffs σε κομμάτια όπως τα “Rites of the Locust”, “The Horns of Gefrin” και “Omens to the Altar of Onyx”, στο εφιαλτικό funeral doom “Incorporeal Despair” ή στο συντριπτικό “Les Sepulcri” και ίσως, για έναν αυθαίρετο μέσο όρο death metal ακροατών, το “Profane Nexus” να φανεί και συμπαθητικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι συνθέσεις είναι μέτριου επιπέδου, με μικρή αντοχή στο χρόνο.
Δύναμη για τη δύναμη, χωρίς εμφανείς καλλιτεχνικές απαιτήσεις. Ένα μόρφωμα που κυριαρχεί το ακατάσχετο σφυροκόπημα (με κάποιες “doom” ανάσες) εν μέσω τεχνικής riffολογίας. Πριν είκοσι χρόνια ίσως και να ηχούσε ενδιαφέρον κάτι τέτοιο. Τώρα πια… Μόνο για φανατικούς της μπάντας ή συλλέκτες που θέλουν να έχουν τα πάντα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε ό,τι έχει κυκλοφορήσει υπό τον όρο “U.S. brutal death metal”. Δεν βλέπω να εγείρει ενδιαφέρον και εύχομαι να είμαι εγώ ο κουφός.
Ευελπιστώ σε λιγότερο θολή συνέχεια για μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές μονάδες του είδους, εκτός κι αν το εικαστικό ρεύμα πνέει πλέον τα λοίσθια και πρέπει να του βράσουμε κόλλυβα. Ίδωμεν, ο χρόνος θα τεκμηριώσει τα πάντα.
https://www.facebook.com/IncantationOfficial
https://www.incantation.com/
532 
