Δημιουργικότατοι αποδεικνύονται οι νορβηγοί symphonic metallers και μετά από ενάμιση μόλις χρόνο μετά από το “The Seventh Life Path” επανέρχονται με το “Dim Days Of Dolor”, συνεχίζοντας την τακτή κυκλοφορία ανά διετία καλών έως πολύ καλών album, φτάνοντας αισίως στο όγδοο μέσα σε 14 χρόνια καριέρας.
Το ύφος της μουσικής των Sirenia και ειδικότερα του κιθαρίστα / τραγουδιστή / mainman Morten Veland δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Θα έλεγα μάλιστα ότι το “Dim Days Of Dolor” αποτελεί μια σύνοψη όλων των στοιχείων που παρουσίασε σ’ αυτήν τη δισκογραφική πορεία του αυτός ο μουσικός και η εκάστοτε παρέα που τον στελέχωνε. Συμφωνικό big sounded metal eurovisionικής υφής με αρκετά keyboard layers, που προσεγγίζει τους Nightwish σε πάρα πολλά σημεία, με εξαιρετική κιθαριστική δουλειά από τον ίδιο.
Η μεγάλη αλλαγή είναι στα φωνητικά, με την αντικατάσταση μετά από τέσσερα albums της Ailyn, αυτού του μουν… εεε, αυτού του γατιού τέλος πάντων, πίσω από το μικρόφωνο. Η “νέα” και γαλλικής καταγωγής Emmanuelle Zoldan είναι επίσης γυναικάρα (ε ρε γκαύλες που βαράμε φίλε…) και σίγουρα έχει πιο δυναμική φωνή απο την προκάτοχό της και σοπρανίζει αφειδώς, στα πλαίσια που όρισε η Karja Kourounen (λατρεία κατά τ’ άλλα) κυρίως. Άψογη στο ρόλο της, είναι θέμα αποδοχής από τα ώτα του εκάστοτε ακροατή. Προσωπικώς μου άρεσε, ακούγεται δυνατή, σε κάποια ήσυχα σημεία έχει κάποιες αδυναμίες στην προφορά της (όπως για παράδειγμα στο “Treasure n’ Treason”) και θα έλεγα είναι θετική η παρουσία της στην ερμηνεία των ρομαντικών / ερωτικών / gkavlantized στίχων.
Η παραγωγή είναι πάρα πολύ καλή (μετά από καιρό σε δίσκο των Sirenia) και το “Dim Days Of Dolor” έχει αρκετές καλές στιγμές όπως το ομότιτλο track, το εξαιρετικό epic power “Ashes to Ashes”, το στακάτο mid tempo “Elusive Sun”, το “The 12th Hour”, το “Veil of Winter” όπου ακούμε τον Venland να μοιράζεται τα φωνητικά και ο piano επίλογος “Aeon’s Embrace”.
Αξιόλογη η νέα δουλειά των Sirenia “Dim Days Of Dolor” το οποίο αν και δεν έχει κάτι το τόσο ιδιαίτερο να πει σε σχέση με τον συρφετό αναλόγων κυκλοφοριών που κατακλύζουν την υφήλιο, είναι ευχάριστο άκουσμα, καλοπαιγμένο και αξιοπρεπές. Θεωρώ ότι είναι μια καλή δουλειά, τους φίλους του είδους (που υποθέτω ότι μεγάλο μερίδιο ανήκει στο θηλυκό φύλο) δεν θα τους απογοητεύσει. Ο γράφων (και οι ομοϊδεάτες αυτού) ως γνωστόν ξεπλένεται με death metal μετά από ακροάσεις του δίσκων του συγκεκριμένου στυλ, αλλά φέρων τη μάσκα του “συμφωνικού metaller”, εγκρίνει επί του παρόντος.
555 
