Οι έλληνες hard rockers φτάνουν αισίως στην τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους και σαφέστατα στην πιο ώριμή τους ως σήμερα.
Σε αυτό ενδεχομένως να βοηθάει και η ένταξη του Tom Hellfinger (Diary of Secrets, Madrake) στις κιθάρες, οι οποίες φέρνουν πλέον ένα πιο βαρύ πρόσημο, κάνοντας ωραία αντίθεση με τα φωνητικά του Dean Mess, τα (πολύ εύστοχα) πλήκτρα του Angelos Gerogiannis και γενικά το χαρακτήρα των συνθέσεων. Σημαντική και η στιβαρή rhythm section αισθητική των Strutter και Constantine Matis (μπάσο και drums αντίστοιχα).
Μελωδικό και sleazάτο, το “God’s Best Sinners” είναι τιμιότατο και ξεχειλίζει από μεράκι, ενώ, παρά τις όποιες αδυναμίες, είναι καλοδουλεμένο κι ευτυχώς δεν παραπέμπει στο “μαζευτήκαμε και κάναμε την πλάκα μας-δοξάστε μας τώρα”, μια κλασική ερασιτεχνική τακτική όσων απλά βαριούνται να στρώσουν τα οπίσθιά τους.
Οι W.A.N.T.E.D. παρουσιάζουν απλό κι όμορφο hard rock, με προφανή συναυλιακή χροιά κι attitude που σου φτιάχνει τη διάθεση, δίχως να πέφτει στην παγίδα του να ακούγεται χαζοχαρούμενο. Η εξάχορδη σε σημεία αναστενάζει, χωρίς να φλυαρεί, τα keyboards έχουν εξαιρετική παρουσία δίχως να μονοπωλούν (πχ “The Last Time”), ενώ άκρως εκτιμητέα, για το γράφοντα, τα πηγαία κι όχι επιτηδευμένα φωνητικά, διότι έχουμε χορτάσει νιαουρίσματα κι υπερβολικές ερμηνείες “με το στανιό”.
Σε λίγα σημεία διακρίνω μια αχρείαστη υπερπροσπάθεια στο album, ενώ σίγουρα το σχήμα χρειάζεται ακόμη δουλειά για ευρύτερη αναγνώριση, αλλά όταν με κάθε δίσκο σου ανεβαίνεις ολοένα και σε υψηλότερο ποιοτικό σκαλί, τότε κάτι κάνεις καλά. Και κατ’ εμέ, οι W.A.N.T.E.D. είναι έτοιμοι, απλά χρειάζονται την κατάλληλη δισκογραφική στέγη να “σμπρώξει”.
Όπως γράφει και το ίδιο το group στο Δελτίο Τύπου: “Σίγουρα δεν ανακαλύψαμε την Αμερική αλλά όσο συνθέταμε αρχίσαμε να ερωτευόμαστε το υλικό μας και τώρα που έχει ολοκληρωθεί είμαστε πιο υπερήφανοι από ποτέ”… Και καλά κάνετε, προσθέτω εγώ.
Highlights: “Eats You Like Prey”, “Sign of Life”, “Never Get Me Alive”, “Not You”, “The Last Time”
456 
