Αυτό είναι το ντεμπούτο των τεσσάρων γνήσιων, υπερβόρειων οπαδών ηλεκτρονικών παιχνιδιών, απ’ όπου, ενδεχομένως, άντλησαν και τον εύγλωττο και ταιριαστό, για το μηδενιστικό ήχο τους, τίτλο.
Ακόμη και το όνομα της μπάντας, που παραπέμπει σε περιοχή της Βουλγαρίας, αποπνέει βόρειο αέρα. Εσείς τώρα φτιαχτήκατε και σκέφτεστε τη Νορβηγία, αλλά αναφέρομαι στον ελληνικό βορρά, που αποτελεί έδρα των βαρέων Creshna.
Και για να μην αποπροσανατολίζεσαι περαιτέρω, φίλε αναγνώστη, αναφέρομαι σε μια σύγχρονη post μπάντα, που οι επιρροές της κυμαίνονται από τους γενεσιουργούς Isis μέχρι τους πιο πρόσφατους Deafheaven, Palms, Allochiria και λοιπών θιασωτών του σύγχρονου θορύβου. Συνεπώς, τα έξι κομμάτια του δίσκου είναι αργόσυρτα και με μακρά διάρκεια, οι κιθάρες και τα synthesizer υφαίνουν αιθέριες μελωδίες στα μελωδικά σημεία και τιμωρούν με παραμόρφωση τον ανυποψίαστο ακροατή. Κάποια εμβόλιμα, όπως το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι, είναι πραγματικά ονειρικά και καλά δουλεμένα. Η φωνή του Θεόφιλου Χατζόγλου αποδίδει τα μάλα, τόσο στις μελωδικές στιγμές, όσο και στα μέρη που σκίζεται, αν και φαίνεται να είναι πιο άνετη στα μελωδικά, όπου φέρνει τον Chino Moreno στους Palms, εξ’ ου και η ως άνω μνεία.
Γενικότερα, οι συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις είναι αρκετά απλοποιημένες τεχνικά και από άποψη παραγωγής, πράγμα που είναι δίκοπο μαχαίρι ορισμένες φορές και οι παραμορφώσεις στα παραμορφωμένα περάσματα χάνουν λίγο σε όγκο, αλλά όλα αυτά ισοφαρίζονται άνετα από το σύνολο του δίσκου. Στα συν και το εύστοχο artwork του δίσκου.
Μια καλή πρώτη κυκλοφορία για την εγχώρια σκηνή.
471 
