Θα αρχίσω λέγοντας πως οι Mustasch είναι μια από τις πιο αδικημένες metal μπάντες, μιας που γνώμη μου είναι πως αξίζουν μεγαλύτερη αναγνώριση, πρώτον λόγω της συνθετικής δεινότητας και ιδιαίτερων φωνητικών του Ralf Gyllenhammar.
Οι Σουηδοί κυκλοφορούν το ένατο full length album τους, “Testosterone” και κάποιοι ακόμη δεν τους έχουν πάρει χαμπάρι, αν και είναι μια από τις πιο αγαπητές μπάντες στη χώρα τους.
Το προηγούμενο τους πόνημα “Thank you for the Demon” (review) ανέβηκε ψηλά στα charts Σουηδίας και Φινλανδίας και εμένα προσωπικά με είχε ενθουσιάσει, οπότε είχα μεγάλη ανάγκη να ακούσω και τούτο δω.
Ξεκινάει με το “Yara’s Song” ένα κομμάτι που σε παίρνει από το χέρι και κλιμακώνει την ένταση και το ρυθμό σε κάθε του λεπτό, πηγαίντοντας σε στο “Breaking up with disaster” που φέρνει σε σύνθεση κάποιου Ozzy album της νεότερης μουσικής ιστορίας, στο εξαιρετικά επικό και όμορφο “The Rider”.
Το “The Hunter” θα ήταν ένας τρόπος να μάθουν οι Lordi πως γίνεται σωστά η δουλειά, μπαλάντα για “Dreamers”, hard rock-άρουν και πάλι στο “Under the Radar” και κρατούν ψηλά τη σημαία της μουσικής διασκέδασης.
Η φωνή του Ralf πάντα μου θύμιζε τους Cathedral σε σημεία (μην το πάρετε αυτό τοις μετρητοίς) και αν εκείνοι είχαν τον Zakk Wylde στη σύνθεση τους, θα έβγαινε κάτι σαν τους Mustasch. Δυνατό heavy metal με πολύ επικό στοιχείο και σύγχρονη αμερικάνικη αισθητική λοιπόν, είναι η συνταγή των Mustasch, που κυκλοφορούν ξανά ένα καλό album.
O Ralf έχει πάρει πάνω του ακόμη περισσότερο από πριν όλο το πράγμα και μοιάζει σαν να το οδηγεί “εγωιστικά” προς την κορυφή. Βέβαια, αν και τιτλοφορείται “Testosterone” (βέβαια λόγω στιχουργικής χρησιμοποιείται ειρωνικά) δεν είναι ούτε πιο αντρίκιο, ούτε πιο δυνατό από τον περσινό προκάτοχο του.
Αλλά ήρθε η ώρα, φίλε εκεί έξω να γνωρίσεις τους Mustasch!
501 
