Αυτό το κουιντέτο από την Florida των Η.Π.Α μετράει 5 χρόνια ύπαρξης κι αυτή είναι η πρώτη τους κυκλοφορία, στην οποία συνεργάζονται στο κομμάτι της παραγωγής με τον Jeremey McKinnon των A Day to Remember.
Όπως γίνεται αντιληπτό, ήδη, από τις τρεις εισαγωγικές αυτές σειρές πρόκειται για μια ακόμη “μοντέρνα” μπάντα που έχει ως μοναδικό γνώμονα στη μουσική του κατεύθυνση το επονομαζόμενο metalcore.
Ο δίσκος μπαίνει με αρκετό τσαμπουκά καθώς η φωνή του frontman Briton Bond (shaken not stirred) είναι βαθιά και πνιχτή σαν να βγαίνει μέσα από πηγάδι και τα riff που την πλαισιώνουν είναι εξίσου “κακά” κι αγριεμένα, αλλά κατά κύριο λόγο κοφτά και groovy κατά την πεπατημένη. Και κάπου εδώ βρίσκεται και μία μικρή δόση thrash/death, κατά τον υπέρτατο καλλιτέχνη Bob, πράγμα που σε κάνει να σκέφτεσαι: “για δες ίσως να έχουν τσαγανό τελικά”.
Κι όλα εκπέμπουν απελπισία και πόνο κι οργή, όπως είναι αναμενόμενο. Αλλά κάπου εκεί έρχεται και το σύνηθες φλερτ με τη μελωδία και τα επικά περάσματα, που διανθίζονται από τις γλυκερές pop πολυφωνίες ,ενδεχομένως, του κιθαρίστα Cody Quistad. Αυτά τα περάσματα, ναι μεν, είναι περιορισμένα σε σχέση με τον υπόλοιπο ελεγχόμενο βόρβορο, αλλά επιδρούν σαν σκωτσέζικο ντους σε ένα σύνολο που , αν μη τι άλλο, δεν είναι και το πιο πρωτότυπο στον πλανήτη.
Συνεπώς έχετε μια χλιαρή κριτική για ένα χλιαρό ντεμπούτο. Δίκαιο πέρα ως πέρα.
514 
