Οι Black-Bone, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, έχουν ήδη τραβήξει το ενδιαφέρον της rock μουσικής βιομηχανίας, η οποία εύλογα τους πασάρει ως το “next big thing”.
Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν εμπορικά, αλλά από πλευράς σύνθεσης το τρίο από την Ολλανδία δικαιολογεί τον ντόρο που έγινε με το ντεμπούτο του, όπως και την κυκλοφορία τους δεύτερου full length του από την SPV.
Ξεκάθαρο hard rock με έντονες επιρροές από Guns n’ Roses και αλήτικο attitude στα τραγούδια, προσεγγίζοντας το όλο θέμα όπως είχαν κάνει στο ξεκίνημά τους οι The Answer.
Εύπεπτα κομμάτια, μικρής διάρκειας στην πλειοψηφία τους, βρώμικη παραγωγή και λογική που θέλει τον ακροατή να περνάει καλά, κρατώντας τη μπιρίτσα του.
Το ατού του “Blessing in Disguise” είναι πως βασίζεται σε απλές φόρμες και δεν προσπαθεί να ανακαλύψει τον τροχό, ενώ δεν κουράζει τον ακροατή. Κύριο μείον το ότι δεν πρόκειται για την πρώτη μπάντα (και σίγουρα όχι την τελευταία) που υπηρετεί το είδος του revival hard rock. Το ευτύχημα στην περίπτωση των Black-Bone είναι πως, μέχρι στιγμής, το group βρίσκεται στο σωστό δρόμο, με το νέο του πόνημα να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για αντίστοιχα συγκροτήματα.
Σίγουρα όχι τυχαίο που έχουν ήδη παίξει με ονόματα όπως Deep Purple, Slash, Chickenfoot και Mustasch, ενώ δε θα μου κάνει εντύπωση η, με τον καιρό, ευρύτερη αναγνώρισή τους.
443 
