Μόλις μια εβδομάδα μετά την εμφάνιση των Candlemass είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το έτερο μουσικό όχημα του Leif Edling, μπασίστα και βασικού συνθέτη αμφοτέρων.
Οξύμωρο το γεγονός πως ο Σουηδός απουσίαζε και στις 2 εμφανίσεις λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια και τα οποία εξακολουθούν να τον κρατούν μακριά από το σανίδι. Ευτυχώς σε ότι αφορά την σύνθεση και τη δισκογραφία παραμένει κάτι παραπάνω από υπερδραστήριος αφού έχει στα σκαριά και τρίτο σχήμα, τους The Doomsday Kingdom.
Αρωγοί στην προσπάθεια των Avatarium να κατακτήσουν το An στάθηκαν ο Ευθύμης Καραδήμας των Nightfall με το τρίο των The Slayerking. Ένα κράμα doom, ψυχεδελικού dark rock που έχει να θυμίζει τους Nightfall φευγαλέα μόνο, την έξαρση των φωνητικών. Το ντεμπούτο τους “Sanatana Dharma” που κυκλοφόρησαν ανεξάρτητα στις αρχές του έτους περιέχει 8 κομμάτια, από τα οποία το Σάββατο ακούσαμε τα 6. Το κοινό στην πλειοψηφία του δεν γνώριζε το υλικό και παρακολουθούσε μουδιασμένο την μπάντα να παίζει σε κυρίως mid tempo ρυθμούς, με προβλήμματα στον ήχο και χωρίς μεγάλο ποσοστό του όγκου που πιθανόν θα ήθελαν να βγάλουν στα ηχεία του An.
Επικοινωνιακά ανύπαρκτοι (χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό) με τον Καραδήμα να αρκείται σε ένα “γρύλισμα” στίχων κατά τις εναλλαγές των τραγουδιών. Η μικρή διάρκεια του set τους βρήκε να τελειώνουν με το “Southern Gate Of The Sun” ακριβώς ότι είχαν αρχίσει να βρίσκουν το συναυλιακό τους ρυθμό και το κοινό να αντιλαμβάνεται τι παρακολουθεί.
The Slayerking setlist
She Is My Lazarus
Black Mother Of The Lord Of Light
Sargon Of Akkad
Magnificent Desolation
The Man That Never Was
Southern Gate Of The Sun
Στις 11 εμφανίστηκαν επί σκηνής οι Σουηδοί. Με δεδομένη την αγάπη των φίλων της μπάντας και το πολύ καλό υλικό που έχουν ηχογραφήσει στο σύντομο ενεργητικό τους, τα πράγματα δεν ξεκίνησαν ιδανικά. Από τη μια ο άδειος ήχος για μπάντα που θέλει να πατάει επάνω στην στιβαρότητα και τον όγκο των riff, από την άλλη το σφίξιμο των μουσικών επί σκηνής το οποίο ως ένα βαθμό πρέπει να επηρέασε η στατικότητα του κοινού, θα ήταν αρκετά σε άλλη περίπτωση να κάνουν ένα live να πάρει την κάτω βόλτα. Αντίθετα όλα ξεπεράστηκαν σύντομα και έτσι γίναμε μάρτυρες μιας εμφάνισης που θα συζητιέται για καιρό.
Ο ήχος μετά το δεύτερο-τρίτο κομμάτι απέκτησε σιγά σιγά περισσότερο όγκο, χωρίς να φτάσει βέβαια σε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το κοινό, ειδικά μετά το χρονικό μέσο του set σχεδόν απωθέωνε με κάθε ευκαιρία τους Avatarium και έγινε έμπρακτα κοινωνός και συμμέτοχος της μουσικής. Το πάθος και το φιλότιμο που έδειξαν οι Σουηδοί έδεσε με το ταλέντο τους και τις μουσικάρες του Edling και το αποτέλεσμα υπήρξε μοναδικό.
Η Jennie Ann Smith είναι μια χαρισματική τραγουδίστρια όχι τόσο ιδιαίτερα λόγω της τεχνικής της και του φωνητικού εύρους της, όσο για το πάθος και την αέρινη οντότητα που καταφέρνει να προσδώσει στον ήχο των Avatarium. Αεικίνητη, να σκορπίζει άπλετο φως “επί τη εμφανίσει”, έγινε όχι άδικα, το σήμα κατατεθέν τους. Άλλωστε το ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο ύφος της μπάντας οφείλει πολλά στην συμμετοχή της. Τα φωνητικά της Smith υποστήριξαν στο ακέραιο το υλικό τους, ενώ η κίνησή της στην σκηνή ήταν αδιάκοπη με αλλαγές στην ενδυμασία, χωρό στον ρυθμό των riff, αλλά και χρήση διάφορων οργάνων από ακουστική κιθάρα ως μαράκες.
Κι αν η συγκρατημένα “χίπικη” παρουσία της εκτροχίαζε κάπως οπτικά το metal ύφος της μπάντας, την εικόνα ερχόταν να εξισορροπήσουν εκατέρωθεν οι Marcus Jidell (πέρα από συνεργάτης και σύντροφος της Jennie) και Mats Rydstrom στην κιθάρα και μπάσο, αντίστοιχα. Ειδικά ο Jidell υπήρξε, για εμένα τουλάχιστον, το επίκεντρο της προσοχής, ειδικά με τον Edling απόν. Ένας κιθαρίστας με ιδιαίτερη τεχνική που μοίραζε με την ίδια ευκολία βαριά, ατμοσφαιρικά riff, μελωδικά σόλο, αλλά και blues περάσματα με το αποτέλεσμα να του οφείλει πολλά για την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που νιώσαμε όσοι παρευρεθήκαμε στο An.
Ειδικά στην εκτέλεση το “Pearls And Coffins” το club απογειώθηκε καθώς μετά το εκπληκτικό τελείωμα που μας χάρισαν (ειδικά ο Marcus που δεν έλεγε να σταματήσει) το κοινό τους επευφημούσε μέσα σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού. Από εκεί και πέρα η βραδιά εξελίχθηκε σε θρίαμβο με την μπάντα εμφανώς τρακαρισμένη από τις αντιδράσεις του κόσμου.
Οι διάλογοι ανάμεσα στην κιθάρα του Marcus και το Theremin του Carl Westholm επικοί. Φοβερά επίσης πλαισίωσε ο δεύτερος το σύνολο με τα πλήκτρα του, όπου αυτά δέησε η κονσόλα να τα ακούσουμε μπροστά, δίνοντας αυτή την σχεδόν 70’s χροιά στον ήχο των Avatarium. Τα τύμπανα του Lars Skold επιβλητικά και με πολύ καλό ήχο. Ο αντικαταστάτης του Edling, Mats Rydstrom, συμπαθέστατος, πολύ ικανός μουσικός, ενώ σε κάποια σημεία όπως στο “All I Want” τον είδαμε να συνοδεύει τις μαράκες της Smith με ένα άλλο κρουστό όργανο δημιουργώντας μια ξεχωριστή και ιδιαίτερα ρυθμική ατμόσφαιρα.
Αιχμή της εμφάνισης σε μια τέτοια βραδιά είναι δύσκολο να διακρίνω, θα τολμήσω όμως να πω πως ήταν η εκτέλεση του “Moonhorse”. Γενικά, παρά τα κάποια λάθη και ατυχίες, όπως το ξεκούμπωμα της ζώνης από την κιθάρα του Marcus στο “Pearls And Coffins”, ή λίγο πριν το τέλος, στο “Avatarium” όπου το καθαρό κανάλι στην πεταλιέρα του δεν ήθελε να μπει με τίποτα, το live υπήρξε παραδειγματικό. Η εμφάνιση ήταν συλλεκτικότατη, από αυτές που συζητάς με φίλους μετά από καιρό και λες, ήμουν κι εγώ εκεί.
Avatarium setlist
Ghostlight
Girl With The Raven Mask
Bird Of Prey
The January Sea
All I Want
Pearls And Coffins
The Master Thief
Run Killer Run
Deep Well
Moonhorse
Avatarium
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
Videos: Γιάννης Φράγκος
396 
