Άξιζε η αναμονή…
“Η αίσθηση όταν ανακαλύπτεις ένα νέο σχήμα, το οποίο κυκλοφορεί ένα από τα καλύτερα album της χρονιάς και παράλληλα ξέρεις πως θα παρακαμφθεί από λογής ειδήμονες πάραυτα, είναι πραγματικά ένας από τους λόγους που αξίζει η ακατάσχετη ακρόαση πολλών, φαινομενικά μικρής μελλοντικής αποδοχής, σχημάτων…”
Έτσι ακριβώς ξεκινούσε το review μου για το ντεμπούτο των Uneven Structure, το οποίο κυκλοφόρησε το 2011. Έκτοτε έχουν περάσει αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το ευρύτερο εγκεφαλικό prog έχει αναπτυχθεί κι έχει εδραιωθεί περισσότερο στη συνείδηση του μέσου ακροατή, με σχήματα όπως Tesseract, Protest the Hero, Periphery και Between the Buried and Me, να φροντίζουν να φέρνουν τον ήχο μέσα σε ολοένα και περισσότερα σπίτια, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
Οι Uneven Structure λοιπόν, αφουγκράζονται την εξελικτική πορεία του ιδιώματος και πατώντας πάνω στις βάσεις του post metal και του experimental prog, τα οποία αμφότερα σμίλευσαν το προαναφερθέν “Februus”, δημιουργούν ένα ακόμη προοδευτικό κομψοτέχνημα που ενδεχομένως να μην αποκτήσει ιδιαίτερη εμπορική απήχηση, αλλά διάολε, έχει κάθε λόγο να στέκεται δίπλα από δίσκους των σχημάτων που ανέφερα παραπάνω.
Καθαρά κυρίως φωνητικά πλέον, τα οποία όμως δεν ξεχνούν και τις πιο post sludge καταβολές τους, ατόφιο prog μουσικό χαρακτήρα με διάχυτο το djent στοιχείο, ατμοσφαιρικά post περάσματα, πειραματική διάθεση και διάσπαρτες Tool αναφορές, συντάσσουν μια δουλειά που διαφοροποιείται κάπως από το ντεμπούτο τους, αλλά τροφοδοτεί την ανάγκη του σχήματος για εξέλιξη.
Οι επιρροές από Neurosis και Isis παραμένουν, επιλέγοντας όμως τον δρόμο που πήραν τα τελευταία χρόνια και οι The Ocean, εμπλουτίζοντας τον ήχο τους, ενώ επιλέγουν να ρίξουν μεγαλύτερο βάρος στην djent πλευρά τους, εισχωρώντας με ευκολία στη σύγχρονη σκηνή του εγκεφαλικού prog που προτιμά να μην περιορίζεται από ταμπέλες και πεπατημένες.
Ίσως σε κάποια σημεία να χρειαζόντουσαν περισσότερα σχισμένα φωνητικά αντί των καθαρών, ενώ προσωπικά θα ήθελα η post-ίλα και η ευρύτερη ατμόσφαιρα να έχει κάπως μεγαλύτερο ρόλο, αλλά μάλλον αυτά είναι λεπτομέρειες.
Το “La Partition” είναι ένα πειραματικό διαμαντάκι που πατάει πάνω σε όλες τις επιρροές του σεξτέτου από τη Γαλλία και δικαιολογεί πλήρως το μεγάλο διάστημα που μεσολάβησε από το “Februus”. Δεν είμαι σίγουρος ακόμη για το αν είναι ανώτερο ή κατώτερο από τον προκάτοχό του (ο χρόνος θα το κρίνει αυτό), αλλά με βεβαιότητα μπορώ να πω πως πρόκειται για μια εξαιρετική prog ( κι όχι μόνο) δουλειά!
Με τη νέα τους δουλειά, οι Uneven Structure μας πηγαίνουν ένα ακόμη όμορφο ταξίδι… Το ζητούμενο βέβαια είναι να μη μεσολαβήσουν πάλι τόσα χρόνια για το επόμενο!
560 
