Το Σάββατο 19 Μαρτίου έκλεισε επίσημα κι οριστικά το κεφάλαιο Accept για τον Udo Dirkschneider.
Η προαναγγελία ενός δίωρου σετ με ερμηνεία αποκλειστικά από κομμάτια των Accept και μάλιστα για τελευταία φορά, κατάφερε σχεδόν να γεμίσει το τεράστιο Piraeus Academy 117.
Παρά την έγκαιρη προσέλευση αρκετού κόσμου (που πλήθαινε ραγδαία) έξω από τον συναυλιακό χώρο κατά την προγραμματισμένη ώρα που θα άνοιγαν οι πόρτες, η διοργάνωση έστελνε όσους είχαν εισιτήριο πριν την αλλαγή συναυλιακού χώρου (τους περισσοτέρους δηλαδή) στο ταμείο για αλλαγή με το νεότερο. Το αποτέλεσμα ήταν οι Palace (που βγήκαν στην ώρα τους) να εμφανιστούν μπροστά σε 60-70 άτομα, ενώ απ’ έξω γινόταν στις ουρές των ταμείων η σφαγή του Δράμαλη. Προσωπικά αφίχθην στα ενδότερα την στιγμή ακριβώς που καληνύχτιζαν και όπως ήταν φυσικό τα καντήλια από όσους έμπαιναν ήταν αναπόφευκτα.
Στην ώρα τους εμφανίστηκαν και οι Anvil, ευτυχώς αυτήν τη φορά μπροστά σε πολύ κόσμο, η ροή του οποίου συνεχιζόταν αδιάκοπτα μέχρι περίπου και το μισό του ωριαίου σετ τους. Η εμφάνισή τους υπήρξε ο ορισμός του χλιαρού live. Ειδικά από τους Anvil, μια καθαρά συναυλιακή μπάντα που κουβαλάει στις πλάτες της τον αέρα του κλασικού heavy metal των 80’s περιμένεις περισσότερο κέφι και ενέργεια.
Παρά τα αστείρευτα χαμόγελα τόσο από τον Lips, όσο και από τον “νέο” Chris Robertson, αυτό δεν πέρασε στο συναυλιακό τους κοινό. Τα κομμάτια ακούγονταν άδεια, ο Lips κουρασμένος, ενώ ο δε Robb Reiner στα τύμπανα, ροκάνισε και αρκετό από τον ήδη περιορισμένο χρόνο τους σε ένα ανούσιο σόλο. Έρχεσαι στην Ελλάδα 19 χρόνια μετά την προηγούμενη εμφάνιση σου για να παίξεις για μια ώρα και βάζεις στο σετλιστ σόλο τύμπανα; Ήμαρτον!
Θυμάμαι πόσο ανυπομονούσα να δω τους Anvil κι έπειτα σκέπτομαι πόσο αδιάφορα, σχεδόν κουραστικά, πέρασε αυτή η ώρα και πραγματικά απογοητεύομαι. Τα σόλο του Lips με το δονητή δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ούτε καν η εκτέλεση του θρυλικού “Metal On Metal” με το οποίο και έκλεισαν. Το πόσο μέτρια ήταν η εμφάνιση τους το απέδειξε το τέλος της βραδιάς, κατά το οποίο δεν άκουσε από κανέναν να σχολιάζει τους Anvil, σαν να μην είχαν παίξει καθόλου. Φυσικά έπαιξε ρόλο και το τεράστιο εκτόπισμα από την εμφάνιση της παρέας του UDO, αλλά όπως και να έχει για τους Anvil μιλάμε, ένα ζωντανό (?) κομμάτι της ιστορίας του πραγματικού heavy metal.
Anvil setlist
March Of The Crabs
666
Badass Rock n’ Roll
Hope In Hell
Free As The Wind
Zombie Apocalypse
Swing Thing
Die For A Lie
Mothra
Winged Assassins
Metal On Metal
Στις 21.30 κι αφού “κουρδίστηκε” όλος ο εξοπλισμός που είχαν φέρει μαζί τους οι Γερμανοί, μουσικά όργανα, φώτα, καπνογόνα κλπ, ο φωτισμός χαμήλωσε και στο κατάμεστο Academy ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Just A Gigolo” (Louis Prima). Έπειτα ακούστηκαν και οι υπόλοιπες, μετά και οι τελευταίες κι αφού το ακούσαμε όλο, ο χώρος ηλεκτρίστηκε επικίνδυνα με την πεντάδα να μπουκάρει με τσαμπουκά παίζοντας το “Starlight” και καπάκι το “Living For Tonite”.
Όπως η καλή ημέρα φαίνεται από το πρωί, έτσι και η γαμηστερή συναυλία φαίνεται από το headbanging στο πρώτο κομμάτι. Αποθέωση και ενθουσιασμός εκατέρωθεν της σκηνής οι πρώτες αντιδράσεις. Απίστευτος ήχος, δεμένη μπάντα, φαντασμαγορικό φωτιστικό show, εύστοχο setlist, εκπληκτικό κοινό που δε σταματούσε να τραγουδά, χορταστικός UDO, απέριττος, απόμακρος αλλά ταυτόχρονα τόσο συμπαθής, ήταν μερικά από τα σημεία εκείνα που μας έκαναν να παραμιλάμε για την βραδιά που ζήσαμε.
Ποιος παίζει σήμερα 2 ώρες; Ποιος; Ελάχιστοι. Και πόσοι από αυτούς καταφέρνουν να έχουν το κοινό στην πρίζα καθόλη την έκταση της εμφάνισης; Ακόμη λιγότεροι. Τελευταία φορά που είχα δει τον UDO ήταν σε εκείνη την απογοητευτική εμφάνιση με τους Accept στην Μαλακάσα. Η αλήθεια είναι πως αυτό που μας ήρθε το Σαββατόβραδο δεν το περίμενα.
Τα κομμάτια που έχουν επιλέξει για την περιοδεία είναι από την καλύτερη περίοδό τους, με σωστή σειρά όπως αποδείχθηκε, με ελάχιστες αργές στιγμές (“Winter Dreams”) και τελείωμα εκεί όπου όλα ξεκίνησαν (“Burning”). Οι μουσικοί που πλαισίωναν τον μικροσκοπικό γίγαντα ήταν πραγματικά για χάζεμα. Οι 2 κιθαρίστες του, Andrey Smirnov και Kasperi Heikkinen φρόντισαν ώστε να μην μας λείψει στιγμή ο Hoffmann, ενώ ο Fitty Wienhold (μπάσο) ακολουθεί τον Udo από το 1996 κι έχουν δέσει απόλυτα. Όλοι οι προαναφερόμενοι μαζί με τον γιο του, Sven Dirkschneider (τύμπανα) αποτελούν και το σχήμα των U.D.O.
Δεν είναι εύκολο να επιλέξεις κορυφαία στιγμή σε μια τέτοια βραδιά. Σίγουρα το encore με τα απανωτά “Metal Heart”/ “I’m A Rebel”/ “Fast As A Shark”/ “Balls To The Wall”/ “Burning” ήταν σαν ναρκοπέδιο από το οποίο κανείς δεν πιστεύω ότι βγήκε συναισθηματικά αλώβητος. Όμως η συγκλονιστική συμμετοχή του κόσμου συγκεκριμένα στο “Princess Of The Dawn” νομίζω πως αυτόματα τοποθετεί το εν λόγω κομμάτι στην κορυφή των αναμνήσεων.
Ο UDO παρά τα 63 του χρόνια στάθηκε στο ύψος του (το καλλιτεχνικό) με κάτι παραπάνω από αξιοπρέπεια. Προσωπικά μεταφέρθηκα πολλά χρόνια πίσω στο άκουσμα κάθε κομματιού ξεχωριστά, χωρίς να αισθάνομαι ότι κάτι μου λείπει, είτε αυτό αφορά την απόδοση στα φωνητικά, είτε στην μουσική, είτε ή στην σκηνική παρουσία.
Και αυτό ακριβώς ήταν που κατάφερε να μας χαρίσει αφειδώς ο Γερμανός, ένα μαγικό ταξίδι στο χρόνο που κράτησε 2 ολόκληρες ώρες. Η προσγείωση πίσω στο παρόν σε συνδυασμό με την συναισθηματική φόρτιση που αναπόφευκτα φέρνει η συνειδητοποίηση πως δεν θα τον ξανακούσουμε σε αυτά τα κομμάτια, βρήκε το Academy να τον χειροκροτά σε μια θερμότατη και μακρά απόδοση τιμών.
Dirkschneider setlist
Starlight
Living For Tonite
Flash Rocking Man
London Leatherboys
Midnight Mover
Breaker
Head Over Heels
Neon Nights
Princess Of The Dawn
Winter Dreams
Restless And Wild
Son Of A Bitch
Up To The Limit
Wrong Is Right
Midnight Highway
Screaming For A Love Bite
Monster Man
TV War
Losers And Winners
Metal Heart
I’m A Rebel
Fast As A Shark
Balls To The Wall
Burning
photos: Καλλιόπη Τσουρουπίδου
videos: Γιάννης Φράγκος
524 
