Οι απανταχού black/thrashers αναγνωρίζουν πλέον τους Γερμανούς Desaster σαν κλασική μπάντα και πρωτοπόρους του είδους, νομίζω όμως πως αυτή την φορά θα τους απογοητεύσω.
Τι έχει αλλάξει; Τίποτα. ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Και αυτό για μένα είναι το πρόβλημα.
Όλοι οι υπόλοιποι πρωτεργάτες του μαυροθράς έχουνε με κάποιο τρόπο εξελίξει τον ήχο τους και ενώ εξακολουθούν να είναι πιστοί στο ιδίωμα έχουν κάτι να τους ξεχωρίζει. Οι Aura Noir έχουν ενσωματώσει τους ψαγμένους Voivod-ισμούς, οι Absu έχουν το χαρακτηριστικό τεχνικό drumming του γνωστού θεούλη, οι Destroyer 666 φλερτάρουν ανελέητα με πιο κλασσικές speed/heavy φόρμες, οι Nifelheim είναι απολαυστικά βλαμμένοι, οι Desaster πάλι είναι απλά ξεροί.
Όταν ακούς τον νέο τους δίσκο αντιλαμβάνεσαι ότι είναι black/thrash, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι άσχημο, σε αντίθεση όμως με τις άλλες μπάντες που ανέφερα, αν ακούσεις ένα κομμάτι κάπου σε κανένα μαγαζί δύσκολα θα αναγνωρίσεις την μπάντα αν δεν είσαι σκληροπυρηνικός οπαδός και έχεις λιώσει το άλμπουμ πρόσφατα.
Κάποιοι ενδεχομένως να με βρίζουν και να λένε “τι λέει ο μαλάκας;” αλλά για εμένα το “ The Oath of an Iron Ritual” θα ήταν αξιόλογο αν ήταν 1ο ή 2ο άλμπουμ μιας μπάντας που ακόμα εξελίσσει την προσωπικότητα της, όταν το βγάζει μια μπάντα με 20 (και βάλε) χρόνια καριέρα μου φαίνεται λίγο ενσημοκόλληση.
Από την άλλη μπορεί κάποιοι να γουστάρουν κάτι καλό αλλά τελείως τυποποιημένο απλά για να περνάει η ώρα, ας ρίξουν λοιπόν μια αυτιά, αν και πάλι θα ήταν προτιμότερο να επενδύσουν σε κάποια παλιότερη κυκλοφορία του γκρουπ που παρά την ηλικία πιθανό να ακούγεται πιο “φρέσκια”.
509 
