Ωραία. Πολύ ωραία.
Για την εβδομάδα που ξεκίνησε λέω και ειδικότερα για την λογοτεχνική δραστηριότητά μου στον παρόντα φορέα που διαβάζεις. Ο λόγος; Ένα εξαιρετικό δισκάκι, από έναν χώρο που ο γράφοντας δεν έχει τόσο μεγάλη σχέση είναι η αλήθεια (δεύτερη εφηβεία, αλλά όρισέ την εσύ, εγώ δεν λέω κουβέντα).
Η αναφορά είναι για τους Dayshell μια τριμελής (πλέον) μπάντα από τη Νότια Καλιφόρνια που σχηματίστηκε από τον κιθαρίστα / τραγουδιστή Shayley Bourget (πρώην Of Mice & Men) και κυκλοφορεί αυτές τις μέρες το δεύτερο album της.
Οι Dayshell κινούνται στον πλήρως μοντέρνο χώρο του rock (το λες και heavy αλλά σε σχέση με το πατροπαράδοτο όρο, δεν έχει καμία απολύτως σχέση) όπως απαντάται στη δυτική όχθη του Ατλαντικού, τις Ηνωμένες Πολιτείες και σε μπάντες όπως οι Asking Alexandria, οι Breaking Benjamin ή οι δικοί μας Project Theory (ναι, γιατί όχι;), με κάποιες τάσεις συνθετικής προσέγγισης των φίλτατων σύγχρονων In Flames (άσ’ τους να λένε μανάρι μου, οι μπαντάρες είναι μπαντάρες πέρα από όλες τις υποκειμενικότητες και οι In Flames ήταν, είναι και θα παραμείνουν επιδραστικοί).
Τουτέστιν, ανήλικο μεν, φροντιστηριακό όσο και χοροπηδηχτό core-ίζον pop με ήχο metal, εξαιρετικής μελωδικής φύσεως δε, με πολύ καλές συνθέσεις για το είδος του, τέλειο ήχο (το ότι όλες οι παραγωγές του είδους αποπνέουν μια πλαστικούρα είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο πλέον, το καταλαβαίνω, αλλά το παν είναι να μη σε πονοκεφαλιάζει το άκουσμα) και αέρα “hit”.
Μέσα στις δώδεκα συνθέσεις του “Nexus”, δεν συνάντησα καμία στιγμή που να με έκανε να βαρεθώ ή να μου φάνηκε μέτριο. Καλά riffs από τους κιθαρίστες, γαμάτοι ρυθμοί από τους Jordan Wooley (μπάσο) και Zack Baker (drums), διακριτική – αν και καθοριστική για τις ατμόσφαιρες – χρήση των synths, ωραία ρεφρέν από τον Bourget (με ελλειματική τη χρήση growls, κάτι προς τιμήν του θα έλεγα σε σχέση με την γιαλαντζί “αγριάδα” που εκπέμπει το 95% των ανάλογων συγκροτημάτων πλέον) και τελικώς, μια ευχάριστη ακρόαση σε ένα είδος που όπως είπαμε, δεν είναι και από τα “ατού” του γράφοντος.
Τα “A New Man”, “Improvise”, “Low Light”, “The Weapon”, “Spit In The Face”, “Master of Making” αλλά και στο σύνολό τους όλα τα υπόλοιπα, είναι όλα καλά μελωδικά τραγούδια και ο ακροατής που δεν έχει πρόβλημα με τα πλήρως εκμοντερνισμένα ρεύματα στον ευρύτερο χώρο του rock, πιστεύω ότι θα ευχαριστηθεί ένα καλό album. Οι πρίμιτιβ τρουάδες, μακριά φυσικά, αν και μια αυτιά δεν θα σας βλάψει, οφείλονται και κάποιες ματιές στο σύγχρονο “γίγνεσθαι” του ήχου υπέρ ισορροπίας. Προσωπικώς, well done.
444 
