Οι τέσσερις μουσικοί από το, όχι τόσο μακρινό, Τελ Αβίβ (επανα)κυκλοφορούν το παρόν ντεμπούτο τους τον Ιούλιο από την UDR, μιας και πέρυσι είχε βγει ως αυτοχρηματοδοτούμενο.
Το πείραμα τους έγκειται στο ότι η μπάντα αποπειράται να ενσωματώσει στο σκληρό εμπορικό rock της αμιγώς ηλεκτρονικά και χορευτικά στοιχεία. Στρατολογούν λοιπόν μία πλειάδα συνεργατών, γνωστών ή μη, για να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, που δεν είναι άλλο από την εμπορική καταξίωση.
Εκεί όμως που οι Stabbing Westard, Filter κι ακόμη κι οι Pendulum αυτού του κόσμου πέτυχαν κάποια αναγνώριση, οι Ισραηλινοί τούτοι παίζουν και χάνουν κατά κράτος. Γιατί τα ως άνω ονόματα πειραματίστηκαν αρκετά επιτυχημένα με το βιομηχανικό ήχο για να τον φέρουν στα μέτρα του κοινού και δούλεψαν αρκετά προς αυτήν την κατεύθυνση, σε αντίθεση με τους παρόντες που ουσιαστικά θέλουν να εισάγουν στον ήχο του ραδιοφωνικού αμερικάνικου rock ηλεκτρονικά στοιχεία.
Το αποτέλεσμα, ναι μεν ακούγεται εύπεπτο, αλλά ως επί το πλείστον φέρεται αμήχανο και πραγματικά αταίριαστο. Σκεφτείτε ότι οι Seek Irony αποτελούν για τον επεξεργασμένο σκληρό ήχο ό,τι οι Mesh για τους Depeche Mode, κάτι σαν imitation ημίμετρο δηλαδή. Εγώ δε θα πάρω αλλά κάποιο άλλοι έχουν βίτσια.
456 
