Νομίζω πως δεν ωφελεί πλέον να αναλύουμε το κατά πόσο έχουν νόημα οι συλλογές του Axel Rudi Pell.
Έξι χρόνια πέρασαν από το “The Ballads IV” κι από τότε, το προσωπικό σχήμα του βιρτουόζου κιθαρίστα έχει βγάλει τρία full length και δυο live album, οπότε, προκειμένου να γεμίσει το πέμπτο μέρος της σειράς των μπαλαντών, προστίθεται νέο, όπως κι ακυκλοφόρητο υλικό, κάτι το οποίο τουλάχιστον κάνει πιο θελκτική την κυκλοφορία.
Το “The Ballads V” ξεκινάει με το ολοκαίνουριο “Love’s Holding On”, στο οποίο συμμετέχει και η Bonnie Tyler, μια αναμενόμενη σύνθεση μεν, η οποία όμως αποτελεί και το πρώτο “τυράκι” του δίσκου. Η συνέχεια ανήκει στη συμπαθητική διασκευή στο “I See Fire” του pop αοιδού Ed Sheeran, ενώ ακολουθεί το έτερο νέο κομμάτι, “On the Edge of Our Time”, το οποίο σφύζει από την Blackmore-ική χροιά, για την οποία φημίζεται ο Pell.
Από εκεί και πέρα, συναντώνται τα “Lived Our Lives Before”, από το “Circle of the Oath” του 2012, “Hey Hey My My” (ναι, του Neil Young) και “When the Truth Hurts”, από το “Into the Storm” του 2014, “Lost in Love” και “Forever Free”, από το “Game of Sins” του 2016, μια live εκτέλεση του “The Line” (από το “The Masquerade Ball” του 2000, του οποίου η studio version βρίσκεται και στο “The Ballads III” του 2004), όπως και η live διασκευή στο “Mistreated” των Deep Purple, με τη συμμετοχή του Doogie White (ex-Rainbow, MSG), η οποία πάρθηκε μέσα από το επετειακό live “Magic Moments”.
Για πολλοστή φορά ο Johnny Gioeli δίνει φοβερές ερμηνείες, ενώ ο 56χρονος κιθαρίστας μαγεύει με την εξάχορδή του, αλλά, όσο κι αν κατανοώ την εμπορική επιτυχία της σειράς “The Ballads”, θεωρώ πως δεν υφίσταται πια αρκετό υλικό από πλευράς Axel Rudi Pell (αναλογιζόμενος τη συχνότητα των album του πλέον), που να δικαιολογούν τέτοιες κινήσεις.
Για τους fan του Pell, η ουσία βρίσκεται στα δυο νέα κομμάτια και στη διασκευή στον Sheeran (μιας και οι άλλες δυο υφίστανται και σε άλλες κυκλοφορίες). Για τους υπόλοιπους, πέραν ενός συνόλου από όμορφες μπαλάντες, δεν υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον, μιας κι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να ασχοληθεί κάποιος με τα κανονικά full length του, ή έστω με κάποιο κανονικό best-of του. Και στην τελική, μεγαλύτερη απήχηση θα είχε μια συγκεντρωτική συλλογή “The Ballads”, η οποία θα απευθυνόταν άμεσα στους μόνιμα ερωτευμένους και τους αγαπούληδες, παρά αυτή η πρόφαση με τα ανά λίγα χρόνια sequel.
620 
