Δυο χρόνια μετά το “Starbound Beast” και με δυο αλλαγές στο line up (drums και κιθαρίστας), οι heavy metallers Huntress της πάντα γλυκούλας Jill Janus και της παρέας της, επανέρχονται με ένα νέο album, το “Static”.
Η αλήθεια είναι ότι το προηγούμενο album, με είχε αφήσει με ανάμικτα συναισθήματα, γιατί η μπάντα φαινόταν ότι έχει αρετές, αλλά τελικώς είχε παρουσιάσει ανισότητες στο υλικό του δίσκου της.
Στο νέο album, υπάρχει μια εμφανής διαφορά εν πρώτοις που εστιάζεται στον ήχο, ο οποίος είναι 80’s νοοτροπίας, μακριά από πολυφωνίες και πάνω απ’ όλα σου δείχνει από την πρώτη στιγμή ότι οι Huntress είναι μια αμιγώς heavy metal μπάντα, πολύ απομακρυσμένη από συμφωνισμούς, σοπρανίλες και λοιπά παρεπόμενα (και γλοιώδη κατά την ταπεινή άποψη του πρίμιτιβ γράφοντα που έχει σχέση με τη ρομαντική σχολή, όση και η ακριτική Πτολεμαΐδα με τους πιγκουΐνους).
Φαινομενικά απλό και άμεσο εκτελεστικώς, με όμορφα κουπλέ και ρεφρένς, εμπεριέχει μέσα του μια υποβόσκουσα τεχνικότητα η οποία επιμελώς συγκεκαλύπτεται από την νοσταλγικά συγκινητική παραγωγή των Andrew Alekel και Jim Rota.
Από εκεί και πέρα, οι αρετές που ανέφερα ανωτέρω, συνεχίζουν να εμφανίζονται και με ασφάλεια το “Static” είναι αρκετά καλύτερο σε σχέση με τον προκάτοχό του, ενώ και τα νέα μέλη Eli Santana (κιθάρες) και Tyler Meahl (drums) – αμφότεροι προέρχονται από τους Holy Grail – δένουν άψογα με τον συνθετικό πυρήνα της Jill και του κιθαρίστα / συνιδρυτή της μπάντας Blake Meahl. Η δε Jill, με πολύ προσγειωμένη φωνή, ερμηνεύει δυναμικά τα τραγούδια της, παραμένοντας ένα από τα αξιολογότερα “αρσενικά” θηλυκά λαρύγγια της εν λόγω σκηνής (η οποία εδώ που τα λέμε, δεν έχει να επιδείξει πολλά δείγματα στο συγκεκριμένο ύφος, μιας και όπως είπα το “Static” είναι απαλλαγμένο από τα φωνητικά κλισέ που λυμαίνονται εδώ και πολλά χρόνια το κορμί του heavy / power metal).
Ξεχώρισα τα “Flesh”, “Ι Want to Wanna Wake up”, “Four Blood Moons”, το ομότιτλο “Static”, το “Fire in my Heart”, όλα τους αρκετά καλά τραγούδια, με αρκετά ενδιαφέρον στιχουργικό υπόβαθρο.
Το “Static” είναι ένα εξελικτικό βήμα για τους Huntress, ικανό να εδραιώσει λίγο παραπάνω το όνομα της μπάντας στον εν λόγω χώρο. Δεν είναι κάτι αριστουργηματικό, αλλά ακούγεται ευχάριστα και πάνω απ’ όλα ακούγεται τίμιο. Μια ευκαιρία τους δίνεις, αν και είναι β’ κατηγορία, όπως και να το κάνεις. Α και το artwork, σε γυρνάει πολιτισμικά πολλά χρόνια πίσω, αλλά προσδίδει μια εύγεστη cultίλα. Αυτά.
516 
