Rock You to Hell III (14/11/15) Κύτταρο

Αποκοιμήθηκα Παρασκευή βράδυ μέσα στο δημοσιογραφικό μελίσσι με τα καταιγιστικά νέα για τα γεγονότα στο Παρίσι, για να ξυπνήσω με ανάμικτα συναισθήματα πρωί προς μεσημεράκι Σαββάτου ώστε να ετοιμαστώ για την κολασμένη 11άδα του Κυττάρου.

Καθώς οδηγώ με προορισμό το συναυλιακό χώρο, οι ραδιοφωνικές λεπτομέρειες για την σφαγή του κοινού που βρέθηκε στο Bataclan για να παρακολουθήσει τους Eagles Of Death Metal ωθούν αναπόφευκτα την σκέψη μου σε συνειρμούς που εισβάλλουν σαν ακάλεστοι επισκέπτες με αγένεια στο μυαλό.

Τη διάθεση τελικά κατάφερε να μου αλλάξει το τελευταίο άλμπουμ των Queensryche (έτσι, όπως παλιά) και τα db των ενισχυτών. Το τρίτο Rock You To Hell ήταν πλέον πολύ κοντά στην έναρξή του. Ακύρωση 3 εμφανίσεων οδήγησε τη διοργάνωση να συμπτύξει τις 2 ημέρες σε 1 κι έτσι οι μπάντες του Σαββάτου έγιναν 11, χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση του κοινού. Η ώρα που ξεκινούσε η πρώτη μπάντα ήταν τότε που οι περισσότεροι έπαιρναν το μεσημεριανό τους, παρόλα αυτά 14.30 κατάφερα να βρεθώ έξω από την πόρτα του Αθηναϊκού club. Ευτυχώς άμεσα διαψεύστηκαν οι φόβοι μου για επανάληψη των τραγικών περσινών 2μισάωρων καθυστερήσεων στο κρύο και την βροχή. Αυτή την φορά υπήρξε απόλυτη συνέπεια, τουλάχιστον στην ώρα έναρξης. Ακόμη και ο καιρός ήταν υπέροχος…

Η μπάντα από την Θεσσαλονίκη που ξεκίνησε να ροκάρει ως την κόλαση ήταν οι Lachrymose. Doom metal που θύμιζε έντονα Candlemass, Avatarium και πρώιμους The Gathering. Δυστυχώς δεν είχαν από κάτω κόσμο να τους απολαύσει παρά καμία 50αριά άτομα. Η frontwoman τους έδειχνε να ταιριάζει οπτικά σε άλλη σκηνή, ίσως λίγο πιο gothic, ενώ και τα φωνητικά της μου έδωσαν την εντύπωση ότι αφαιρούν από τον δύναμη των κομματιών καθότι επίπεδα και ισχνά. Στην αντίπερα όχθη ο κιθαρίστας τους μοίραζε ογκώδη και ατμοσφαιρικά riff αδίστακτα. Ακούγοντας τον Thomas Vikstrom που συνεργάστηκε μαζί τους για το βίντεο και τα φωνητικά του “In A Reverie” αποκόμισα την εντύπωση ότι χρειάζονται ίσως και έναν μόνιμο τραγουδιστή επιπλέον.

Lachrymose setlist
-False God
-My Shadow
-Face Of Horror
-In A Reverie
-Black Legend

Οι παλαίμαχοι Wisdom βγήκαν και εκείνοι με απόλυτη συνέπεια στο χρονοδιάγραμμα, τετράδα πλέον, εδώ και αρκετό καιρό. Με πάνω κάτω το ίδιο, ποσοτικά, κοινό με τους Lachrymose λειτούργησαν σαν να έπαιζαν μπροστά σε κατάμεστο club και αυτό μόνο τους τιμά. Το σετ περιείχε 7 κομμάτια, 2 από τα οποία ήταν καινούργια. Στο νέο υλικό βγάζουν έντονα τις Helloween-ικές τους καταβολές αφήνοντας σε δεύτερο χρόνο τις us metal επιρροές. Για την απόδοση θα γράψω μόνο 4 λέξεις, Θωμαίδης, Παγουλάτος, Πελέκης και Κοιλάκος. Η μπάντα από το 2011 που επαναδραστηριοποιήθηκε έχει αποκτήσει καλό όνομα για τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Μόνη ένστασή μου την απουσία του Ψαρρά, καθώς ο τρόπος που πατούσε τα ασπρόμαυρα “κουμπιά” του αποτελούν ζωτικό κομμάτι από τον ήχο των Wisdom, ο οποίος δεν αποδόθηκε 100%. Το τελευταίο παράπονο αφορά αυτό το ρημαδο-cd που έχουμε κάνει μαύρα μάτια να το δούμε (από το “Rain Dream” του 1995). Για να μην δίνουν και άλλοθι να τους βγάζουν 3 το μεσημέρι…

Wisdom setlist
-Intro/Wisdom
-Wild Side Of The Angels
-She Is Alive
-In Metal We Trust
-Steps Of Fate
-Stop Your Lies
-Voices

Οι Gang ήρθαν από την Γαλλία στην Ελλάδα για να παίξουν metal επηρεασμένο από την παλιά Βρετανική σχολή. Παρά τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας στην χώρα τους, δεν έκαναν καμιά σχετική αναφορά παρά μόνο έπαιξαν ζώντας το, που λέμε (όπως άλλωστε και οι περισσότερες από τις μπάντες που ακολούθησαν). Είναι ενεργοί από το 1990 με 6 στούντιο άλμπουμ, 2 live ηχογραφήσεις καθώς κι ένα ep. Το κοινό είχε αρχίσει να πληθαίνει αλλά όχι σημαντικά και παρά τις προσπάθειες των Γάλλων, η συμμετοχή του υπήρξε τυπική. Οι Gang μου άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις καθώς η μουσική τους είναι ιδανική για φεστιβάλ και η συνοχή που είχαν με τα σχήματα που εμφανίστηκαν πριν και μετά από αυτούς ήταν άριστη.

Gang setlist
-Intro/The King Became God
-Dying World
-Another Tomorrow
-Riding In The Wind (Judas Priest cover)
-All Of The Damned
-Save Me
-Believer/Betrayer
-All The Fool Around/Outro

Κι αν οι Gang θα επιθυμούσαν διακαώς να ανήκουν στο NWOBHM ρεύμα, τι να πουν και οι FIST οι οποίοι υπήρξαν από τις παλιότερες μπάντες του ήχου. Ενεργοί από το 1978 ως Axe και το 1979 ως Fist, οι Άγγλοι κατάφεραν να μεταφέρουν το κλίμα της εποχής (τηρουμένων των αναλογιών) μέσα από τους ενισχυτές του Κυττάρου. Απέσπασαν το χειροκρότημα του κοινού (που αποκτούσε αυξητική ροή με το πέρασμα της ώρας) και οι θερμοκρασίες ξεκίνησαν να ανεβαίνουν (επιτέλους) και κάτω από την σκηνή. Highlight για εμένα υπήρξε η περίφημη εκτέλεση του “Lost And Found”. Το δε τελείωμα του σετ με το κλασικό “Name Rank And Serial Number” υποδειγματικό με την μπάντα να ζητά την συμμετοχή του κοινού κι εκείνο πρόθυμα να ανταποκρίνεται. Χαρακτηριστική μορφή ο κιθαρίστας τους Dave Irwin, ο οποίος είχε μεγάλη ομοιότητα εμφανισιακά με τον Jurdan Rudess των Dream Theater.

Fist setlist
-The Vamp
-Too Hot
-Dog Soldier
-Turn The Hell On
-Lost And Found
-Brain Damage
-SS Giro
-Never Get Me Up
-Name Rank And Serial Number

Η συνέχεια βέβαια όχι απλά πίκαρε το ενδιαφέρον της βραδιάς, αλλά το πήγε στα κόκκινα. Στην σκηνή ανέβηκε η τετραμελής κυριολεκτικά οικογένεια των Κυπρίων R.u.s.t. X (πρώην Rust). Τα αδέρφια Ξάνθου κατέβασαν κατά πολύ το μέσο όρο ηλικίας των μουσικών που απάρτιζαν το φεστιβάλ, αλλά το νεαρό της ηλικίας όχι μόνο δεν τους εμπόδισε να δώσουν μια εκπληκτική παρουσία, αντίθετα τους βοήθησε κιόλας αφού η κινητικότητα και τα “happenings” εντός και εκτός σκηνής δεν είχαν τελειωμό. Τρομεροί μουσικοί, με μέτριες όμως φωνές οι περισσότεροι (ναι όλοι τραγουδούσαν) με ήχο που περνούσε με τρομερή ευκολία από το us metal στο progressive rock. Το σχήμα έβγαζε τρομερή ενέργεια και όπως προανέφερα είχε άκρως ενδιαφέρουσα σκηνική δραστηριότητα (η οποία όμως θέλει ακόμη πολύ δουλειά και αρκετές… περικοπές).

Αυτό όμως που τους έκανε να ξεχωρίσουν στα μάτια μου τουλάχιστον (και ιδιαίτερα στα αυτιά μου) δεν υπήρξε ούτε το σπάσιμο της κιθάρας (το αντίθετο θα έλεγα με τον επικίνδυνο τρόπο με τον οποίο έγινε και προκάλεσε από τα θραύσματα που εκτοξεύτηκαν ελαφρύ τραυματισμό κάποιων θεατών- σε άλλες χώρες ίσως να είχε κιόλας διακοπεί η εμφάνιση από την διοργάνωση), ούτε η αλά Judas Priest είσοδος με την τσόπερ, ούτε τα σολαρίσματα στο πάτωμα, ούτε τα σκαρφαλώματα στις κολώνες και τα μπαλκόνια του χώρου, ούτε τα υπόλοιπα που είδαμε να διαδραματίζονται. Αυτό που τους έκανε να λάμψουν ήταν η φλόγα και η γνήσια αγάπη για το heavy metal έτσι όπως μας το γνώρισαν όλες οι μεγάλες κλασικές μπάντες του χώρου. Αυτή η φλόγα σε συνδυασμό με το γεγονός πως έχουν όλα τα φόντα και τις ικανότητες να προχωρήσουν είναι που με έκανε να πιστεύω και να ελπίζω πως θα δούμε κάτι πραγματικά καλό από δαύτους. Μια καλή αρχή θα ήταν αν βρουν έναν κατάλληλο (κύριο) τραγουδιστή που θα τους απογειώσει αν φυσικά επανεξετάσουν κάποια στοιχεία της σκηνικής τους υπερδραστηριότητας. Φυσικά καταχειροκροτήθηκαν από τον κόσμο που είχε αρχίσει να κάνει αισθητό τον όγκο του.

R.U.S.T.X setlist
-Revolution X
-Take Me
-Another Candle (Heir Apparent cover)
-Evagoras
-Fire At Will
-Lady Of The Lake
-Destiny Raiders
-Metal Child

Μετά από μια τέτοια σαρωτική εμφάνιση, το έργο των Clairvoyant από την Εύβοια έγινε ακόμη πιο δύσκολο. Με το άλμπουμ τους “The Last Marks Of Prophecy” να έχει μόλις κυκλοφορήσει ήταν λογικό το σετ τους να περιλαμβάνει κυρίως το νέο τους υλικό (αλλά και μια διασκευή). Προβλήματα στον ήχο, η απώλεια της φωνής του Ιταλού τραγουδιστή τους στην μέση του “Celestial Dream” και η κάπως κουμπωμένη σκηνική τους παρουσία δεν εμπόδισε το κοινό να απολαύσει την μουσική τους με διακριτή την ισχνή εκδηλωτικότατα του. Εξαίρεση αποτέλεσε το τελείωμα με το άκουσμα της εισαγωγής του “I’m Alive” των Γερμανών θρύλων του power metal, Helloween, όπου οι θερμοκρασίες ανέβηκαν κάπως, ακριβώς εκεί που η εμφάνισή τους είχε αρχίσει να κρεμά επικίνδυνα. Την σκηνή μοιράστηκαν με τον Βαγγέλη Κεραμιδά (lead κιθάρα) δυο κιθαρίστες που εναλλάχθηκαν μεταξύ τους στην διάρκεια της εμφάνισης. Ο  Ιταλός Griften (φωνητικά) έδειξε να έχει πολλές δυνατότητες με μεγάλο σχετικά εύρος φωνής,  αλλά χρειάζεται αρκετή δουλειά στην σκηνή παρότι το πάλεψε τίμια κι αυτό βγήκε ξεκάθαρα προς τα έξω. Δεν έχω καταφέρει να ακούσω ακόμη το καινούργιο τους άλμπουμ (και είναι και πατριωτάκια) οπότε όλα τους τα κομμάτια μου ήταν άγνωστα (εκτός από το ένα του παρελθόντος) και επιφυλάσσομαι να το πράξω στο άμεσο μέλλον. 

Clairvoyant setlist
-Break The Embankments
-Celestial Dream
-Stand And Resist
-Theater Of Life
-War Promises
-Sabotage
-I’m Alive (Helloween cover)

Με την εμφάνιση των Bai Bang από την Σουηδία το πράγμα έδειξε να σοβαρεύει. Η μουσική τους ταλαντεύεται κάπου μεταξύ 80’s glam’n’sleeze rock και hard rock, με αντίστοιχο image και σκηνική παρουσία. Η πιο επικοινωνιακή μπάντα της βραδιάς και με πολύ καλό ήχο (φουλ στα προηχογραφημένα, να τα λέμε και αυτά). Μπορεί να μην έχουν τρομερές συνθετικές ικανότητες, σίγουρα όμως ξέρουν να περνούν καλά και να κάνουν και όσους τους παρακολουθούν να περνούν καλά. Κι αυτό ακριβώς έγινε. Μια 100% συναυλιακή μπάντα που επιτέλους έκανε τον κόσμο να αισθανθεί ότι βρίσκεται σε rock φεστιβάλ και να το εκδηλώσει. Από τα σετ που πέρασαν γρήγορα…

Bai Bang setlist
-We’re United
-Everybody Everywhere
-Are You Ready?
-Rock It
-Bai Bang
-Crazy
-Come On
-Die For You
-Living My Dream
-Run To The End
-I Love The Things You Hate
-Gonna Make It
-Bigtime Party

NWOBHM κανείς; Μετά τους Fist, την σκυτάλη πήραν (για το ιδίωμα πάντα) οι βετεράνοι Tysondog, που έπεισαν “επί τη εμφανίσει”. Πέρασαν με πιστότητα τον ακατέργαστο ήχο τους στα μόνιτορ και τα ηχεία του Κύτταρο. Χωρίς διακοπές και κουβεντούλα έπαιζαν το ένα κομμάτι μετά το άλλο και το τέλος ήρθε εκεί που δεν το περιμέναμε. Η ανταπόκριση του κόσμου σίγουρα ήταν πάνω από τις προσδοκίες των Βρετανών, οι οποίοι αμφίδρομα έδειξαν επίσης να το καταευχαριστιούνται. Από τις καλές στιγμές της βραδιάς (απλά).

Tysondog setlist
-Blood Money
-Dead Meat
-Don’t Let The Bastards
-Cry Havoc
-Hammer Head
-Painted Heroes
-Shadow Of Beast
-Taste Hate

Με το χρονοδιάγραμμα της διοργάνωσης να αρχίζει να κάνει κοιλιά, με καθυστέρηση περίπου μιας ώρας εμφανίστηκαν οι Ολλανδοί Picture (θεέ μου τι έχουμε δει τα τελευταία χρόνια). Απίστευτα φορμαρισμένοι και με τρομερή άνεση επί σκηνής, δεν νομίζω να άφησαν σε κάποιον παράπονο για την εμφάνισή τους. Αν υπήρχε χειροκροτόμετρο αυτοί εδώ θα σημείωναν τη μεγαλύτερη μέτρηση από τις μπάντες που είχαν ως τότε εμφανιστεί. Αφιέρωσαν το “The Blade” στους νεκρούς του Παρισιού και παρότι υπάρχουν από το 1979, έδωσαν το ουσιαστικό παρόν στο 2015. Μια μπάντα που ζει κι αναπνέει, παίζει αψεγάδιαστα και δημιουργεί νέο υλικό, καμιά σχέση με επανασυνδέσεις αρπαχτές από τις πολλές που έχουμε βιώσει. Τα πράγματα γίνονταν όλο και καλύτερα κι ακόμη δεν είχαν τελειώσει. 

Picture setlist
-Griffons
-Message From Hell
-You’re Not Alone
-H.M.E. (Heavy Metal Ears)
-The Blade
-Eternal Dark
-Lady Lightning
-Unemployed
-Battle For The Universe
-Into The Underworld
-Make You Burn

Ακόμη 5 Άγγλοι βρέθηκαν στην σκηνή για την βραδιά αυτή. Μια ματιά γύρω και ο χώρος είχε γεμίσει με ιδιαίτερα όμως αραιή πύκνωση, ενώ το μπαλκόνι είχε καμιά 15αρια άτομα. Άξιος ο Chris Gillen (φωνητικά) στον τρόπο που απέδωσε το υλικό της θρυλικής μπάντας, με μόνη ένσταση στην λογοδιάρροια του που από ένα σημείο κι έπειτα τον κατέστησε κουραστικό (πρέπει να τα είχε τσούξει και λίγο παραπάνω). Πολύ καλό setlist (κουτσουρεμένο όμως μιας και δεν έπαιξαν όλα τα κομμάτια που είχαν σχεδιάσει αρχικά) και ακόμη καλύτερο το κλίμα που δημιούργησε το ελληνικό κοινό με την ολοκληρωτική συμμετοχή του (ο Gillen προσκυνούσε κάθε που τελείωνε ένα κομμάτι). Μορφάρα ο Andy Boulton που συχνά καθόταν μπροστά από την μπότα του Steve Pierce για να ξαποστάσει (σε κάποια σημεία μάλιστα έπαιζε και καθιστός) μιας και τα παραπανίσια κιλά φαίνεται να του έχουν δημιουργήσει προβλήματα.

Η εμφάνιση των Tokyo Blade εξελίχθηκε σε γλέντι τρικούβερτο. Τι κι αν το έχασαν στο “Death On Mainstreet” λόγω κάποιου προβλήματος στον ήχο, αυτό που έγινε στην εμφάνισή τους δικαίωσε όλους όσους πήγαν το Σαββατόβραδο στο Κύτταρο. Κομμάτια μόνο από τις 80’s δουλειές τους, εκτελέσεις άξιες του ονόματος της μπάντας, η οποία (εκτός του τραγουδιστή) είχε την αρχική αυθεντική σύνθεση της. Φοβερή εμπειρία. Ιδιαίτερα όσο πλησιάζαμε προς το τέλος και στις εκτελέσεις των “Night Of The Blade” και “If Heaven Is Hell” (το οποίο ο Gillen από την αρχή του σετ, συνεχώς προλόγιζε πως θα έπαιζαν και όλο το “ανέβαλαν”) έγινε πανζουρλισμός. Για επίλογο μας έδωσαν μια διασκευή του “Long Live Rock’n’Roll” των Rainbow (κι όχι του Dio όπως είπε ο Chris) όπου ισοπεδώθηκε ότι είχε καταφέρει να μείνει όρθιο. Δεν περιγράφω άλλο.

Tokyo Blade setlist
-Someone To Love
-Death On Mainstreet
-Break The Chains
-Dead Of The Night
-Lightning Strikes
-Mean Streak
-Love Struck
-Always
-Midnight Rendeavous
-Night Of The Blade
-If Heaven Is Hell
-Long Live Rock’n’Roll (Rainbow cover)

Μεγάλη αναμονή για το soundcheck των Γιαπωνέζων άνοιξε την ψαλίδα που ήδη είχε δημιουργηθεί και το πρόγραμμα εκτροχιάστηκε εντελώς. Η επίθεση των Loudness εξαπολύθηκε λίγο μετά τη 1. Τι κι αν είχα κλείσει σχεδόν 12ωρο εκεί μέσα, το ξεκίνημα με “Crazy Nights”, “Like Hell” και “Heavy Chains” δεν άφησε περιθώρια σε κανέναν να ξεκουραστεί. Απίστευτος ήχος, τόσο δυνατός όμως που αναγκάστηκα να φύγω από την μπροστά σειρά για να παρακολουθήσω την εμφάνιση από αρκετά πιο πίσω. Ακόμη πιο απίστευτος όμως ήταν ο Akira Takasaki, o μεγαλύτερος ίσως (σίγουρα ο πιο επιτυχημένος και γνωστός) κιθαρίστας της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Μεγάλη εμπειρία να βλέπεις τον άνθρωπο αυτό να παίζει λίγα μέτρα μπροστά σου, μόνο έτσι χωνεύεις πόσο ικανός είναι πραγματικά. Αλάνθαστος, τεχνικός όσο δεν πάει, ήταν πραγματική απόλαυση. Επιβεβαίωση των όσων γράφω αποτέλεσαν οι λίγοι-για την περίσταση, έλληνες κιθαρίστες που αναγνώρισα στο πλήθος και η διαπίστωση του δέους με το οποίο παρακολουθούσαν τον Takasaki. Δεν είναι ότι η υπόλοιπη μπάντα υστερούσε κάπου, αλλά πώς να το κάνουμε, ο Akira είναι η ψυχή τους.

Ο Minoru Niihara (φωνητικά) έμοιαζε με καρικατούρα που ξεπήδησε από το χρονοντούλαπο του heavy metal στην σκηνή του club. Τα πήγε περίφημα με το ελληνικό κοινό με το οποίο συνεργάστηκε άψογα στο τραγούδι (ένα κλικ πίσω από τον Gillen που μας έδινε και το μικρόφωνο). O επιβλητικός Masayuki Suzuki (τύμπανα) σε οποιαδήποτε άλλη των περιπτώσεων κι αν δεν είχε λίγα μέτρα αριστερά του έναν Akira, θα ήταν σίγουρα το επίκεντρο της προσοχής. Ο άνθρωπος είναι γίγαντας (δείτε και κάνα βίντεο να το πιάσετε καλύτερα).
Με κομμάτια από τα περισσότερα άλμπουμ τους (αλλά σαφή προτίμηση στο “Thunder In The East”) μας πήγαν μέχρι τις 2.40 όπου έφυγαν με το “S.D.I.” υπό τον ήχο επευφημιών και με την επιθυμία να ξανάρθουν (μετά το χαμό που είδαν ας έλεγαν και κάτι διαφορετικό).

Loudness setlist
-Crazy Nights
-Like Hell
-Heavy Chains
-The Sun Will Rise Again
-In My Dreams
-Street Woman
-Black Star
-We Could Be
-Let It Go
-So Lonely
-The Lines Are Down
-Clockwork Toy
-In The Mirror
-Mortality
-Crazy Doctor
-S.D.I.

11 μπάντες από τις οποίες κάποιες, με κορυφή τους Loudness, δεν τους είχαμε ξαναδεί ποτέ (και ποιος ξέρει αν ποτέ και πότε ξανά). Πραγματικά είναι πιο εύκολο να καταλάβεις τι είναι αυτό που θέλουν οι γυναίκες παρά το πώς σκέφτεται ο έλληνας μεταλλάς. Το πακέτο ήταν άριστο, η σχέση κόστους εισόδου/αριθμού μπαντών λογικότατη και η διοργάνωση σαφώς βελτιωμένη από τις προηγούμενες χρονιές. Με όλα αυτά που είδαμε και ζήσαμε, το Κύτταρο δεν κατάφερε να γεμίσει. Ποτς γένεν αυτό;

photos/ videos: Γιάννης Φράγκος

393