Θεωρώ ότι ο οργανισμός που ασχολείται με τα ρεκόρ Γκίνες θα πρέπει να δείξει ανάλογο ενδιαφέρον. Δε θυμάμαι να έχει ξαναγίνει τέτοιο πράγμα στα παγκόσμια μουσικά χρονικά.
Ο λόγος αυτής της αναφοράς είναι η κυκλοφορία πριν λίγες ημέρες του τρίτου album των God In A Cone με τίτλο “Obscurist”, αυτού του απίστευτου experimental project του Νίκου Μαρίνου των Madleaf / Slitherum, οι οποίοι μέσα σε πέντε – έξι μόλις μήνες έχουν δημιουργήσει τρία (μαζί με το παρόν) πάρα πολύ ποιοτικά albums που ανήκουν στον ηλεκτρονικό synth-based rock χώρο.
H ηχητική παρουσίαση των φρέσκων ιδεών του Μαρίνου δεν παρεκλίνει από τα πρόσφατα δείγματα γραφής. Η μουσική του project εξακολουθεί να ανήκει κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της στο χώρο της ηλεκτρονικής 80’s dancefloor μουσικής, με το πιο εντυπωσιακό στοιχείο να είναι αυτές οι απρόσμενες αλλαγές διαθέσεων εν μέσω των ίδιων των κομματιών, προσδίδοντας περίσσιο ενδιαφέρον, γραπώνοντας την προσοχή σου στη στιγμή. Αυτό που διαφέρει για άλλη μια φορά είναι η συνθετική συνισταμένη, η οποία στο “Obscurist” έχει αναστραφεί. Και εξηγώ.
Αν τα “Agrypnia” και “Sex Is Fear” είχαν μια υποβόσκουσα μελαγχολία “φωτεινών” προορισμών και με την εικονικότητα ενός “ναι μεν,…”, ακούγοντας το “Obscurist” η αίσθηση που αναδύθηκε μέσα μου είναι η αρνητικότητα. Η “συννεφιά”. Το “αλλά”, μετά το κόμμα με διαθέσεις προστακτικές. Ένα “διαφανές” αλλά υπαρκτό συναισθηματικό χώσιμο που αρνείται την ασφαλή αποδοχή κάποιων πραγμάτων ως δεδομένα, με κλιμακώσεις που κυρίως σε πρώτο επίπεδο υπεισέρχονται στο περιβάλλον κάθε σύνθεσης μέσω των κιθαριστικών riffs του Δημήτρη Ντελή που αναμειγνύονται με τις ηλεκτρονικές λούπες και τη φωνή του Μαρίνου που δεν διστάζει σε διάσπαρτες στιγμές να growlάρει, μέσα στα πλαίσια της συνήθους μεγάλης εκφραστικής γκάμας που χρησιμοποιεί για να καλύψει τις απαιτήσεις της ατμόσφαιρας των τραγουδιών (όπως γίνεται για παράδειγμα στο “οχτάμπιτο” “Sell a Lie”).
Πολύ καλό industrialized metal στο “Run Zombie” που μου έφερε στο νου τους Fear Factory και τη μίξη της ελληνικής στιχομυθίας, η επιλογική Stereo Nova απόχρωση μεταστροφής στο “χαριτωμένης” διαθέσεως “Dead at the Disco Ball”, το straight UK goth rock του “Ill For Metal”. Έξοχο τραγούδι και το ενδεδυμένο με video clip “Mitheumata” (το οποίο αποτελεί αυτοτελή οντότητα ανάμεσα στις υπόλοιπες συνθέσεις του “obscurist”, μου έφερε στο νου από το πρώτο δευτερόλεπτο τους Acid Bath με τη φωνητική προσέγγισή του Μαρίνου που έχει παρόμοια χροιά με του Dax Riggs), όπως και το “The Sun is Always Blue”, μια πανέμορφη ’80s US hard rock μπαλλάντα στα πρότυπα των Poison και των Skidrow ή το φοβερό “Old Watcher” με το piano-based θέμα και τον gospel επίλογό του.
Ο Νίκος Μαρίνος και οι God In A Cone για ακόμη μια φορά δημιούργησαν ένα εξαιρετικό album πολυδιάστατης μουσικής, αποστεγανοποιημένης, που σκοπό έχει να θέσει τον εγκέφαλο του ακροατή σε νοητικές διεργασίες παρά να τον δελεάσει με εφήμερη και ανώφελη ψυχαγωγία. Γεννήτρια εικόνων, μια χωροχρονική αναγωγή της ανασφάλειας του καθημερινού σύγχρονου γίγνεσθαι σε εικαστικές τροχιές παρελθοντικών δεκαετιών. Μια χρονομηχανή της οποίας το εγγενές “ψεγάδι” είναι το γεγονός ότι δεν θα εκτοξευθεί ποτέ, βαθιά γατζωμένη στο θολό και αβέβαιο σήμερα. Η λογική νοητική απόληξη αυτής της δουλειάς ίσως και να είναι η συνειδητότητα αυτών των δεσμών και η προτροπή να τους κόψεις. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος και όχι απλά “έμβιος” βεβαίως βεβαίως…
541 
