Ας ξεκινήσουμε με δεδομένο πως οι Sonata Arctica, δεν πρόκειται (και δε θέλουν ίσως) να γυρίσουν στις μουσικές νόρμες των “Winterheart’s Guild” και “Reckoning Night”.
Τουτέστιν το μελωδικό power metal τους διαφέρει πλέον αρκετά σε σχέση με το παρελθόν, δίνοντας περισσότερη βάση στις πληκτράτες συνθέσεις, ενώ η (ας την πούμε) pop χροιά που υιοθετήθηκε από το 2007 και μετά, ναι μεν έχει περιοριστεί, αλλά εξακολουθεί να σκανδαλίζει τον ήχο τους.
Χώρια λοιπόν τις παραπάνω παραδοχές, έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη διφορούμενη κυκλοφορία των Sonata Arctica. Διότι από τη μια διαθέτει αρκετά καλό υλικό, από την άλλη δεν ξεφεύγει από μια μανιέρα που ακολουθεί το σχήμα εδώ και δέκα χρόνια, η οποία δείχνει μια στασιμότητα, ενώ σαν σύνολο παρουσιάζεται κάτι συγκεχυμένο.
Το “The Ninth Hour” με μπέρδεψε και με παίδεψε αρκετά, μιας και σε αρκετά μέρη του έχει πολύ καλά στοιχεία να δείξει, με τη φωνή του Tony Kakko να συντροφεύει επάξια τα κομμάτια και το διάχυτο λυρισμό να λειτουργεί θετικά. Στον αντίποδα όμως, συναντώνται πολλά fillers, όπως και ποιοτικά σκαμπανεβάσματα, ενώ υπάρχει γενικά η αίσθηση πως υπερπροσπαθεί να γίνει “catchy” και να ακουστεί από παλιούς και νέους fan, πέφτοντας στην παγίδα της επανάληψης γρήγορα.
Με κέρδισε μονομιάς το εναρκτήριο “Closer to An Animal”, γούσταρα φουλ στο “Life”, μου κίνησε το ενδιαφέρον το Meat-Loafικό “Till Death’s Done Us Apart”, με σαγήνευσε το “Among the Shooting Stars”, χόρεψα blues στο μυαλό μου με το “Candle Lawns”, ταξίδεψα (όχι ιδιαίτερα μακριά όμως) με το δεκάλεπτο “White Pearl, Black Oceans”, αλλά επί της ουσίας, δεν στέκονται όλα τα τραγούδια στο ίδιο ύψος και το παράπονο αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.
Από τη μια, δεν πέρασα άσχημα, από την άλλη δε μου έμειναν πολλές στιγμές (συμπεριλαμβάνοντας κι εκείνες που μου άρεσαν), ενώ διέκρινα και μια σχετική φλυαρία η οποία ουσιαστικά κάνει το album να φτάνει τα 62 λεπτά με μόλις έντεκα συνθέσεις.
Όχι, το “The Ninth Hour” δε θα τους επαναφέρει στις καρδιές των fan τους, αλλά σίγουρα διαθέτει υλικό που μπορεί να τους παρακινήσει να δώσουν μια ευκαιρία, αλλά ως εκεί. Εν ολίγοις, ούτε κρύο ούτε ζέστη, απλά μια ακόμη κυκλοφορία που κινείται στα εύπεπτα μουσικά χνάρια που έχουν επιλέξει οι Sonata Arctica, τα οποία εξ ορισμού δεν πρόκειται να αλλάξουν το ρου της power metal ιστορίας.
483 
