Τα πέντε αυτά παλικάρια κατάγονται από το μακρινό Καλιφόρνια και μετρούν περί τα τέσσερα έτη ύπαρξης και τρεις κυκλοφορίες (!!!).
Υπό άλλες συνθήκες θα είχα βγάλει ήδη βγάλει φλύκταινες με αυτό που παίζουν (ναι σωστά μαντέψατε, metalcore), αλλά είμαι σε καλή ψυχολογία και απ’ ότι φαίνεται έχουν μια εμμονή με τους Alexisonfire και τους Enter Shikari (πάντα).
Και αυτό γίνεται σε ελάχιστα λεπτά αντιληπτό από τα φωνητικά και μόνο του πονόψυχου και πονεμένου frontman του γκρουπ, Joel Quartuccio, ο οποίος μέχρι ενός σημείου έχει ξεπατικώσει τη φωνή του Dallas Green και τις δομές του Rou Reynolds. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ εύκολο να εντοπίσω τα πεζά σημεία, που βγήκαν απευθείας από το “Common Dreads”, ανάμεσα στον ορυμαγδό από κιθάρες, πιάνα και post-hardcore ουρλιαχτά. Σε μία ανάπαυλα μάλιστα η φωνή έχει και γνήσια βρετανική προφορά, πράγμα που τους πρόδωσε ευθέως. Αλλά δεν είναι κακό να έχεις επιρροές και να τις τιμάς, αρκεί βέβαια να μην τις κατσιάζεις. Στην προκείμενη οι BaaO διαχειρίζονται καλά ό,τι έχουν αντλήσει από τον όποιο προηγηθέντα και το έχουν αφομοιώσει σωστά στη μουσική τους, χωρίς βέβαια να έχουν κάνει κάποιο δραματικό άλμα, ώστε να ακούγεται ανανεωμένο. Αλλά από την άλλη δε γαμιέται, οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά τους σωστά και φαίνονται αρκετά μερακλήδες ώστε να το κάνουν με αρκετά μελετημένη παραγωγή και χωρίς πολλή φασαρία και υπερβολές, μπιμπλίκια και τα τοιαύτα.
Όλα φαίνονται και ακούγονται συμβατικά και παιγμένα από την καρδιά και ίσως κάπου εκεί είναι που χωλαίνει η φάση, γιατί η μπάντα πέφτει στην παγίδα να είναι όλα συναισθηματικά φορτισμένα, σε σημείο που να υπερχειλίζουν από συναίσθημα. Η μελωδία είναι καλό πράμα, η πολλή μελωδία υποφερτή, αλλά το κλάμα για όλα τα δεινά και τη μαυρίλα του μάταιου τούτου κόσμου είναι ανυπόφορη και δη όταν επαναλαμβάνεται. Αυτό είναι και το μόνο σφάλμα του τρίτου δίσκου της μπάντας αυτής. Αν όλα αυτά σας καλύπτουν ούτως ή άλλως είναι μία καλή ευκαιρία. Εγώ μπορώ να πω ότι είναι ένας σωστός δίσκος για τον τομέα του.
456 
