Βραδιά εσωτερικών αναζητήσεων και απόκοσμων ταξιδιών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η χθεσινή στο Gagarin…
Είσοδος στις 9 στο χώρο και η πρώτη εικόνα αποκαρδιωτική καθώς την ώρα που ήταν να ξεκινήσει το live δεν ήταν πάνω από 30-40 άτομα στο χώρο.
Ίσως εκεί να οφείλεται και η χαρακτηριστική καθυστέρηση στην έναρξη, καθώς το ένα και μοναδικό μέλος των The Dead Creed πάτησε το σανίδι στις 9:40. Ο κόσμος έχει πληθύνει, αλλά όπως αποδείχτηκε οι περισσότεροι περίμεναν την ώρα που ήταν προγραμματισμένη η έναρξη των Hexvessel για να προσέλθουν.
Ένα σύντομο τελετουργικό, άναμμα κεριών, λιβάνια και ο μαυροντυμένος ερμηνευτής , παρέα με μια ακουστική κιθάρα έψαλε για 40’ το θάνατο. Με μόνη επαφή με τον κόσμο τους ψίθυρους ανάμεσα στα κομμάτια που πιθανώς προλόγιζαν το επόμενο, στην αρχή πάγωσε την ατμόσφαιρα του Gagarin αλλά προχωρώντας προς το τέλος μάλλον κούρασε καθώς η μουσική αυτή σίγουρα είναι δύσκολη-προσωπική και δεν ενδείκνυται όταν δεν απευθύνεσαι μόνο σε οπαδούς σου. Για μένα προσωπικά το όλο στήσιμο και η παρουσία καταλήγουν με θετικό πρόσημο.
Πολύ μικρή διακοπή κι άμεσα στη σκηνή οι αθηναίοι Mock The Mankind. Το τριμελές heavy/doom συγκρότημα παρουσίασε συνθέσεις από το ντεμπούτο τους “Ruination” του 2015. Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα “A Great Depression”, “Planites”, “Sinsane” και “Dirge Of Absence”. Επέλεξαν κι αυτοί μηδενική επαφή με το κοινό, αφού δεν ακούστηκε ούτε ένα “καλησπέρα”.
Ο ήχος ήταν αρκετά προβληματικός στην αρχή με τα drums να ακούγονται πολύ έξω και τη κιθάρα να θέλει τεράστιες προσπάθειες να την αναγνωρίσεις. Γενικά η μουσική τους είναι αποκλειστικά και μόνο ορχηστρική και βασίζεται στα πολλά τεχνάσματα και παιχνιδίσματα με πεταλιέρες κτλ. Όσο προχωρούσε το live, υπήρξε σαφής βελτίωση, αλλά προσωπικά δεύτερο support χωρίς επικοινωνία με το κοινό και χωρίς στίχο, με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Προτιμώ τέτοια σχήματα μόνα τους, με το δικό τους κόσμο και το δικό τους setlist κι όχι όταν έχω 3-4 ώρες live ακόμα μπροστά μου.
Ο κόσμος πλέον είναι στα top επίπεδα της βραδιάς (από αριθμητικής παρουσίας) και στις 11:30 μας παρουσιάζονται οι Hexvessel. Ένα group που πραγματικά με έχει ενθουσιάσει από τις studio δουλειές του με αυτό το υπέροχο 70s rock και τη μαγεία της Φινλανδίας να διαπερνάει κάθε νότα τους. Έμενε μόνο να δω αν θα μπορούσαν να μου περάσουν live τα ίδια συναισθήματα.
Με μια φυσική παρουσία βγαλμένη από τη φινλανδική εξοχή και με ένα λαλίστατο frontman/τραγουδιστή/κιθαρίστα, που προλόγιζε με ιστορίες και σκέψεις όλα τα τραγούδια τους, οι μελωδίες των Hexvessel απλώθηκαν στο χώρο και έντυσαν με όμορφα χρώματα μια μουντή βραδιά. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν μάλλον αποκοιμισμένες, τη στιγμή που άρχιζαν και τελείωναν σε ένα ζεστό χειροκρότημα ανάμεσα στα τραγούδια, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις όπως πχ στο ονειρικό “Cosmic Truth” και στο κλείσιμο του “When I’m Dead”.
Άλλα κομμάτια που ακούσαμε ήταν τα “I Am The Ritual”, “Teeth Of The Mountain”, “Transparent Eyeball”, “Hunter’s Prayer”, “Sacred Marriage”, “Mirror Boy”, “Drugged Up On The Universe”, “Woods To Conjure”, “Invocation Summoning” και “Earth Over Us”, σε ένα setlist που βασίστηκε ξεκάθαρα στο φετινό τους “When We Are Death”.
Ένα τέταρτο πριν τη 1 τη νύχτα, οι πρώτες νότες του “Saturaatio” φέρνουν πέντε μαυροντυμένους τύπους πάνω στη σκηνή και η στιγμή να κουνηθούν κεφάλια έχει φτάσει. Οι Oranssi Pazuzu ξεκινούν το αστρικό ταξίδι τους και το κοινό έχει επιβιβαστεί για τα καλά στο όχημα τους.
Με έναν ήχο να δημιουργεί αρχικά κάποια θεματάκια αλλά στη συνέχεια να γίνεται σύμμαχος, το group αποδίδει εξαιρετικά τα τραγούδια τους, μεταφέροντας άψογα την αίσθηση των δίσκων τους. Καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα νιρβάνας όπως ελάχιστοι μπορούν να πετύχουν. Εκεί που έχεις αφεθεί και έχεις απολέσει κάθε αίσθηση, εκεί ξεκινάει ένα χτύπημα χωρίς αύριο που σε αναγκάζει σε βίαιο ξύπνημα πριν σε παραδώσει ξανά στην άφεση του εαυτού σου.
Εντυπωσιακή ήταν και η έλλειψη προηχογραφημένων σημείων με τον πληκτρά να δίνει ρέστα με τους ήχους και τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούσε. Πραγματικά το αποτέλεσμα της ζωντανής παρουσίας των Oranssi Pazuzu ξεπέρασε κάθε δική μου προσδοκία και δε νομίζω να ήμουν ο μόνος καθώς με την ώρα να έχει ξεπεράσει τις 2, το κοινό επίμονα ζητούσε κάποιο encore, αλλά δυστυχώς το συγκρότημα δε μας έκανε τη χάρη.
Τι θα άλλαζα από την εν λόγω νύχτα; Την ύπαρξη και των δυο support. Δυστυχώς, στο τελικό άθροισμα της βραδιάς, αδικεί τις προσπάθειες των ίδιων των παιδιών. Όταν ακούς από δίπλα σου σχόλιο του στιλ “Τι, θα παίξουν και άλλο;”, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ή αν στην τελική θες να το κάνεις έτσι, το ξεκινάς στις 8. Καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Oranssi Pazuzu κόσμος έφευγε είτε από κούραση, είτε για να προλάβει το μετρό, πράγμα που είναι άδικο και για αυτόν που πλήρωσε εισιτήριο αλλά και για το group. Από εκεί και πέρα χίλια μπράβο για τη δυνατότητα να δούμε δυο τόσο ιδιαίτερα φινλανδικά σχήματα σε ένα χώρο σαν το Gagarin και χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα των υπηρεσιών. Πάντα τέτοια!
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
447 
