Οδηγώ στην Ιερά οδό ώσπου διακρίνω από μακριά, στην τεράστια φωτολεζάντα ενός “μαγαζιού”, έναν καράφλα.
Ώπα, σκέφτομαι, εδώ είμαστε. Με μια δεύτερη ματιά και λίγα μέτρα πιο κοντά βλέπω δίπλα στην γυαλιστερή προτομή τον Πάριο και από κάτω μια σειρά από πανάκριβα αυτοκίνητα, μπράβους και διερχόμενους wannabe αριστοκράτες. Πριν αποχωριστώ με δυσάρεστο για την ταπετσαρία του αυτοκινήτου τρόπο την σπανακόπιτα που μόλις πριν λίγα λεπτά είχαμε γίνει ένα, στρέφω το βλέμμα μου προς την άλλη πλευρά. Τώρα (τότε δηλαδή) μάλιστα. Καρικατούρες ψαλιδοχέρηδες, μαύρες (και κάποιες σαφώς λιγότερες λευκές) χήρες, συνταξιούχοι γκοθάδες με τα τέκνα τους (που αν σου έλεγαν ότι το είχαν κόψει για το απέναντι μαγαζί δεν θα σου έκανε και εντύπωση) και γενικά ένα ιδιαίτερα ανομοιογενές πλήθος ήταν συγκεντρωμένο κάτω από το φωτεινό πίνακα που απεικόνιζε ίσως το πιο αναγνωρίσιμο λογότυπο στο gothic rock. Βέβαια το σχέδιο που είχε κάνει ο ίδιος ο Andrew Eldritch ήταν ξεκάθαρα ασπρόμαυρο, χωρίς τα πράσινα και άλλα χρωματάκια της επιγραφής, που παρόλα αυτά έδινε μια πολύ όμορφη νότα και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που φωτογραφήθηκαν μπροστά του.
Είχα να κατηφορίσω στο Gazi Music Hall από εκείνη την ωραία νύχτα που φιλοξένησε τους Megadeth. Πρώτη διαπίστωση πως η βραδιά πήγαινε για sold out (όπως και πιθανότατα έγινε τελικά), αφού από όσα είδα και διάβασα η προσέλευση ξεπέρασε τις 3.000 ψυχές. Πολύ καλή ευκαιρία για την ελληνική μπάντα Mani Deum που άνοιξε την βραδιά, να κερδίσει νέους φίλους. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δεν τους είχαν ξανακούσει, κομμάτι από τους οποίους υπήρξε και ο υποφαινόμενος. Υποτονικό το ξεκίνημα, δεν βοηθούσε και το εναλλακτικό τους ύφος, όχι κοντά θα έλεγα στους headliners, αν και αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Περισσότερο με χάλασε το ότι τους είχαν πολύ χαμηλά. Και οι χαμηλωμένοι στους χαμηλωμένους είναι 3 φορές χαμηλωμένοι (δικό μου).
Είχα πιάσει θέση στο πολυεπίπεδο μπαλκόνι, παράπλευρα στην κονσόλα του ηχολήπτη. Από εκεί λοιπόν άκουγα καθαρά, αλλά όπως έγραψα πολύ χαμηλά. Δεν μπορώ να γνωρίζω ποια ήταν η εμπειρία όσων παρακολουθούσαν από κάτω, αλλά την ώρα που έπαιζε η μπάντα μπορούσες να ακούσεις την βοή από τις συζητήσεις στα διάφορα πηγαδάκια (και αν ήσουν καλός στο Ζεν και την αυτοσυγκέντρωση, ίσως και να άκουγες τα ψιλά, ή τα κλειδιά να κουδουνίζουν από στις τσέπες).
Όσο προχωρούσαν οι Mani Deum, τόσο με κέρδιζαν. Ο ζεστός ήχος του theremin (το οποίο προσωπικά λατρεύω), η πολύχρονη εμπειρία τους που έβγαινε σε άνεση επί σκηνής (ο ντράμερ παίζει να κάπνισε και ολόκληρο πακέτο), αλλά κυρίως ο ήχος τους που ήθελε τον χρόνο του να σε κερδίσει. Ναι post/punk αλλά είχε χαρακτήρα. Και μια και ανέφερα τον ντράμερ, από τύμπανα “αναλογικά”, ότι ακούσαμε, ακούσαμε.
Όταν ο μικρός δείκτης έδειχνε 10 και ο μικρός 30 το Gazi γέμισε καπνό και εκτυφλωτικά φώτα. Αυτό επί 70 λεπτά χωρίς καμιά κάμψη. Βέβαια όσοι δεν βλέπουν Sisters πρώτη φορά το γνωρίζουν. Όπως γνωρίζουν φυσικά και το ότι αυτό που θα παρακολουθήσουν δεν είναι Sisters, αλλά ένα setlist από The Sisters Of Mercy ελεύθερα αποδιδόμενο έτσι όπως θα έκανε μια tribute μπάντα (αν και φαντάζομαι το tribute θα προσπαθούσε να είναι πιο κοντά στο γνήσιο). Όσο μακριά βέβαια κι αν ήταν τα κομμάτια (χρόνια τώρα) από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως Sisters, υπήρξε μια σταθερά που συγκράτησε την κατάσταση από τον ολικό εκτροχιασμό και αυτή δεν ήταν άλλη από την φωνή του Eldritch.
Σαφώς βελτιωμένη από την προηγούμενη εμφάνιση στην χώρα μας, βαθιά και με το ηχόχρωμα που χρόνια τώρα γνωρίζουμε και εμπιστευόμαστε (σαν διαφημιστικό ελαιολάδου μου ακούστηκε αυτό). Όλα αυτά τα διαπιστώσαμε περίπου στην μέση του set όπου κάπου το μαγείρεμα στην κονσόλα κατάφερε να τον βγάλει (τον Andrew) επιτέλους σωστά. Διάολε, πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ήχο για μια φωνή και 2 κιθάρες; Α, ναι κι ένα laptop (τα άλλα ήταν αναπληρωματικά λογικά). Πόσο; Οι κιθάρες καθάρισαν κι αυτές αρκετά μετά την μέση, αλλά δε νομίζω ότι έφταιγε μόνο αυτό που έπιασα τον εαυτό μου σε πολλές στιγμές να μην μπορώ να καταλάβω ποιο κομμάτι έπαιζαν, αλλά προφανώς και ο τρόπος που το έπαιζαν (πχ Amphetamine Logic). Σε κάποια άλλα καλύτερα να μην καταλάβαινα ποτέ ότι η παρωδία που άκουσα ήταν τα κομμάτια που λατρέψαμε (πχ Temple Of Love). Σε κάποια άλλα το συναίσθημα καβάλησε την πραγματικότητα και της έδωσε υπεραξία (πχ Alice).
To κοινό με τις στιγμές του. Προς το τέλος συνετέλεσε να ζεσταθεί αρκετά η ατμόσφαιρα. Κάτι που δεν έδειξε να ενδιαφέρει τον frontman. Ναι, ο Eldritch συγκριτικά με τον Eldritch, έδειχνε λίγο πιο ευδιάθετος. Συγκριτικά όμως με οτιδήποτε άλλο, υπήρξε ένας αδιάφορος, στατικός, σχεδόν τεμπέλης performer. Επιπρόσθετα, αυτή η εικόνα με την εντελώς αταίριαστη εμφάνιση, σαν να είχε βγει για πρωινό τρέξιμο, έφερνε στο μυαλό μοιραία την σύγκρουση με το επιδραστικότατο image του απαρχής της δημιουργίας τους την δεκαετία του 80.
Μου άρεσε το setlist. Μου άρεσε το “Summer” (ίσως φταίει που δεν το έχουμε ακούσει και αλλιώς). Μου άρεσε ο κόσμος, όχι στο σύνολό του, αυτοί οι λίγοι που δεν το έβαλαν κάτω και σκέφτηκαν “Sisters βλέπουμε, θα περάσουμε καλά”. Μου άρεσε ο κλιματισμός, ώσπου αργότερα έμαθα πως κάτω έβρασαν αρκετοί, λογικό νομίζω για όσους σκέπαζε το μπαλκόνι αφού οι φυσούνες ήταν στην οροφή, αλλά μη αποδεκτό εν τέλει. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα στα “This Corrosion”, “Lucretia…” και “First And Last And Always” (άσχετα αν τα κομμάτια ακούγονταν τόοσο άδεια). Τα 70 λεπτά που κράτησε η όλη εμφάνιση δεν μου άρεσαν, αλλά είχα έρθει προετοιμασμένος. Ολοκληρωμένο setlist και αποκλειστικά βίντεο μπορείτε να δείτε στο τέλος του άρθρου. Τέλος η διασκευή στο “Gift That Shines” (Red Lorry Yellow Lorry) μου ακούστηκε απλά ανούσια.
Αντί επιλόγου ας θέσουμε μερικά ερωτήματα. Υπάρχει λόγος που υπάρχουν ακόμη οι Sisters; Εφόσον δεν ηχογραφούν εδώ και πολλά χρόνια και με δεδομένη την σκηνική τους παρουσία, νομίζω όχι. Θα ήθελα να ξαναδώ την μπάντα (ο θεός να την κάνει) ξανά ζωντανά; Φυσικά, γιατί όχι. Θα πλήρωνα ξανά γι αυτό; Σαφώς όχι. Θα ήθελα να βγάλουν τελικά αυτό το ρημαδοδίσκο; Αναμφίβολα, αλλά αν μπορεί ο Αγιοβασίλης (μέρες και νύχτες που είναι) ας ξαναφέρει πίσω τον Hussey (και τον Craig χοντρέ) στον 56χρονο πλέον Andrew. Υπάρχει κάτι άλλο καλό που θα μπορούσα να πω για τους Sisters; Ναι, γουστάρω το attitude μακριά από δισκογραφικές και ΜΜΕ, αλλά κάντε κάτι να μην θυμίζουν τα live σας αρπαχτές μήπως εκτιμηθεί περισσότερο και αυτή σας η στάση.
I want more, much much more . . .
The Sisters Of Mercy setlist
More
Ribbons
Crash And Burn
Doctor Jeep/Detonation Boulevard
Body Electric
Amphetamine Logic
Alice
Arms
No Time To Cry
Gift That Shines (Red Lorry Yellow Lorry cover)
Dominion/Mother Russia
Summer
Jihad (The Sisterhood)
Valentine
Flood II
Something Fast
Lucretia My Reflection
Vision Thing
First And Last And Always
Temple Of Love
This Corrosion
photos: Χριστίνα Αλώση
videos: Γιάννης Φράγκος
493 
