Η μεγαλύτερη απόλαυση για έναν λάτρη της underground σκληρής μουσικής είναι όταν έρχεται από το πουθενά ένας δίσκος και τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια όσων τον ακούνε οι οποίοι κοιτάνε ζαλισμένοι και προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη, και το “Devil is Fine” προσφέρει αυτή την απόλαυση σε σχεδόν σεξουαλικό επίπεδο.
Οι Zeal And Ardor είναι το black metal (?) one-man project του Manuel Gagneux, ο οποίος είναι ίσως πιο γνωστός από το indie/pop/rock σχήμα Birdmask, το οποίο είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό γιατί δείχνει την αυξανόμενη επιρροή του μαυρομέταλλου πέρα από τη metal κοινότητα και σε όσους “σκληρούς” δεν αρέσει, ξυδάκι. Όταν ο Garm έσκαγε σαν βόμβα στην πειραματική και ηλεκτρονική σκηνή χαιρόμασταν, καιρός είναι να χαρούμε με το αντίστροφο.
Αυτό που κάνει τον Manuel να ξεχωρίζει στον μαυρομεταλλικό μικρόκοσμο είναι η μοναδική οπτική της καταγωγής του σαν αφροαμερικάνος, γιατί μπορεί να μην είναι ο πρώτος έγχρωμος στην ακραία metal σκηνή, είναι όμως ο πρώτος που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει σαν επιρροή του την παράδοση της κοινότητας του. Το “Devil is Fine” είναι μια απίστευτα ενδιαφέρουσα μίξη black metal με παραδοσιακά νέγρικα spiritual και soul (με φωνητικά από τον ίδιο τον Gagneux) με αρκετές δόσεις ατμοσφαιρικού trip hop έτσι για να δέσει το μίγμα και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από πετυχημένο.
Από την ομώνυμη soul με συνοδεία ήχων βινυλίου εισαγωγή, το “In Ashes” που ακολουθεί και βάζει τα πρώτα black metal riff στο μείγμα, τα ατμοσφαιρικά εμβόλιμα “Sacrilegium” μέχρι το εκπληκτικό “Come on Down” και το “Blood in the River”, ο Zeal And Ardor ξαναγράφει το εγχειρίδιο που λέει μέχρι που μπορεί να φτάσει το μαυρομέταλλο και πετυχαίνει τον απώτερο στόχο πολλών μουσικών του είδους: κάτι πραγματικά πρωτότυπο.
Ίσως κάποιους η ιδέα να τους ξενίζει, εγώ λέω καιρός ήτανε, το πραγματικό black metal είναι οικουμενικό, μπορεί να αντλήσει από την σκοτεινή και επαναστατική πλευρά κάθε κουλτούρας και κάθε περιορισμός είναι στα μυαλά μικρόμυαλων οπαδών και μουσικών και όχι στα γονίδια του ιδιώματος. Αν μπορεί να χρησιμοποιήσει το σκληρό metal σαν έκφραση για την οργή του για την καταστροφή της κουλτούρας του από τους χριστιανούς ένας σπυριάρης προνομιούχος βορειοευρωπαίος με πληρωμένα πανεπιστήμια, οικονομική ασφάλεια, χωρισμένη εκκλησία και κράτος και ελευθερία του λόγου (και ένα grammy για τον κόπο του), πόσο μάλλον ένας μαύρος αμερικάνος ο οποίος πλήρωσε τον “εκπολιτισμό” του με κυριολεκτικές αλυσίδες και μέχρι σήμερα ζει στην σκιά των μισαλλόδοξων συντηρητικών παστόρων που αυτοανακηρύχθηκαν εκπρόσωποι της κοινότητας του.
Πέρα από την πρωτοπορία του βέβαια το “Devil is Fine” πάνω από όλα είναι ένας καταπληκτικός δίσκος, γιατί καλές οι ιδέες αλλά χρειάζεται και απόδοση, και οι Zeal and Ardor μας στέλνουν κατευθείαν ταμείο. Δεν ξέρω αν το άλμπουμ θα γνωρίσει εμπορική επιτυχία, μπορεί και όχι, δεν έχει σημασία όμως, αυτό που μετράει είναι ότι είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και προοδευτικά black metal άλμπουμ των τελευταίων χρόνων, το γεγονός ότι θα κάνει τους σκατόμυαλους που νομίζουν ότι για να παίζεις μαυρομέταλλο πρέπει να είσαι απόγονος του Μεγαλέξανδρου ή του Έρικ του Ερυθρού να βγάζουν σπυριά, είναι απλά μπόνους.
564 
