Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σας δώσω ιδιαίτερες συστάσεις, ο οποιοσδήποτε έχει την ελαχιστότατη επαφή με αυτό που ονομάζουμε thrash metal, λογικά έχει εντάξει στο γνωσιολογικό του πεδίου αυτό το “τέρας” ως μια από τις αναπόσπαστες συνιστώσες του κινήματος αυτού..
Ο λόγος για τους Sodom του τραγουδιστή / μπασίστα Tom Angelripper, μια μπάντα που αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μονάδες του ευρωπαϊκού metal, όντας ένα από τα επιδραστικότερα σχήματα που έδρασαν σ’ αυτό το ύφος, με τα ψήγματα της μουσικής τους να εμφανίζονται σε κάθε ακραία metal μπάντα.
Η αλήθεια είναι ότι το προ τριετίας “Epitome of Torture” ψιλοδίχασε τους οπαδούς τους. Προσωπικά δεν είχα σημαντικά παράπονα από το album αυτό, εκτός κι αν θεωρήσεις την εξέλιξή τους ως αυτοσκοπό. Σε αυτό το θέμα, ναι, παραήταν στατικό αλλά αν παραβλέψεις αυτό το γεγονός, η συνταγή των Sodom δεν είχε ουσιαστικές παρεκκλίσεις ως προς αυτό που είχε να δώσει. Δηλαδή καθαρόαιμο, φουριόζικο, Motorheadικής φύσεως γερμανικό thrash.
Στη νέα τους δουλειά, ο Tom, μαζί με τον μόνιμο συνεργάτη του κιθαρίστα Bernemann (παρόν από το 1996) και τον Markus Freiwald στα drums, επιστρέφει με μια δουλειά υψηλής ποιότητας, ίσως την καλύτερη κυκλοφορία της μπάντας εδώ κι αρκετά χρόνια.
Ο Bernemann (μαλλί “μπαμπάκι”, πθωλή “φαρμάκι”, υπεράνω όλων η τυπολατρεία μανάρι μου) κεντάει κυριολεκτικώς, ακούγεται θεόρατος καθιστώντας την έλλειψη ενός δεύτερου κιθαρίστα ως ασήμαντη λεπτομέρεια, δεν νομίζω να έχει ξανακουστεί τόσο πρωταγωνιστικός ο ρόλος του. Εκπληκτικός στη ρυθμική riffολογία του και ίσως για πρώτη φορά τόσο μελωδικός στα solos του. O δε leader σε μεγάλη φόρμα φωνητικώς, πιο ώριμος παρά ποτέ αποφεύγοντας τον στείρο χουλιγκανισμό, καταφέρνει και μεταφέρει τέλεια το πνεύμα της μουσικής των Sodom (highlight των τραγουδιών θεωρώ ότι είναι τα πανέμορφα sing along ρεφρέν) ενώ στα καθήκοντα του ως μέρος του ρυθμικού background δεν παρουσιάζει την παραμικρή αδυναμία, συνθέτοντας με τον Freiwald ένα περίτεχνο δίδυμο που κινείται ως επί τω πλείστω σε υψηλές ταχύτητες. Όλα αυτά υπό έναν αψεγάδιαστο ήχο από τον Cornelius Rambadt.
Πάρα πολύ καλό το “Rolling Thunder” με την ατμοσφαιρική doom χροιά του, εξαιρετικά τα “Decision Day”, “Strange Lost World” (ύμνος), “Vaginal Born Evil” και “Sacred Warpath” (γαμάτο solo) με τα πανέμορφα ρεφρέν τους, thrash απόλαυση στα γρήγορα “Caligula”, “Blood Lions” και “Who Is God?” και “Belligerence”, σε έναν δίσκο που οι “κοιλιές” είναι μηδενικές.
Τελικώς, οι Sodom κλείνουν μια ένδοξη 30ετία με έναν από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ. Το υλικό που περικλείει το “Decision Day” είναι μεστό, πολυποίκιλο thrash, που απέχει από την αφέλεια έτη φωτός, καθώς η συνθετική δουλειά του trio αυτού είναι υψηλότατου ενδιαφέροντος και σίγουρα δεν ανήκει στην αμιγώς διασκεδαστική μουσική. Όχι ότι δεν θα ψυχαγωγηθείς κατά την ακρόαση, απλά έχω την εντύπωση ότι ο Tom Angelripper αυτή τη φορά προσωποποίησε μαζί με την ορμή και την ηλικιακή ωρίμανσή του, αποφεύγοντας την (εν πολλοίς τη σήμερον) fake συμπεριφορά “ακόμη παιδί είμαι”. Είσαι και σίγουρα θα σου σηκώνεται το πρωί, αναμφιβόλως μεγάλε. Τα σέβη μου στην ομαδάρα σου και thanks a lot. Άντε να δούμε τι θα πρωτομπεί στην 20άδα φέτος.
675 
