Παρότι ο Ralf Scheepers μου ήταν πάντα αγαπητός, από την εποχή της θητείας του στους Gamma Ray, θεωρώ πως έκανε μεγάλη κοιλιά με τους Primal Fear, από ένα σημείο και μετά.
Άρχισε να επαναλαμβάνεται επικίνδυνα κι ενίοτε να βγάζει διεκπεραιωτικούς δίσκους. Με το “Unbreakable” του 2012, γύρισε κάπως ο τροχός, ενώ το “Delivering the Black” του 2014 έδειξε πως οι Primal Fear δεν είχαν πει την τελευταία τους κουβέντα.
Το “Rulebreaker” έρχεται με φόρα λοιπόν και σκάει βαρβάτο κάνοντας τον ανάλογο θόρυβο. Η συνταγή σχεδόν ίδια, με τους Judas Priest να οφείλουν να είναι περήφανοι για το alter ego τους και τους Primal Fear σε εξαιρετική φόρμα.
Αυτό που κάνει το νέο πόνημα των γερμανών να ξεχωρίζει, πέρα από τη φωνή του Scheepers, είναι η εμπειρία που έχει η μπάντα, της οποίας τα μέλη κεντάνε καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, με μια ανεξάντλητη metal ριφολογία που ξερνάει ατσάλι και δερμάτινα περικάρπια. Κι ενώ όλα αυτά υπό άλλες συνθήκες μπορεί να φάνταζαν γλαφυρά, στην περίπτωση των Primal Fear, το αποτέλεσμα δικαιώνει την επιμονή τους και τη θέση τους στη μουσική βιομηχανία.
Από όλα έχει το “Rulebreaker”… Κλασικά Priestικά κομμάτια (“Angels of Mercy”, “At War With the World”, “Constant Heart”, “Raving Mad”), μελωδικά άσματα που θυμίζουν εποχές Gamma Ray (“Bullets & Tears”), συναυλιακά mid tempo τραγούδια (“The End Is Near”, “Rulebreaker”, “The Devil in Me”), τρουίλες (“In Metal We Trust”), μπαλαντο-φάσεις (“The Sky Is Burning”), μέχρι και 10λεπτο έπος (“We Walk Without Fear”).
Το συγκρότημα βάζει γυαλιά, σε μια εποχή που άλλοι απλά προσπαθούν να ακουστούν επιτηδευμένα “metal”. Εύγε!
Highlights: “Angels of Mercy”, “Bullets & Tears”, “We Walk Without Fear”, “Constant Heart”, “The Sky Is Burning”
517 
