Οι πρώην Profugus Mortis, νυν Blackguard, κυκλοφορούν αισίως το δεύτερο album τους (τρίτο εάν συνυπολογίσουμε και το “So It Begins” που είχαν κυκλοφορήσει προτού μετονομαστούν) και απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τις folk επιρροές του ντεμπούτου τους (ονόματι “Profugus Mortis” και με σαφή διάθεση από τον τίτλο να κάνουν σαφές πως πρόκειται για την ίδια μπάντα που απλώς άλλαξε όνομα) και παρουσιάζουν ένα δίσκο λουκούμι για τους απανταχού οπαδούς των Children of Bodom και των Norther.
Περιμένετε πρωτοτυπία; Λάθος πόρτα χτυπάτε! Το συγκεκριμένο είδος δεν έγινε γνωστό για την τυχόν εξέλιξή του, αλλά για το συνδυασμό της μελωδίας με τα brutal φωνητικά και τα συμφωνικά στοιχεία. Αργά βέβαια θυμήθηκαν να μυηθούν στη “μεγάλη των Bodom σχολή”, μιας και ακόμα και οι πρωτοστάτες της έχουν πάρει την κατιούσα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το μέλλον για το ιδίωμα. Η ισορροπία που κρατούν οι Blackguard μεταξύ επικού και συμφωνικού είναι ίσως το δυνατό χαρτί τους, ενώ πολύ καλή είναι και η παραγωγή του “Firefight”. Το μείον είναι πως με το που τελειώσει το cd, λίγες στιγμές θα σου έχουν μείνει (“A Blinding Light”, “Firefight”, “Sarissas”) και οι υπόλοιπες απλά θα σε έχουν προσπεράσει. Με μερικές ακροάσεις ακόμα θα βρεις βέβαια και άλλα σημεία που θα σε κερδίσουν, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να κολλήσεις με αυτό το album. Οι θαυμαστές του είδους θα περάσουν σαράντα τέσσερα πολύ ωραία λεπτά, ενώ οι υπόλοιποι γύρω στα δεκαπέντε με είκοσι. Your call…
417 
