Το ντεμπούτο του project Effa Lente του πολυοργανίστα David Alfred Reilly (πρώην κιθαρίστας στους doomsters Graveyard Dirt), είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον album soundtrackικής φύσεως και σκοτεινών διαθέσεων.
Κάπου μεταξύ της κινηματογραφικής μουσικής, του αργόσυρτου doom και του πειραματικού prog rock, η τετραλογία “The Effa Lente Configuration: Parts 1-4” (θεωρητικά το album είναι ένα αυτοτελές κομμάτι 44 λεπτών, το οποίο χάριν του εικονικού concept διαχωρίζεται σε τέσσερα μέρη), αποτελεί ένα καλαίσθητο ολοκληρωμένο έργο και παράλληλα μια σαγηνευτική πρόταση που θα πρέπει να απασχολήσει τους φίλους της περιπετειώδους, απρόβλεπτης μουσικής.
Το υλικό του Reilly, εξ ολοκλήρου χαμηλού tempo, αφομοιώνει τις εκλεπτυσμένες επιρροές του πλήρως, με πολύ συγγενή ακούσματα τους Δανούς Afenginn και τους Ιταλούς Ideogram, με έντονη θεατρικότητα και νοσταλγική μελαγχολία.
Απαλά noisy layers αναμεμιγμένα με doom κιθαριστικά riff που παραπέμπουν στις πιο ενδοσκοπικές στιγμές των King Crimson ή καμιά φορά και στις σαλταρισμένες του θείου Frank Zappa, ατμόσφαιρες που προσεγγίζουν κατά πολύ τους Alternative 4 του Duncan Patterson και τις όποιες Pink Floydικές αναφορές που αυτός επισύρει, μελαγχολικά piano θέματα κοπής Wim Mertens και Yann Tiersen και ηχητικά ολοκάθαρο και λεπτομερές, το “The Effa Lente Configuration: Parts 1-4” παρουσιάζεται αυτόφωτο, εντυπωσιάζοντας με την ευφυΐα του.
Αν και απευθύνεται σε ένα μάλλον περιορισμένο ακροατήριο, είμαι σίγουρος ότι λάτρεις των μεγάλων concept, παράλληλα έργα με επί παραδείγματι τα μνημεία “The Death Of Art” των Renaissance Noir, τα “Crimson” του Ημίθεου Dan Swano και των Edge Of Sanity του ή ακόμη και οπαδοί metal συγκροτημάτων του στυλ των Godsend, όπως και πολλοί που κινούν τα ακουστικά ύδατά τους σε post rock θάλασσες, θα το εκτιμήσουν.
Προσωπικώς, θα το λιώσω, τρώγοντας κάπου-κάπου και τα νύχια μου, όταν κάποιες Χιτσκοκικές πινελιές κλιμακώνουν το ψυχολογικό, “καθαρκτικά εφιαλτικό”, παρόν του album. Του αξίζει κάτι τέτοιο κι ας είναι ντάλα καλοκαίρι.
663 
